|
Beste lezer, In deze editie de interviews met twee HArtiesten, par excellence: Sumeadh Lama, een Nepalese monnik wiens leven en kunst ten dienste staan van zijn communiteit en zijn volk, en Stéffanie Lorig, een Amerikaanse grafisch designer en Hoofd Bestuur van ‘Art with Heart’, wiens kunst en leven in het teken staan van de hulp aan kinderen die geconfronteerd worden met kanker of andere ernstige ziekte. Laat je inspireren door de leven- en werkwijze van deze twee bijzondere mensen. Lees meer over hun toewijding in hun interview met QUO Magazine. |
|
Dear reader, In this issue the interviews with two HeArtists, par excellence: Sumeadh Lama, a Nepalese monk whose life and work are at the service of his community and his folk, and Stéffanie Lorig, a graphic designer and Executive Director of ‘Art with Heart’, whose life and art are at the service of the children confronted with cancer or other serious illnesses. Find inspiration in the work and life style of this two very special people. Read more about their dedication in their interview to QUO Magazine. |
||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
|
“Kunst en hart?” vraagt profesoor José António Barreiros in zijn column. “Er is geen andere mogelijk, omdat er geen één bestaat die niet de integrale mens vooronderstelt.”. Zegt de professor, in antwoord op zijn eigen vraag. Echter, zoals Valdemar Cruz ons erop wijst, kunnen “bepaalde kunstzinnige evenementen, als gevolg van de invloed van de kritiekloze media, zich transformeren in fenomenen voor de massa, ongeacht de artistieke stof die er ten grondslag aan ligt”. Joris Barendrecht, zonder de column van Valdemar te hebben gelezen, lijkt het hier verder over te nemen: “Niet de perfecte uitvoering, maar de authenticiteit van een schreeuw vanuit het hart breekt het lichaam en opent de weg naar het hart.”. De columnisten, bloggers, dichters en kunstenaars geven ons, in deze nieuwe editie, hun Art en hun Hart! Geniet ervan! De volgende editie van QUO Magazine verschijnt in december 2012 met het thema: “Ambacht”. Tussendoor zal er een extra editie verschijnen over de collectieve expositie: ’De Ontmoeting’. |
"Art and heart?" asks professor José António Barreiros in his column. "There is no other possible one, because any [art] exists that does not presuppose the integral man.”. He says, answering his own question. However, as Valdemar Cruz points out, "… due to the influence of the uncritical media, some artistic events, transform itself in phenomena for the masses, regardless of the artistic substance that underlies the event". Joris Barendrecht, without knowing of Valdemar’s column, seems to take it over: "not the perfect event, but the authenticity of a cry from the heart breaks the body and opens the way to the heart.". The columnists, bloggers, poets and artists give us, in this new issue, their Art and their Heart. Enjoy! The next issue of QUO Magazine will be online December 2012 with the topic: “Craft”. In the meantime, there will be an extra issue dedicated to the collective exhibition: “The Encounter”. |
|||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Waarschijnlijk ben je al gewend aan mijn uitgestelde deadlines aangezien je QUO Magazine weer aan het lezen bent. Mijn dankbaarheid voor je doorzettingsvermogen. Dank je wel trouwe lezer! Mijn dankbaarheid gaat ook naar het team: de columnisten, de bloggers, de dichters, de kunstenaars, en niet in de laatste plaats de web maker. Heel erg bedankt! Dankzij iedereen, hier is: (H)Art. Wat kunst is, is iets dat ik aan jouw hart over laat om te beslissen. Persoonlijk praat ik liever in termen van: ‘houden van’ en zelfs dat kent geen vastigheid omdat het in verschillende contexten en door verschillende periodes heen, kan variëren. Elke definitie van kunst is geldig, en alle kunst is goed in zover elke definitie, elk kunststuk een poging is om te communiceren over het leven in het algemeen: onze esthetische normen, onze comfortzones en van daaruit onze angsten, onze voorkeuren voor kleur, features, enz., enz... In summa, onze wereld, zoals wij het zien! Of het de kunst is van het maken van jam, of de kunst van het uitbeelden van een ruwe zee, of de manier waarop we naar een zonsondergang kijken (eventueel door de lenzen van een camera), of de woorden die wij kiezen om over kunst te praten of te schrijven, of de vorm -proza of gedicht -, of het tijdstip: dagelijks of alleen op zondag, of wij ervan kunnen leven, of het juist het middel is om te kunnen bedelen op een metro station… hoe wij er ook naar kijken of wat wij ermee doen, Kunst lijkt in staat te zijn om onze diepste gevoelens uit te drukken. Geniet van de (H)Art van de deelnemers van deze editie! Daarnaast vraag ik jullie aandacht voor twee bijzondere evenementen (zie knop ‘events’): - de Kundalini Yoga retreat van 10 t/m 13 oktober, info >>>, en - QUO Magazine collectieve expositie van 13 oktober tot 13 december, met een Open Podium tijdens de inauguratie op 13 oktober. Alle kunststukken gepresenteerd in deze expositie worden ook digitaal uitgegeven in de extra editie van QUO Magazine: ‘De Ontmoeting’, die verschijnt eind oktober. In die extra editie verschijnt ook: - de video die geprojecteerd wordt op de muren van ‘o mato’ (gedurende de twee maanden van de expositie), met werkstukken van alle kunstenaars, columnisten, bloggers, dichters, en iedereen die werd geïnterviewd voor het QUO Magazine, - de video die geprojecteerd wordt als deel van mijn eigen presentatie in het Open podium, en - de video van de vernissage. En natuurlijk, de live show is altijd de beste… Zie je dan! Met liefde Teresa Pinto |
||
|
|
||
|
By now, you are probably used with my postponed deadlines once you’re reading QUO Magazine again. My gratitude for your perseverance. Thank you loyal reader! My gratitude also goes to the team: the columnists, the bloggers, the poets, the artists, and not in the last place the web maker. Thank you very much! So, thanks to all, here it is the issue: HeArt. What Art is, is something I let your Heart to decide. Personally I rather talk in terms of ‘what I like or dislike’, and even that has no steadiness once it can vary within different contexts and periods in time. Every definition of art is valid, and all art is good, for every definition and every piece of Art is an attempt to communicate about life in general: our aesthetical standards, our comfort zones and hence our fears, our preferences of colour, features, etc, etc.... In summa, our world, as we see it at any given moment in time. Whether it is the art of jam-making, or the art of portraying a rough see, or the way we look at a sunset (through the lenses of a camera), or the words we choose to talk or write about art, or the form we choose -prose or poem-, whether we make art everyday or only on Sunday, whether we can live from it or we use it to beg at a metro station, it is through Art that we express our deepest feelings. Enjoy the HeArt of the participants in this edition! I would also like to draw your attention to two special events (see button ‘events’): - The kundalini yoga retreat 9-13 oct. with Mo Haan, in France info >>>, and - Quo Magazine’s collective exhibition 13 oct.-13 dec. in Portugal with an Open Podium during the inauguration on October 13th. All the works presented in this exhibition will be issued in a special edition of QUO Magazine: 'The Encounter’, online end of October. Also in this extra edition: - The video that will be projected on the walls of ‘o mato’ (during the two-month duration of the exhibition), with works of all artists, columnists, bloggers, poets, and all interviewees in the various editions of the magazine, - The video that will be projected during my own presentation on stage, and - The video that will be made during the opening of the exhibition. And of course, the life show is always the best… See you then! With love Teresa Pinto |
||
|
|
||
|
Provavelmente já te terás habituado aos meus adiamentos de publicação, uma vez que estás de novo a ler a QUO Magazine. A minha gratidão pela tua perseverança. Obrigada fiel leitor! A minha gratidão vai também para a equipa da revista: os colunistas, os escritores de blogs, os poetas, os artistas e o webmaster. O meu muito obrigado! Graças a todos, aqui está a ediçao: HeArt. O que é Arte, é algo que vou deixar o teu coração decidir. Pessoalmente prefiro falar em termos de ‘gostar’ (ou nao gostar) e mesmo isso nao oferece grande estabilidade porque pode variar consoante o contexto e/ou a ocasião. Cada definição de Arte é válida, e cada peça de Arte é boa, pois cada definição e cada peça são uma tentativa de comunicar uma perspectiva sobre a vida em geral: os nossos padrões estéticos, as nossas zonas de conforto e daí os nossos medos, as nossas preferências de cor, traço, etc., etc… Em suma, o nosso mundo, tal como o vemos! Quer seja a arte de fazer compota, ou a arte de retratar um mar crespado, ou a maneira como olhamos para um pôr do sol (eventualmente através das lentes de uma câmera), ou as palavras que escolhemos para falar ou escrever sobre arte, ou a forma que escolhemos - prosa ou poesia-, se trabalhamos uma obra de arte todos os dias ou só ao Domingo, se podemos viver da arte ou a arte é precisamente o meio de mendigar à porta dum metro, é através da Arte que expressamos os nossos sentimentos mais profundos. Desfruta da ‘HeArt’ dos participantes desta edição! Queria também chamar-vos a atenção para dois eventos (vide botão: ‘events’): - Retreat de Kundalini Yoga com a Mo Haan em Froança, info >>>, e - Exposiçao colectiva da QUO Magazine: ‘O Encontro’ 13 out. - 13 dez. em Portugal, com um Open Podium no dia da inauguração a 13 de outubro. Todos os trabalhos apresentados nesta exposição sairão na edição extra da QUO Magazine: ‘O Encontro’, que será editada em fins de Outubro. Nessa edição extra poderão ver também: - O video que será projectado nas paredes d ’o mato’ (durante os dois meses de duração da exposição), com trabalhos de todos os artistas, colunistas, bloggers, poetas, e todos os entrevistados nas várias edições da revista, - O video que fará parte da minha apresentação no Open Podium, e - O video que será feito durante a inauguração. E claro, o live show é sempre o melhor… Vemo-nos lá então! Com amor, Teresa Pinto |
||
|
De eerste letter José António Barreiros |
||
|
Kunst en hart? Er is geen andere mogelijk, omdat er geen één bestaat die niet de integrale mens vooronderstelt. Natuurlijk weet ik dat kunst formele grammatica kan hebben, een structuur die een taalkundig rasterwerk dicteert, maar ik weet ook dat het meer is dan het eenvoudige proces van de artistieke creatie, omdat het een modus van communicatie tussen mensen is. Dit alles heeft een lange geschiedenis, maar sinds het primordiale moment wist de denkende mens dat de Esthetiek ‘sensitieve kennis’ uitdrukte, in tegenstelling tot het zuiver intellectuele, wat de Grieken - in wiens gedachten het geheel van het denkbare omvat lijkt te zijn - ‘noetica’ noemden. En zo, met deze kennis, de sleutel tot het begrijpen van dit raadsel hadden gevonden. In het object vindt, wanneer het de kenmerken van het onderwerp deelt en er nauwe persoonsgebonden banden plaatsvinden, in korte tijd een transmutatie plaats van puur ding, naar verfijnde alchemie: de Kunst. Niets van dit alles is mogelijk zonder dat de mens zich als geheel in deze smeltende chemie werpt, op zoek naar het ‘zijn’, om zijn bestaan kracht bij te zetten, de ‘creatie’ te creëren en te onthullen. Op dat moment verrast de Kunst. Niet alles is terug te brengen tot een zogenaamde ‘like’ moment. Er zijn meer werelden dan de ruwe sensitieve. Esthetiek en schoonheid moeten niet verward worden omdat we anders niet zouden kunnen begrijpen hoe ‘Kitsch’ ‘Kunst’ kan zijn en hoe er ‘Kunst’ bestaat in dat het ‘ongehoorzaam abjectionisme’. Kunst is ook niet alleen datgene waar we belangeloos naar kunnen kijken, anders zouden we niet in staat zijn om ‘design’ te kunnen accepteren, als dit toegepast wordt in de industrie, of decoratie wanneer deze toegepast wordt binnen de ruimtearchitectuur. Kunst moet datgene zijn wat het is, wat het geweest is en wat het had kunnen worden. Bouwend, met een bewegelijke horizon, buiten de grenzen van ons begrip. “Art” met “Heart”, zelfs als zij de juiste verhoudingen en daarmee de harmonie in de wereld niet respecteert, doet het verlangen naar aards perfectionisme tekort voor hen die haar hemels vinden. Natuurlijk is alles een spurt, asymmetrisch, een magma van creatie, en heeft door het breken met de traditionele figuratie de esthetische woede, de emotie - de wereld van Eros- uiteindelijk, de gelegenheid gekregen om te bloeien en de mensheid de irradiatie van het lichaam en zijn naakte expressie te laten gebruiken voor de menselijke vertelkunst en haar epos over dit leven. Opnieuw dook op wat al reeds was ontstaan; het ‘ei’ bevatte de totaliteit van wat er uit hem zou komen. Het was niet omdat deze menselijke wereld, nu gewoon stralend, afwezig was bij de representatieve vlakte die de middeleeuwen vormden. In de eendimensionale retraite van het gevoel en in de figuratieve uitdoving van het vlees omwille van de triomf van de representatie van de zielen was de goddelijke genade het enige toegestane in de duisternis. Hierin, was de iconoclastische strengheid van het christendom artistieke taal van het berouwvol hart. Maar wel van het art. Het rationalisme is ver vooruitgegaan, wanneer hij, met een verzameling van instrumenten, het esthetische grondgebied betrad, klaar voor ontleding van begrippen, concepten en kenmerken, verlangend naar objectieve criteria van die “ondergeschikte gnoseologie” wat “Kunst” voor hem was, alleen in staat om kwaliteit te begrijpen wanneer deze ondergeschikt was aan kwantiteit. |
In zijn ijver om de gemene deler van de totaliteit van de Kunst te vinden, is hij het onuitsprekelijke tegengekomen, en concludeert hij dat, wat de filosofie van de Schone Kunsten betreft, deze “wetenschap van sensaties” -in het grieks aisthesis genoemd- als belangrijkste doel “het ontwaken van een levendige gevoel van het ware en het goede heeft en zijn eigen theorie dus gebaseerd moet worden op de theorie van de obscure kennis en de theorie van de sensaties. Deze zin is van Leibniz, de begerige die zich heeft uitgeput in de kennis van alle Wetenschap van zijn tijd, denkend dat alle waarheid gematerialiseerd moet kunnen worden, bouwde een kathedraal van kennis op zoek naar het antwoord op de vraag “waarom is er iets in plaats van niets?”. En, dus, toen het totalitarisme van het denken zich vestigde als filosofie, en de gevreesde Hegel aan de horizon verscheen, durfde men te vragen, zoals hij gevraagd heeft in 1805: “Kun je op de universiteit les geven in een discipline die niet bestaat?”. Hij had het over de Filosofie van de Kunst. Hij, die zich, in tegenstelling tot de solitaire Kant, hulde in de gezelligheid van de Literatuur, de Schilderkunst, de Muziek, zei dat hij “nostalgische waarnemer van een wereld die hij dacht dat voorbij was, had geconcludeerd dat “ het kunstwerk [...] niet in staat is om te voldoen aan onze ultieme behoefte aan het Absolute”. Hij gaf aan het denken de balk die hem weerhield om te kunnen voelen, en zo heeft hij zichzelf filosofisch geamputeerd. Kunst, toch, met het hart, of, beter gezegd, kunst, ja, van het hart, (omdat het levend is) staat de werkelijkheid toe een wereld te suggereren, door hem opnieuw uit te vinden. “De grote problemen van het leven lossen zich op waar we niet weten”. Ik vond deze formulering, van Vergílio Ferreira tijdens de voorbereiding bij het schrijven van deze tekst, in één van zijn boeken in de Openbare Bibliotheek van Porto, waar Alexandro Herculano, toen nog soldaat van de revolutie, heeft georganiseerd. Het boek heet "Ruimte van het onzichtbare", precies de naam van het onderwerp waarover ik dit stuk schrijf. Ik concludeer dat de Geschiedenis van de Kunst enkel de Geschiedenis van de stijlen is. De Kunst, kun je in het leven zien, zoals het leven terug te zien is in de Kunst. De totaliteit van wat men wil zeggen is haar substantie. Zelfs de abstractionisme kan een vorm tegen onderdrukking zijn, gecodeerde taal waarvan de "boodschap" doorkomt, niet noodzakelijkerwijs een zuivere oefening, een voorbereidende schets. «Morgen zal ik het al mijn, van bewondering epileptisch geworden ziel, aangeven, vandaag ben ik absoluut alleen», schreef José de Almada Negreiros, de briljante auteur van “Wakker worden", aan Sonia Delauny in extase. In deze zin was een overdracht van filosofie opgenomen, ik doe haar een beroep voor wat ik wil zeggen. Het is geen neurasthenie van de geest, wel een vlaag van de ziel, koortsig, opwindend, artistiek, in de volheid van maximale expressie, uitgebreid en intens. In tumultueuze essentie. Kunst is een manier van spreken, de kunstenaar zegt zodat de ander ook kan zeggen. “Geef me de eerste letter “, vraagt de leerling. |
|
|
|
||
|
A primeira letra José António Barreiros |
||
|
Arte e coração? Não há outra possível, porque nenhuma existe que não pressuponha o homem integral. Claro que eu sei que a Arte pode ter gramática formal, estrutura que lhe dite o travejamento da linguagem, mas também sei que ela é mais do que o simples processo de criação artística, porque modo de comunicação entre seres humanos. Tudo isto tem uma longa história, mas desde o primordial momento que o homem pensante soube que a Estética exprimia o conhecimento sensível, ao contrário do puramente intelectual, aquilo a que os Gregos – em cujo pensamento parece estar contida a totalidade do pensável – chamavam a noética. E assim, nesse saber, encontrara a chave para a compreensão deste enigma da inteligibilidade. É que no objecto, quando partilha das características do sujeito, quando ocorre através dele aquela íntima relação de pertença à pessoa, então, nesse por vezes fugaz instante, dá-se a sua transmutação de pura coisa, e, ao surgir assim a relação estética, irrompe, como se numa alquimia de refinamento, a Arte. Nada disso é possível sem que a totalidade do humano se jogue para esta química de fusão de tudo quanto há e tudo quanto é, o existir em busca do ser para potenciar a existência, a criação a gerar vida, revelando-a. Eis, surpreendida neste seu momento genesíaco, a Arte. Claro que nem tudo se reduz ao “gosto!” imediatamente sentido, porque há mais mundos que o asperamente sensível, essa rudeza do sentir. Não se identifique a Estética com o Belo, porque, ao fazê-lo, ficamos sem entender como é o que Kitsch pode ser Arte e há no insubmisso abjeccionsimo, Arte; nem imaginar que só é Arte o que seja fruição desinteressada, porque então seremos incapazes de aceitar que o design, porque aplicado à indústria, ou a decoração, enquanto aplicada à arquitectura dos espaços, sejam Arte. É que ela, a Arte, tem de ser aquilo que é mais o que foi e o que poderia ter sido, e sempre algo mais, num horizonte móvel, para além dos limites do nosso entendimento, construindo, numa helicoidal, sobre o que se destruiu. Arte com coração sim, mesmo que não respeite a justa proporção e com isso a harmonia do mundo, mesmo aquém do anseio de perfeccionismo terrestre dos que a julgam celeste, mas desde que traga, com a sua claridade, a «afabilidade do olhar» que dita o apelo único do ser pelo que lhe preexiste. Claro que tudo é um jorro, assimétrico, irromper errático do magma da criação, e foi pelo fracturar com as peias tradicionais da figuração, que o arrebatamento, o furor estético, a emoção, o mundo de Eros teve, enfim, oportunidade de viver, e com ele todo o humanismo que o exprime na volumetria das formas, na irradiação do corpo e sua nua expressão, enfim, naquele hedonismo de fruição da narrativa do humano e sua epopeia por esta vida. Ressurgiu porque havia já surgido, no ovo estava contida a totalidade do que dele emergiria. Mas não foi porque esse mundo humano, agora apenas esplendoroso, estivesse ausente da planície representativa que foi a Idade Média, no recolhimento unidimensional do sentir e no apagamento figurativo da carne para o triunfo da representação das almas e com ela da única luz consentida, a divina, graça entre as trevas. Nisso, a severidade iconoclasta do Cristianismo foi, na expressão mística de que fez Estética, linguagem artística do coração contrito. Mas de coração. Progrediu muito o racionalismo, quando fez sobre o território estético, a incursão, com a sua parafernália de instrumentos aptos à dissecação das noções, dos conceitos e dos atributos, ansioso por encontrar o critério objectivo dessa «gnosiologia inferior» que era para si a Arte e, por isso, só capaz de entender o qualitativo pela sua redução ao quantitativo. |
É que também ele, na sua ânsia de achar o denominador comum à totalidade da Arte, se encontrou com o indizível, quando acabou por ter de concluir, quanto à filosofia das belas-artes, que essa «ciência das sensações, que em grego é chamado aisthesis» tem como principal intenção «o despertar de uma sensação vivaz do verdadeiro e do bem; portanto, a teoria das mesmas deve ser fundamentada na teoria do conhecimento obscuro e na teoria das sensações.». A frase é de Leibniz, o ansioso que se esgotou no conhecimento de toda a Ciência do seu tempo, porque, imaginando que toda a verdade tem que ser materializável, ergueu uma catedral de saber em busca da para si misteriosa questão «porque há algo em vez de nada?». Renitente a categorizações, evanescente, a Estética vergou o próprio monstro de Königsberg, artífice da obsessiva sistemática, pois não a conseguiu colocar entre a razão teorética, porque a Arte não aumenta a realidade pensada, nem entre a razão prática, porque não aumenta a o valor do real enquanto objecto do pensamento. Ela está no campo do desejo. E, por isso, quando o totalitarismo do pensar se assumiu como filosofia, e esse temível Hegel surgiu no horizonte, ousou-se perguntar, como ele perguntou em 1805: «Pode-se ensinar na universidade uma disciplina que não existe?». Falava da Filosofia da Arte, ele que, ao contrário do solitário Kant, se envolvera com o convívio com a Literatura, a Pintura, a Música, e falava assim porque tinha concluído, nostálgico observador de um mundo que julgava ido, que «a obra de arte é […] incapaz de satisfazer a nossa necessidade última de Absoluto». Colocara ao pensamento, a trave que o impedia de sentir, amputando-se filosoficamente. Arte, pois, com coração ou, melhor me exprimo, Arte, sim, do coração, transposição sentimental porque é vida, ela que permite ao real sugerir um mundo, reinventando-o. «Os grandes problemas da vida resolvem-se onde não sabemos». Encontrei a frase, que é do Vergílio Ferreira, quando me preparei para escrever este texto, num livro seu que consegui encontrar para a minha biblioteca pessoal, mas que acabei por ter de ler na Biblioteca Pública Municipal do Porto, que Alexandre Herculano, ainda soldado da revolução, organizou. Chama-se “Espaço do Invisível”, precisamente o nome que poderia ser o do tema sobre o qual escrevo esta madrugada. Concluo. A História da Arte é apenas a História dos estilos. A Arte, essa, vê-se na vida, para que a vida se reveja na Arte. A totalidade do que se quer dizer é a sua substância. Mesmo o abstracionismo pode ser uma forma de resistência à opressão, linguagem cifrada pela qual a “mensagem” passa, não necessariamente puro exercício, esboço preparatório. «Amanhã dar-lhe-ei toda a minha alma epilética de admiração, hoje estou absolutamente sozinho», escreveu José de Almada Negreiros, o genial autor do “Despertar” dirigindo-se, extasiado, a Sonia Delaunay. Na frase estava contida todo um tratado de filosofia, a ela apelo para o que quero dizer. Não é uma neurastenia do espírito, sim, um arranque de alma, febril, electrizante, artístico na plenitude da sua máxima expressão, a mais extensa, a mais intensa. Na sua essência tumultuosa, a Arte é uma forma de falar, o artista diz para que o outro diga. «Dá-me a primeira letra», pede o aprendiz. |
|
|
Art en Heart Jc Duarte |
||
|
Het is opmerkelijk dat, voor hen die geen vloeiend Engels spreken, de woorden "Art” en "Heart" zoveel op elkaar lijken. Zowel wanneer je ze uitspreekt als wanneer je ze hoort. Een verwarring die, voor mij tenminste, heel logisch is. Aan de ene kant, heb ik nooit een hart gezien. Ten minste dat van een mens. Natuurlijk heb ik in documentaires, reportages en op foto’s een hart gezien; ik zag zelfs mijn eigen hart tijdens een echografie, maar met mijn eigen ogen zien wat maakt dat het bloed in mijn aderen circuleert , dat zag ik nooit en dus ik kan niet zeggen dat ik het ken. Tegelijkertijd weet ik ook niet wat kunst is. Natuurlijk heb ik van alles een beetje gezien: schilderijen, gebouwen, dans, muziek, zelfs fotografie. En natuurlijk, sommige van deze werken worden "kunst" genoemd. Sommige spreken me aan, andere laten me volkomen onverschillig, zodat ik concludeer dat ik niet weet wat "Art" is. Ik heb talloze definities gelezen over de betekenis van kunst. Geen van hen heeft mij kunnen overtuigen. De definitie die het dichtst bij komt, is die van Antóni Tàpies waarin hij zei: "wanneer er geen echte impact is, is er geen kunst. Wanneer de kunstvorm niet het vermogen heeft onbehagen in de geest van de toeschouwer te veroorzaken en hem niet verplicht zijn manier van denken te veranderen, dan is het niet actueel.” |
Dit is slechts een concept en geldt alleen voor de eigentijdsheid van wat wordt geproduceerd. Maar het zegt me niet wat kunst is. Eén ding weet ik zeker: we kunnen niets creatiefs produceren, in geen van de velden van de zogenoemde “Art”, zonder dat de opwinding van het creëren plaatsvindt. Zonder de bloedcirculatie in het “Heart”, zonder de emotie in de artistieke creatie, is het resultaat zo banaal als een landelijke weggetje. Maar dit is slechts de mening van hen die geen onderscheid maken tussen de klank "Art" en “Heart”. Misschien kan ik beter serieus Engels gaan leren. Wellicht moet ik vergeten wat doctoren in de wetenschap en kunst zeggen en me beperken tot het laten stromen van mijn bloed wanneer ik geconfronteerd word met mijn eigen werk of het werk van een ander. Want, veel belangrijker dan de woorden en de begrippen, zijn de gevoelens die een scherm (beweging, geluid, volume, verhaal of zelfs geur) ons geven. |
|
|
|
||
|
Art and Heart Jc Duarte |
||
|
É bem curioso que, para quem não é fluente no falar a língua Inglesa, as palavras “Art” e “Heart” se assemelhem tanto. No falar e no ouvir. Mas é uma curiosidade que faz todo o sentido. Pelo menos para mim. Por um lado, nunca vi um coração. Pelo menos um humano. Claro que já vi documentários, reportagens, fotografias. Tive até a oportunidade de ver ecografias do meu próprio coração. Agora ver, eu mesmo e com os meus próprios olhos, aquilo que faz circular o sangue no meu corpo… isso nunca vi, pelo que não posso dizer que o conheço. Mas, e ao mesmo tempo, também não sei ao certo o que seja arte. Claro que tenho visto de tudo um pouco - quadros, edifícios, dança, música, até fotografia. E, claro, algumas dessas obras são chamadas de “arte”. Algumas tocam-me de perto, outras deixam-me completamente indiferente, pelo que concluo que não sei o que é “arte”. Já li um sem número de definições sobre o que seja. Nenhuma delas me convenceu por inteiro. Talvez que a que mais perto disso esteve seja o que disse Antóni Tàpies: “Quando não houver verdadeiro impacto, não haverá arte. Quando a forma artística não é capaz de provocar o desconcerto no espírito do espectador e não o obriga a mudar de forma de pensar, não é actual.” |
Mas isto é apenas um conceito e aplicável apenas à contemporaneidade do que se produz. Mas não me diz o que é arte. Mas de uma coisa eu tenho a certeza: Não se pode produzir o que quer que seja de criativo, em nenhum dos campos das chamadas “artes”, sem que a emoção do criar aconteça. Sem que o sangue bombeado pelo tal coração circule mais rápido e forte, mesmo que os gestos feitos sejam de uma placidez a toda a prova. Sem a emoção na criação artística o seu resultado será, talvez, tão banal quanto um trilho rural. Mas isto é apenas a opinião de quem não distingue o pronunciar de “art” do de “heart”. Talvez tenha que ir aprender Inglês bem mais seriamente. Ou talvez tenha que esquecer o que dizem os doutores das ciências e das artes e limitar-me a deixar que o sangue flua a seu bel-prazer quando faço ou sou confrontado com o trabalho de alguém. Que, bem mais importante que palavras e conceitos, serão os sentimentos que uma tela (movimento, som, volume, narrativa ou mesmo aroma) nos transmitem. |
|
|
Aarde architectuur Frederico Mendes Paula |
||
|
"Het intense plezier dat traditionele beschavingen hebben om het ornament te manipuleren vertaalt zich in creatieve, artistieke en decoratieve aarde architectuur: gegraveerd op muren of toegepast in reliëf, zowel abstract, geometrisch, symbolisch of figuratief. De traditionele aarde architectuur is het resultaat van duizend jaar kennis, waarbij men gebruik maakt van materiaal gewonnen uit de natuur en dit toepast bij de bouw van gebouwen, volgens technieken die gebruik maken van zijn karakteristieken en potentieel. Die technieken veranderen afhankelijk van de plaats, niet alleen qua constructie, maar voornamelijk in termen van esthetiek, waarbij elke creatie een andere geografische identiteit aanneemt, betrekking hebbend op de samenleving, de gebouwen en het milieu. Dit brengt mens, gebouw en natuur samen. Het is in de plasticiteit van het materiaal dat de mens zijn creativiteit uitdrukt. “Het gebruik van de aarde maakt dat er geen afstand ontstaat tussen de materie en de spiritualiteit bij het bouwen. Het materiaal stelt ons in staat de gelijktijdigheid en synthese van constructieve en artistieke acties te realiseren. Het is in een sculpturale aarde architectuur dat de wellust van rondingen, erotiek en sensualiteit van vormen tot uiting komen.” Het gebruik van aarde als bouwmateriaal dateert vanuit de oudheid. Gedacht wordt dat deze techniek zich ongeveer 10.000 jaar geleden, vanuit het Midden-Oosten, heeft ontwikkeld. Door het gemak waarmee aarde als bouwmateriaal toepasbaar is en het gebouwen weerstand en plasticiteit biedt, is het aanwezig in de gehele wereld. Geschat wordt dat op dit moment meer dan 1/3 van de wereldbevolking in aarde gebouwen leeft en dus gebruik maakt van materiaal dat zich aanpast aan uiteenlopende klimatologische omstandigheden - van koel/regenachtige tot warm en droog. In Portugal was - tot aan de achtste eeuw - steen het dominante bouwmateriaal. Met de komst van de Arabieren, meesters in het bouwen met aarde, wordt aarde het dominante bouwmateriaal. Aarde, als bouwmateriaal, bestaat voornamelijk uit klei, slib, zand en grind en in minimumpercentages uit metalen en oplosbare zouten, zoals sulfaten, nitraten en chloriden. Klei en slib binden het materiaal dat, zoals de naam al aangeeft, de kracht van aggregatie aangeeft, terwijl zand en grind inert zijn, essentieel voor de contractie en verwijding (afhankelijk van temperatuurvariaties en aanwezigheid van water), zonder dat ze het materiaal laten splitsen. Het evenwicht tussen binder en inertie in de aarde zelf is fundamenteel voor de doeltreffendheid van het gebruik van aarde bij het bouwen. De aard van het slib is bepalend voor de samenstelling van de aarde. Als het sediment uit kwarts, mica, veldspaat en klei aggregaten bestaat, kan het een zandstrand of kleiachtige karakter hebben, wat de inertie of bindende component kan beïnvloeden. De componenten dosering voor toepassing van aarde in de bouw varieert tussen 15 tot 18% klei, 10 t/m 28% slib, 55 tot 75% zand en 0 t/m 15% grind. Vele auteurs gebruiken de term klei om het materiaal aan te duiden, maar correcter zijn de aanduidingen: ‘aarde’, ‘modder’ of ‘bodem’, aangezien het een samenstelling is waarbij klei een relatief kleine percentage inneemt. Er zijn verschillende manieren om de aarde te gebruiken als bouwmateriaal. In de artikelen gepubliceerd door CRATerre, zijn 18 fundamentele technieken gesystematiseerd die gebruikt worden over de hele wereld. Er zijn echter twee universele processen om met aarde te bouwen: de (adobe) baksteen en de (taipa) rasterwerk, waarbij de keuze voor een proces geen keuze van de bouwer is, maar afhangt van de karakteristieke kenmerken van de bodem. ‘Taipa’ is het proces dat gebruik maakt van keiachtige bodems, dik en droog, meestal slecht in klei. De zogenaamd ‘aardebeton’, Aan dit aardebeton voegt men vaak zand toe, of - als het te slap is - klei. Het gebruik van kalk in de verbinding van de taipa werd vaak in de bouw van forten gebruikt. De militaire taipa, dankt zijn naam aan dit gebruik. Taipa is gebaseerd op de compressie van het materiaal -in combinatie met water- tussen het houten construct. Hoe gecomprimeerder, hoe groter de weerstand van de muur. Het rasterwerk (taipa) wordt afgewenteld langs de muren, blokken vormend, die gerangschikt worden met verticale gewrichten. Adobe is het proces dat gebruik maakt van zandige bodems, meestal rijk aan klei, terug te vinden in oevergebieden en valleien. Rekening houdend met het feit dat het droogproces van adobe door het hoge gehalte aan binder en vochtigheid scheuren in het materiaal kan veroorzaken, wordt het materiaal versterkt met plantaardige vezels, zoals rijst, sisal of hennep. Deze vezels voorkomen scheurtjes tijdens het proces van krimping bij het drogen. Het gebruik van aarde in de bouw impliceert dus dat de karakteristieken van het materiaal verbeterd worden, door vermindering van poreusheid en permeabiliteit en verhoging van haar mechanische weerstand. Dit proces wordt stabilisatie genoemd, waarbij getracht wordt de hoeveelheid lucht in de aarde te reduceren en de koppeling tussen de deeltjes te versterken. Er zijn verschillende manieren om aarde te stabiliseren: Stabilisatie door compressie, in feite de basis van het bouwen met ‘taipa’, betekent de reductie van het volume van het materiaal door het uitoefenen van druk. Dit type stabilisatie werd op grote schaal gebruikt in de jaren 70 bij de vervaardiging van ‘adobe’ blokken. Stabilisatie door armatuur, meestal gebruikt bij de vervaardiging van adobe blokken, bestaat uit het opnemen van niet meer dan 3% organische vezels in het materiaal. Dat verhoogt de contractie, vermindert de massa en beperkt de kans op scheuren. Stabilisatie door correctie of granulometrie (korrelgroottesamenstelling) bestaat uit het homogeniseren van het materiaal tot het niveau van de grootte van de deeltjes door zand bij grove aarde en grind bij fijne aarde toe te voegen. Fysio-chemische stabilisatie, bestaat uit de toevoeging van bindmiddelen, waterafstotende elementen, zoals cement, kalk of bitumen en sommige stabilisatoren van plantaardige of dierlijke oorsprong (Arabische gom, latex, kokosolie, katoenzaad olie, ossenbloed, talg van varkensvlees of van schapenvlees, houten as of urine.) Recent wordt er gebruik gemaakt van industrieel afval, zoals zuren, harsen of silicaten. De dikte van de muren voor gebouwen gebouwd met aarde, varieert tussen 40 en 60 cm. De muren van aarde zijn gebouwd op een stenen fundering die boven het niveau van de grond uit moet stijgen om contact met de bodem te vermijden vanwege mogelijke gevolgen van stijgende luchtvochtigheid door capillariteit. In gebouwen met meerdere verdiepingen daalt de wanddikte met de hoogte, wat zorgt voor grotere weerstand op de lagere verdiepingen en ondersteuning van de plavuizen tussen de verdiepingen. |
De traditionele oplossingen voor daken zijn meestal gebaseerd op houten structuren, waarop een coating aangebracht wordt. Voor hellende daken worden coatings gebruikt van bij voorkeur keramische tegels of stro, terwijl de platte dakstructuur bedekt is met riet, waarop plantaardige vezels en aarde komen. Ter afwerking kunnen er tegels van gebakken klei worden gebruikt. Het naleven van deze regels in de bouw van de funderingen en daken, waarborgen de bescherming van de aardemuren tegen de effecten van neerslag en zijn de sleutel tot een lange levensduur. Men zegt: "om eeuwen te kunnen bestaan, moeten de aardehuizen een goede hoed hebben en goede laarzen". Meestal worden de muren afgewerkt met gips, bestaande uit een substantie met identieke kenmerken als welke gebruikt werden voor steun, maar met een hoger percentage zand, zodat het de bewegingen van dilatatie en contractie kan absorberen zonder te kraken. De kalk gips, vereist een speciale aanpak in de toepassing, omdat kalk niet verhardt door het drogen, maar door ‘carbonatatie’, in contact met de koolstofdioxide uit de lucht. Om de carbonatatie te garanderen, moet de plamuur aangebracht worden in 3 laagjes van 0.5 cm elk, wat maakt dat de barsten die tijdens het intrekproces ontstaan, zich vullen om zodoende het intrekken van vocht tegen te gaan. De plamuur moet met regelmaat gerepareerd of vervangen worden, aangezien het de schoklaag van de muur is, maar ook het element dat gemakkelijker degradeert. Op zijn beurt is de plamuur vaak witgekalkt, met zogenaamde kalkmelk, waarbij deze niet alleen een reinigende en ontsmettende functie heeft, maar ook zorgt voor consolidatie van de metselspecie. De metselspecies van de plamuur zijn, met het oog op de weerbestendigheid, meestal gestabiliseerd met waterafstotende materialen. In Portugal worden hiervoor afvalstofjes van oliecontainers, talg van varkens- of lamsvlees of ossenbloed gebruikt. Een ‘weetje’: in het zuiden van Algerije wordt niet-gestabiliseerd pleister gebruikt, bestaande uit grondballen, die op de muur worden geworpen. Houtenstammen afgezet op muren kunnen de weerstand van de muur verhogen; ze zorgen voor de expansie en contractie van de muur zonder dat er barsten in ontstaan en dienen als ondersteuning bij het onderhoud van de plamuur aan de buitenkant. De wanden van de aardegebouwen zijn volgens een structuur gebouwd en ondersteunen het gewicht van het dak zonder ondersteunende structuur. Deze grote weerstandscapaciteit en het daaruit voortvloeiende juiste (structurele) gedrag, zorgden ervoor dat men deze structuur door de eeuwen heen, heeft weten te perfectioneren. Deze regels benadrukken de noodzaak voor gebouwen om een zo regelmatig mogelijke configuratie te hebben, zodat inspanningen verdeeld worden over het gehele gebouw, zonder drukconcentratiepunten te creëren. Lange, hoge muren en muren zonder ondersteuning moeten vermeden worden waarbij het van essentieel is dat de muren doorsneden worden. Deze openingen moeten in het centrum van de muren gemaakt worden en daken moeten zo licht mogelijk zijn, waardoor het gebouw in de basis een grotere massa krijgt en niet de bovenkant. Met dit als uitgangspunt zullen er stabielere gebouwen ontstaan, die - doordat ze geen hoeken hebben - de druk gelijkmatig verdelen langs de muur. De meerderheid van de traditionele gebouwen, van aarde of van steen, reageren slecht op de spanning van aandrijving, d.w.z. op de horizontale of laterale bewegingen (bijvoorbeeld, veroorzaakt door aardbevingen). Het is daarom niet ongewoon om, in de landelijke woningen, de zogenaamde ‘reuzen’ aan te treffen, driehoekige steunberen, die bedoeld zijn om te voorkomen dat de muren zich naar buiten verplaatst, een beweging die versterkt wordt door het gewicht van de dak. Steen en gebakken klei worden vaak gebruikt in de constructies van taipa om de hoeken te versterken, gebieden die eerder slijten dan de rest van de muur, en worden ook vaak gerangschikt in rijen tussen elke laag van taipa om de muur stabieler te maken. Er zijn vele traditionele oplossingen voor versterking van aardconstructies, voornamelijk gebaseerd op het gebruik van plantaardige elementen zoals houten balken, bamboe, vezels, of profielen van metaal en prikkeldraad,. Deze worden voornamelijk gebruikt in het bovenste gedeelte van de muren, met als doel het vermijden van verplaatsing. Als het waar is dat de aardconstructie nog steeds realiteit is in de ontwikkelingslanden, waar amateurconstructies tot stand komen door goedkope productie en arbeid, dan is de situatie in de geïndustrialiseerde landen geheel omgekeerd. De aardeconstructie ontbreekt, maar de noodzaak blijft om traditionele gebouwen te herstellen, waarbij herstel –indien niet met compatibele oplossingen uitgevoerd – vaak nog schadelijker blijkt te zijn dan het opgeven van de gebouwen zelf. Concreet betekent dit dat de interventie in deze gebouwen -waarbij met materialen als cement en beton gewerkt wordt- de afbraak verder zullen versnellen. De metselspecies van cement veroorzaken in de muren ‘ziekten’ door de effecten van capillariteit, met als resultaat een plantaardig kolonisatie en het ontstaan van schimmels . De structuren van gewapend beton geven een indringend karakter aan de muren en doen hun weerstand afnemen. Zij geven expansie en contractiebewegingen aan de gebouwen die dit niet kunnen verdragen, met als gevolg het ontstaan van scheuren en barsten. De ervaringen in de geïndustrialiseerde landen met betrekking tot hergebruik van aarde in gebouwen zijn neergelegd in een cultureel plan, waarbij overheidsinstanties zich met name richten op het behoud van deze oertechnieken en particulier initiatief zich vooral richt op het comfort en de esthetiek die het aardegebouw biedt. Echter, de kosten van dit bouwconcept, beperkt zich niet alleen tot het bedrag dat nodig is om het gebouw klaar te maken voor bewoning, maar evolueert naar een geïntegreerde prijs van energieverbruik en onderhoudskosten, gerekend over een periode van 20 jaar en kan het bouwen met aarde weer op de agenda zetten, zoals eerder gebeurde tijdens de energiecrisis van 1973. Hoewel het niet aannemelijk is om te denken in termen als generalisatie van deze bouwtechniek, kan het toepassingsgebied in de markt nog aanzienlijk worden uitgebreid. In feite kan het bouwen met aarde, als techniek zonder energiekosten, in combinatie met het gebruik van regenereerbare en duurzame energiebronnen, zichzelf presenteren als een rendabel perspectief. “Het appél op de aardearchitectuur zou ook een bijdrage kunnen leveren aan een rehabilitatie van de architectuur in verschillende populaire en culturele tradities en ons eindelijk verenigen met de betekenis en realiteit van de geest van een plaats, om zo een link te leggen tussen de geschiedenis, het heden en de toekomst." Bibliografie ASSOCIAÇÃO CENTRO DA TERRA. “Arquitectura de Terra em Portugal”. Argumentum, Lisboa, 2005 CRATerre. “Traité de Construction en Terre”. Parenthèses, Marseille, 1989 DETHIER, Jean. “Le Génie de la Terre” in “Des Architectures de Terre”. Centre Georges Pompidou, Paris, 1982 SCHILDERMAN, Theo. “The Improvement of the Earthquake Resistance of Low Income Housing”. Skopje, 1982 |
|
|
|
||
|
Arquitectura de Terra Frederico Mendes Paula |
||
|
"O prazer intenso que as civilizações tradicionais têm em manipular o ornamento (…) traduz-se no génio criativo, artístico e decorativo das arquitecturas de terra: gravado nas paredes ou aplicado em relevo, tanto é abstracto, gestual, geométrico, simbólico ou figurativo”. A arquitectura tradicional de terra é resultado do acumular de saberes milenares, em que o homem utiliza o material retirado da natureza e o aplica para construir os seus edifícios segundo técnicas que tiram partido das suas características e potencialidades. Essas técnicas mudam de local para local, não só em termos construtivos, mas sobretudo estéticos, assumindo cada uma delas uma identidade geográfica própria, que relaciona a sociedade, o edificado e o meio ambiente, e une o homem, a construção e a natureza. É na plasticidade do material que o homem exprime toda a sua criatividade. “Os métodos de utilização da terra permitem não dissociar a materialidade e a espiritualidade do acto de construir, pois este material permite a simultaneidade e a síntese das acções construtivas e artísticas. (…) É numa arquitectura escultural de terra crua que floresce a voluptuosidade dos arredondados, o erotismo e a sensualidade das formas.” A utilização da terra como material de construção remonta a tempos antiquíssimos, pensando-se que esta técnica se tenha generalizado há cerca de 10.000 anos a partir do Médio Oriente. A terra enquanto material de construção encontra-se presente por todo o mundo, impondo-se como processo construtivo tradicional dominante, pela facilidade com que é aplicada, pela resistência que confere aos edifícios, pelo conforto que proporciona e pelas possibilidades plásticas que oferece. Estima-se que actualmente mais de 1/3 dos habitantes do planeta vivam em construções de terra, material que se mostra eficaz em regiões com condições climatéricas muito diversas, desde as mais frias e pluviosas, às mais quentes e secas. Em Portugal o material de construção dominante até ao século VIII era a pedra, apesar de anteriormente já existirem “bolsas” isoladas de utilização da terra. Com a chegada dos Árabes, mestres da construção com terra, o seu uso generaliza-se e passa a ser o material de construção dominante. A terra, material de construção, refere-se ao solo não orgânico existente entre a terra vegetal e a rocha, localizado a uma profundidade que varia de local para local. É constituída principalmente por argila, silte, areia e gravilha, aos quais se encontram associados em percentagens mínimas, os metais, sais solúveis, como sulfatos, nitratos e cloretos, e matéria orgânica. A argila e o silte constituem o ligante do material, que como o nome indica lhe confere o poder de agregação, enquanto a areia e a brita constituem o seu inerte, fundamental para que contraia e dilate, por força das variações de temperatura ou em presença da água, sem sofrer fissurações. O equilíbrio entre ligante e inerte na constituição da terra é assim fundamental para a sua eficácia em termos construtivos. A natureza do silte é determinante na composição da terra, já que, enquanto sedimento constituído por quartzo, mica, feldspato e agregados limoníticos ou argilosos, pode apresentar um carácter arenoso ou argiloso, influenciando a componente inerte ou a componente ligante do material. A dosagem dos seus componentes para fins construtivos varia entre 15 a 18% de argila, 10 a 28% de silte e 55 a 75% de areia e 0 a 15% de gravilha. Muitos autores utilizam o termo barro ou argila para designar o material, sendo mais correctas as designações terra, lama ou solo, pelo facto de se tratar de facto de um composto em que a argila constitui uma percentagem relativamente pequena do mesmo. Existem diversas formas de utilizar a terra enquanto material de construção. Nos elementos publicados pelo grupo CRATerre, foram sistematizadas 18 técnicas fundamentais detectadas um pouco por todo o mundo. No entanto, existem dois processos universais para construir com terra, a taipa e o adobe, cuja escolha não depende de uma opção do construtor, mas das características do solo, já que cada um deles utiliza o material de forma diferente para o por em obra de forma adequada, conforme as suas características. Em Portugal, para além destes dois sistemas que utilizam a terra enquanto material estrutural, existe uma outra forma de aplicar a terra em paredes, através do enchimento de uma estrutura de madeira, sob a forma de tabique, a que se chama engradado. A taipa é o processo indicado para solos pedregosos, grossos e secos, geralmente pobres em argila. O chamado betão de terra, utilizado na taipa, é muitas vezes corrigido com a adição de areia, caso se verifique que é demasiado forte, ou com argila ou cal, quando é demasiado pobre. A utilização da cal no composto para a taipa resulta na chamada taipa militar, que, conforme o nome indica, era frequentemente utilizada na construção de fortificações. A taipa baseia-se na compactação do material, que é apiloado conjuntamente com água dentro de um taipal. Cada metro cúbico de terra apiloada reduz o seu volume em cerca de 1/3, e quanto melhor compactada é, maior é a resistência conferida à parede que forma. O taipal vai sendo deslocado ao longo das paredes, formando blocos que se dispõem com as juntas verticais descentradas. O adobe é o processo utilizado em solos arenosos, finos e húmidos, geralmente ricos em argila, próprios dos vales e zonas ribeirinhas. Tendo em conta que o processo de secagem do adobe origina a fissuração do material, pelo seu elevado conteúdo de ligante e de humidade, o material é armado através da incorporação de fibras vegetais suficientemente finas para não originar vazios no seu interior, como sejam as fibras de arroz, sisal ou cânhamo, de modo a que não fissure durante o processo de retracção ao secar. A colocação do material terra em obra implica assim que as suas características sejam melhoradas, reduzindo a sua porosidade e permeabilidade, e aumentando a sua resistência mecânica. Chama-se a este processo estabilização da terra, que, em termos práticos, procura reduzir o volume de ar existente, colmatá-lo, e reforçar a ligação entre as partículas. A estabilização da terra obtém-se de diversas maneiras: Estabilização por compactação, que no fundo é o processo que está na base da construção em taipa, e que consiste na redução do volume do material através da sua prensagem. Este tipo de estabilização começou a ser muito utilizada a partir dos anos 70 também no fabrico de blocos de adobe, utilizando-se prensas manuais, apropriadas para a autoconstrução, ou prensas hidráulicas, muito utilizadas em fabriquetas ou em projectos colectivos. Estabilização por armação, utilizada geralmente no fabrico blocos de adobe, que consiste na incorporação de fibras orgânicas no material, numa quantidade não superior a 3%, aumentando a sua resistência à tracção, aligeirando a sua massa e evitando a sua fissuração. Estabilização por correcção de granulometria, que como o nome indica, consiste em conferir ao material uma homogeneidade ao nível do tamanho das partículas que o constituem, acrescentando areia à terra grossa e gravilha à terra fina. Estabilização físico-química, que consiste na introdução de elementos ligantes e hidrófugos, como o cimento, a cal, ou o betume, e alguns estabilizantes de origem vegetal ou animal, como sejam a goma-arábica, o latex, o óleo de coco, o óleo de algodão, o sangue de boi, o sebo de porco ou de carneiro, as cinzas de madeira ou a urina. Recentemente utilizam-se também alguns detritos industriais, como ácidos, resinas ou silicatos. A espessura das paredes das construções em terra, tratando-se de edifícios de utilização corrente, varia entre os 40 e 60 centímetros. Esta espessura é obtida no caso da taipa pelo comprimento das agulhas do taipal, ou seja, das peças que unem as pranchas laterais. No caso do adobe a espessura da parede obtém-se através das dimensões dos blocos e relação entre o seu comprimento e largura, sendo comum em Portugal blocos com 40x20x15, que podem ser dispostos de várias formas na parede, seja de forma transversal ou longitudinal aos pares. As paredes de terra são construídas sobre uma fundação de pedra, que deve elevar-se acima do nível do terreno, evitando o seu contacto com o solo e eventuais efeitos de subida das humidades por capilaridade. Em edifícios de múltiplos pisos, a espessura das paredes diminui com a altura, garantindo uma maior resistência nos pisos inferiores e permitindo o apoio dos pavimentos nos ressaltos entre pisos. |
As soluções tradicionais para coberturas são geralmente baseadas em estruturas de madeira, sobre as quais se coloca um revestimento. Nas coberturas inclinadas utilizam-se preferencialmente revestimentos com telhas cerâmicas ou colmo, enquanto nas coberturas planas a estrutura é coberta com canas, sobre as quais se colocam fibras vegetais e terra, constituindo uma superfície visitável. Como acabamento pode também ser aplicada uma tijoleira de barro cozido. Muitas vezes verifica-se a construção de coberturas abobadadas ou de cúpulas, formadas por ladrilhos de terra cozida. A observação de regras na construção das fundações e coberturas, que garantam a protecção as paredes de terra dos efeitos das chuvas, é determinante para a sua longevidade. Diz o povo que “para durar séculos, basta às casas de terra terem um bom chapéu e boas botas”. Geralmente as paredes são acabadas com a aplicação de um reboco, constituído por uma argamassa de características idênticas à da utilizada no suporte, mas com maior percentagem de areia, para que absorva os movimentos de dilatação e contracção sem fissurar. Ao contrário, a argamassa utilizada para ligar os blocos entre si, seja nas juntas da taipa ou no assentamento dos blocos de adobe, é mais rica em argila que a do suporte para garantir o seu poder ligante. Os rebocos de cal exigem um cuidado especial na sua aplicação, já que a cal não endurece por secagem, mas por carbonatação, em contacto com o dióxido de carbono do ar. Para garantir a carbonatação o reboco deve ser executado em 3 camadas de 0.5 cm cada, salpisco, enchimento e acabamento, o que tem também como vantagem o facto de eventuais fendilhações durante o processo de retracção se desencontrarem, evitando a entrada de humidades. O reboco deve ser reparado ou substituído periodicamente, já que constitui a camada de choque da parede, sendo também o elemento que mais facilmente se degrada. Por sua vez o reboco é muitas vezes caiado, com a utilização do chamado leite de cal, operação que tem uma função não só de limpeza e desinfecção da parede, mas também de consolidação da própria argamassa. As argamassas de reboco são também geralmente estabilizadas com materiais hidrófugos, com vista à sua impermeabilização. Em Portugal é comum a adição dos desperdícios de lagares de azeite, sebo de porco ou carneiro, ou sangue de boi. A título de curiosidade refira-se que no Sul da Argélia utiliza-se um reboco não estabilizado, constituído por bolas de terra projectadas na parede. Os troncos de madeira cravados nas paredes aumentam a sua resistência estrutural, permitem a sua dilatação e contracção sem fissurar e servem de apoios para a manutenção dos rebocos exteriores. As paredes dos edifícios de construção com terra são estruturais, suportando o peso do telhado sem necessidade de introdução de qualquer estrutura de apoio. Esta grande capacidade de resistência à compressão e consequente bom comportamento estrutural, depende em boa medida de regras de design que ao longo dos séculos o homem aperfeiçoou. Dessas regras ressaltam a necessidade de as construções terem uma configuração o mais regular possível, para que os esforços se distribuam de forma igual por todo o edifício e não se criem pontos de concentração de cargas. Devem evitar-se paredes demasiado compridas, altas e desapoiadas, sendo fundamental que sejam intersectadas por outras segundo um ritmo constante. Os vãos devem situar-se no centro das paredes, onde os esforços a que estão sujeitas são menores, e as coberturas devem ser o mais leves possível, conferindo ao edifício uma maior massa na base e não no topo. Nestes pressupostos, as construções mais estáveis serão as de forma circular, já que, por não terem ângulos, distribuem uniformemente as cargas ao longo da parede. A generalidade das construções tradicionais, sejam de terra ou pedra reagem mal aos esforços de tracção, ou seja, aos movimentos horizontais ou laterais, provocados, por exemplo, por sismos. Não é raro observarem-se nas habitações rurais os chamados gigantes, contrafortes de forma triangular, que têm como objectivo evitar que as paredes se desloquem para o exterior, movimento que é acentuado pelo peso do telhado. A pedra e o tijolo cozido são muitas vezes utilizados nas construções de taipa para reforçar os cunhais, zonas geralmente mais sujeitas ao desgaste que o resto da parede, sendo também frequentemente dispostos em fiadas entre cada camada de taipa para conferir à parede maior estabilidade. Existem muitas soluções tradicionais de reforço das construções de terra, baseadas sobretudo na utilização de elementos vegetais, como vigas de madeira, bambus ou fibras, ou metálicos, desde perfis a varões, passando por redes e pelo próprio arame farpado, aplicados principalmente na zona superior das paredes, com o objectivo de evitar o descolamento entre si e o seu desaprumo. Se é verdade que a construção com terra continua a ser uma realidade nos países em vias de desenvolvimento, onde a autoconstrução é praticada, a mão-de-obra contratada é barata, e os processos de fabricação e transporte de materiais não se encontram desenvolvidos, nos países industrializados a situação é inversa. Não existindo mais uma pratica de construção com terra, existe a necessidade de recuperação dos edifícios tradicionais que ainda subsistem, a qual, se não for realizada em moldes correctos, com soluções compatíveis, será tão prejudicial como o seu próprio abandono. Concretamente, a intervenção nesses imóveis com recurso a materiais como o cimento e o betão armado, infelizmente ainda muito em prática, vão acelerar a sua degradação. As argamassas de cimento introduzem nas paredes patologias por meio dos efeitos de capilaridade, que resultam no aparecimento de fungos e outro tipo de colonização vegetal. As estruturas de betão armado, para além de terem um carácter intrusivo nas paredes e diminuírem a sua resistência, imprimem à construção movimentos de dilatação e contracção que ela não acompanha, provocando fissurações. As experiências de reutilização da terra em edifícios de raiz nos países industrializados têm-se colocado num plano eminentemente cultural, constituindo geralmente opções de entidades públicas interessadas em fazer perdurar essas técnicas ancestrais, ou intervenções de iniciativa privada no domínio da habitação unifamiliar, promovidas por pessoas que fazem questão de desfrutar do conforto e das possibilidades estéticas que a construção com terra oferece. No entanto, o conceito cada vez mais abrangente de custo de construção, que não se restringe ao valor necessário para colocar um imóvel pronto a habitar, mas que evolui para um conceito integrado de preço, consumo energético e custo de manutenção durante um período médio de 20 anos, pode colocar de novo a construção com terra na ordem do dia, como o fez durante a crise energética de 1973. Apesar de não ser razoável pensar numa generalização desta técnica de construção, o seu âmbito e mercado podem ser consideravelmente alargados. De facto, a construção com terra, já por si uma técnica isenta de consumo energético, combinada com a utilização de fontes de energia renováveis e sustentáveis, como por exemplo a solar ou eólica, pode-se revelar como rentável nessa perspectiva abrangente. “O recurso às arquitecturas de terra poderia também facilitar uma reinserção vital da arquitectura nas diversas tradições culturais e populares das comunidades e reconciliar-nos finalmente com o sentido e a realidade do espírito do lugar, recriando uma ligação de continuidade entre a história, a actualidade e o futuro”. Bibliografia ASSOCIAÇÃO CENTRO DA TERRA. “Arquitectura de Terra em Portugal”. Argumentum, Lisboa, 2005 CRATerre. “Traité de Construction en Terre”. Parenthèses, Marseille, 1989 DETHIER, Jean. “Le Génie de la Terre” in “Des Architectures de Terre”. Centre Georges Pompidou, Paris, 1982 SCHILDERMAN, Theo. “The Improvement of the Earthquake Resistance of Low Income Housing”. Skopje, 1982 |
|
|
Hart voor de kunst of kunst met een hart, kortweg: (H)art Joris Barendrecht |
||
|
In de muziek werden al vele hartekreten geschreven, maar weinigen zo sterk als het nummer dat meer dan vijftien jaar voordat ik tussen de benen van mijn moeder kroop. Ondanks het feit dat dit nummer al ruim veertig jaar gedraaid wordt, blijft het aangrijpend. Toen ik het voor het eerst hoorde heb ik ademloos naar de tv zitten staren, wat nog vrij risicovol was gezien de lengte van het nummer. Child in Time van Deep Purple is een klassieker. De schreeuw gaat door merg en been en, ondanks dat het te pas en te onpas wordt gedraaid, boet het niks aan kracht in. De beperkte tekst staat in de schaduw van de aanhoudende schreeuw van pijn. De haast krijsende zang is recht uit het hart en snijdt door het hart van de luisteraar. Anderzijds kent iedereen keyboardriedeltje nu wel. De band vindt het nummer gedateerd. Het is de keerzijde van een monsterhit. Liedjes worden zo vaak gedraaid, dat men er genoeg van krijgt. |
We zien dit ook terug bij andere klassiekers. De Mona Lisa, bijvoorbeeld, is zo vaak beschreven en getoond dat het schilderij in het echt vaak tegenvalt (zo lang wachten voor zo’n klein schilderij). Gelukkig is er altijd meer te ontdekken, in heden en verleden. Via Facebook zag ik Sinéad O’Connor Troy zingen op Pinkpop (1988), waar ze zichzelf overschreeuwt, maar de wilskracht om het te zingen druipt van mijn computerscherm. Wanneer een hartekreet omgevormd wordt tot kunst en de esthetische schoonheid overheerst is het op zijn mooist. Niet de perfecte uitvoering, maar de authenticiteit van een schreeuw vanuit het hart breekt het lichaam en opent de weg naar het hart. |
|
|
|
||
|
The Art of Living from the Heart - Compassie Mo Haan |
||
|
Een jaar vol yogadiscipline, arbeidsethos, transformatie en nieuwe impulsen heeft een bepaalde tol geëist. Na de jaarwisseling kwam ik tot dit heldere inzicht; in eerste instantie een tikkeltje verbaasd, maar na wat grondiger onderzoek en optelwerk begon het te dagen. Wat was er allemaal gebeurd? Sluipenderwijs was ik mijn grenzen gepasseerd. Old habits die hard. Dieper dan ooit voelde ik de behoefte, en noodzaak, meer compassie met mezelf te hebben, vanuit een diep weten dat dit me verder brengt dan discipline (alleen), hoeveel dit me ook heeft gebracht. Een commitment aan mijn eigen welbevinden. Vaak zijn het conditioneringen, overtuigingen (Gij zult perfect zijn) en gewoontes die zo’n patroon in stand houden. Je van iets bewust worden echter, en de kracht en waarheid erachter voelen, geven je een duwtje in de rug om ook daadwerkelijk een andere koers te gaan varen. Slapen, slakkengangetje, salami en een warme douche waren weer even terug van weggeweest. Lijkt het maar zo of is het soms makkelijker compassie te voelen met de ander dan met jezelf? Grappig om te merken dat ik toleranter ben geworden naar de liefde voor muziek van de buurvrouw, de onbeholpenheid van een vriend, de bitterheid van een collega. Dit werkt het best vanuit mijn eigen ontspanning. Als ik na een paar uur slaap wat korter voor de kar sta, laat compassie me toch eerder in de steek... |
In de Kundalini Yoga wordt gezegd dat compassie kan ontstaan vanuit een neutrale, meditatieve mind, en fysiek gezien vanuit het hartcentrum. Het is gekoppeld aan vergeving, vriendelijkheid, geduld, vreugde, begrip, waarheid, ontspanning, dienstbaarheid en natuurlijk liefde. Hier doorheen klinkt de mantra: “Recognize that the other person is you”. Hoe snel vertaalt hardheid naar jezelf zich niet naar het oordelen over en veroordelen van de ander? Een projectie, weg van de eigen pijn. Hoe begrijpelijk, hoe herkenbaar, hoe menselijk? Hoe luider je (innerlijke) oordeel naar de ander klinkt, des te meer dit zegt over jezelf. Alles begint (en eindigt) bij jezelf. Compassie met jezelf is compassie met de ander. Het formaat is eenvoudig; de uitvoering soms wat minder, maar dat doet er niet toe. Dit proces en de observatie ervan - het (knie)vallen en opstaan, de goedbedoelde pogingen en het onvermogen, de voor(ui)tgang - is boeiend, ever moving en al een levenskunst op zich. | |
|
(H)Art Nico Buisman |
||
|
Is Passie niet hetzelfde als Hartstocht? Er waait een liefdevolle wind door je Hart Als je leeft vanuit je Hart kan er geen wreedheid zijn. Verdraagzaamheid is pure kracht. Als je Hart daadwerkelijk in je schepping zit, in je creatie, neemt de zeggingskracht toe. Of de createur heeft er volledig zijn ziel en zaligheid in gelegd, of een kunstwerk raakt jou in je Hart, dan ben je als ontvanger, de schepper van de Passie. En lang niet alle kunstwerken is dat gegeven. Een Createur raakt je met het ene kunstwerk wel en met het andere niet. Wie kent niet het voorbeeld van de invloed van de Commercie. Een Band heeft bijvoorbeeld nog contractuele verplichtingen en komt met een zielloos product. Moet nu even denken aan Metal Machine Music van Lou Reed. Volgens mij was het Hart echt zoek. Meer één groot verzet. Oorspronkelijk uitgegeven als dubbel LP 4 x 16 minuten bijna dezelfde bron van geluid. De 4 delen staan allemaal op Youtube en dan zie je daar het commentaar van luisteraars bij van: “ het veranderde mijn leven” tot “Lou Reed is een Genius”. En ik? Ik sta verbaasd naar dit commentaar te kijken. Gelukkig maar, want een Artwerk kan door de één worden verafschuwd en door de ander aanbeden. |
In welke vorm dan ook kunst kan je Hart sneller doen stromen. En ieder heeft zijn eigen voorkeuren en zijn zoektocht naar steeds weer die mooie beleving, geraakt willen worden in het Hart. Muziek, schilderkunst, mode, architectuur, schrijven, poëzie, toneel, film, fotografie, beeldhouwen, bloemkunst, etc etc ** De liefde is de stroom van het leven, zeg maar de bloedsomloop. De Kunst is het kloppend Hart. Het is geen Kunst om iemand af te zeiken Het is geen Kunst om iemand om te leggen Het is geen Kunst om je ten koste van anderen te verrijken. Nee de Kunst zit in een ander raken, Het Hart van een ander sneller doen stromen Als zijn Passie je Hartstocht raakt Is het geluk je weer overkomen. Als Alchemist ben je steeds op zoek naar die bron Het vuur, de zoektocht naar waar het allemaal begon. Ons kloppend (H)Art ** Het lijkt het Quo Magazine wel |
|
|
Mijn vaders HArt Teresa Pinto |
||
|
In de wachtkamer van de afdeling “Cardiologie” van het ziekenhuis nemen wij, ik en mijn broer, de laatste gebeurtenissen door. Daarna praten we wat relaxter over minder belangrijke zaken. De operatie die onze vader over een paar weken zal moeten ondergaan is, in de worden van de chirurg, een kleine procedure, maar de artsen willen zich ervan verzekeren dat zijn hart het aankan; hij is 80 jaar oud én verschillende CVA’s hebben hun littekens achtergelaten. Bij vlagen komen er beelden van de mogelijke echocardiogram van mijn vader zijn hart in mijn gedachten. Een, voor mijn ongetrainde oog, abstracte tekening die de cardioloog later, met de expertise van een vakman, in een oogopslag in een vlakte met duidelijke trekken zal vertalen. Art, toegepast aan de gezondheidszorg. |
Thuis, tussen tegenstrijdige hartbeats –de vreugde over mijn weerzien en de ongerustheid over haar man’s gezondheid- bereidt mijn moeder het eten voor. In haar gedachten zullen mindere abstracte beelden opdoemen van hoe om te gaan met de steeds zwaarder wordende dagelijkse routine en alle vragen rondom de beats van dat hart, dat 56 jaar geleden bij het jawoord, nog zo vreugdevol klopte. Sharon smst of alles in orde is met opa, Inês belt mijn broer of alles in orde is met opa,… Met het Hart als gemene deler, herenigt het gezin zich op een onwerkelijk moment en plaats. De Art van een abstract momentum in het leven. |
|
|
|
||
|
A Arte e o Coração do meu pai Teresa Pinto |
||
|
Na sala de espera do departamento de Cardiologia do hospital, discutimos, eu e o meu irmão, os últimos acontecimentos. Depois divagamos sobre tudo um pouco. A operação que o nosso pai vai fazer daqui a umas semanas é uma procedura pequena, a julgar pelas palavras do cirurgião, mas os médicos querem a garantia de que o coração aguenta a intervenção cirúgica; 80 anos e uma série de cicatrizes de diferentes AVCs vão-se fazendo notar. Vêm-me à mente imagens do possível ecocardiograma do coração do meu pai. Um desenho abstracto para o meu olho destreinado, que o cardiologista mais tarde, com a expertise de um profissional irá, num olhar rápido, transformar numa superfície de traços firmes. A Arte, aplicada aos cuidados de saúde. |
Em casa, entre conflitantes batidas do coração -a alegria da minha visita e a preocupação com a condição do marido- a minha mãe prepara o jantar. À sua mente outro tipo de imagens virão. Imagens menos abstractas de como lidar com a rotina diária cada vez mais pesada e imagens dum lento enfraquecer daquele coração que ao dar o sim 56 anos atrás, batia ainda com tão alegre jovialdade. A Sharon manda um sms para saber se o avô está bem, a Inês telefona ao meu irmão para saber se o avô está bem. Com o coração como denominador comum a família reune-se num tempo e espaço irreais. A arte dum momentum abstracto da vida. |
|
|
|
||
|
My father’s HeArt Teresa Pinto |
||
|
In the waiting room of the Department of Cardiology at the hospital we, my brother and I, discuss the latest events. Then we divagate on less important questions. The operation that our father will have to undergo is a simple procedure, judging by the words of the surgeon, but they have to test his hart’s ability to handle the surgery; 80 years old and various strokes have taken their toll. Every now and then images of the possible echocardiogram of my father’s hart come into my mind. An abstract picture to my untrained eye, that the cardiologist, with the expertise of a professional, will later, in a glance, translate into a surface with clear traces. Art, applied to health care. |
At home, between conflicting heartbeats -the joy of seeing me again and the concerns with her husband’s health condition- my mother prepares diner. Into her mind, will come other kind of images. Less abstract images of how to handle the increasingly heavy daily routine and the image of a weakening heart that, 56 years ago, gave her the yes-word with such jovial and strong beats. Sharon texts enquiring if everything is all right with grandpa, Inês calls my brother inquiring if everything is all right with grandpa, ... With the Hart as common denominator, the family reunites in this unreal time and space. The Art of an abstract momentum in life. |
|
|
Art is where the Heart is Pien Rebel |
||
|
Dit stukje wordt een kleine ode aan mijn beste vriend Klaus, die vorig jaar overleed, en aan zijn liefde voor moderne kunst. Klaus woonde in een twee kamer woning. Toen ik hem pas kende, was het een vrij leeg huis met hier en daar wat moois aan de muur, maar dat veranderde in de loop der jaren. Klaus begon kunst te verzamelen. Geen dure kunst, maar kunst van onbekende beginnende kunstenaars. Als hij echt iets mooi vond, ging hij recht op zijn gevoel af, kocht het en leefde de rest van de maand extra zuinig. Het huis werd langzaam maar zeker voller en voller, ook de wc en het terras werden door Klaus liefdevol ingericht. In het weekend gingen we vaak op stap, naar galerieën en kunstmarkten, maar Klaus kocht net zo lief een schilderij op de rommelmarkt. Hij was geïnteresseerd in alles wat met kunst te maken had. Naast schilderijen stond zijn huis vol met “objecten”. Een blok hout met twee benen erop, een soort parachute gemaakt van gekleurde stropdassen en een hoofd in vele kleuren met een kreeft als hoed, om maar wat te noemen. Klaus belde me altijd enthousiast op, als er een opening was: “Meid, er is een vernissage zondag, zin?” [vernissage klonk interessanter dan opening] Als we weer eens op stap gingen, verzekerde Klaus me altijd dat hij niets zou gaan kopen. Het was nu genoeg geweest, zijn huis was vol! Maar eenmaal op de vernissage, vond ik hem starend voor een schilderij of object. ,,Schitterend”, zuchtte hij en dan wist ik precies wat er ging gebeuren. Klaus en ik lopend naar huis met het kunstwerk balancerend op mijn fiets tussen ons in. Al lopend opperde hij waar hij het zou plaatsen in zijn overvolle huis. De week daarop kwam er een telefoontje: ,,Meid, Ik heb de hele inrichting veranderd, maar het is gelukt! Koffie?” Stralend deed hij dan de deur open en het was iedere keer weer een complete verrassing wat hij ervan gemaakt had. |
Ik was niet de enige die zich er over verwonderde hoe hij het toch voor elkaar kreeg om al die uiteenlopende kunstwerken op een mooie manier in zijn huisje te proppen. Dat alleen was al een kunst op zich. Klaus gaf regelmatig feestjes en barbecues op zijn terras. Op één daarvan nodigde hij ook de eigenaren van zijn favoriete galerie uit. [ze waren inmiddels vrienden geworden] Ook zij waren erg benieuwd en liepen verbaasd giechelend door de woning. Het hangt er echt allemaal, hoorde ik ze zeggen, en het past nog bij elkaar ook! Doordat hij zo'n goede klant was bij de galerie, kregen we ieder jaar vrijkaartjes voor de kunstRAI en dat was altijd een feest. Bijna honderd galeries met de mooiste, lelijkste en ook raarste kunst die je kon bedenken. We genoten, maar kregen ook de slappe lach van ingelijste schuursponsjes en andere ongein. Ik verbaasde me erover waarom ik het schuursponsje belachelijk vond, en even later iets vergelijkbaars met een dweil heel mooi. Vaak vonden we hetzelfde mooi en evenzo vaak ook niet. Door Klaus heb ik veel kunst gezien, er naar leren kijken en ook geleerd dat begrippen als “mooi”, “lelijk” en “kunst”, strikt persoonlijk zijn en niet te beredeneren met het verstand. Waarom vind de één iets kunst en de ander niet? Klaus maakte zich er niet druk om. Hij ging zoals altijd recht op zijn gevoel af en genoot. Klaus heeft zijn hele verzameling: zo'n 45 schilderijen en een tiental objecten , geschonken aan het hospice waar hij de laatste maanden woonde. Het hospice is er heel blij mee. De lange gang en huiskamer, waar hier en daar een kruisbeeldje en een geborduurd vogeltje hing, heeft een totale metamorfose ondergaan door de vrolijke, kleurige schilderijen van Klaus. Toen alles hing, was er een opening. Compleet met bitterballen, champagne en vrienden. Klaus was blij en heeft nog genoten van zijn laatste vernissage. |
|
|
The Hard Heart of Art Valdemar Cruz |
||
|
Een paar dagen geleden moest ik Wang Shu een verzoek doen, de Chinese architect die dit jaar werd bekroond met de Pritzker Prize van architectuur, welke beschouwd wordt als de hoogste internationale onderscheiding die een architect kan krijgen. Hoewel eenvoudig in zijn verschijning, had het verzoek enkele problemen in de uitvoering. In de eerste plaats omdat vanuit het oogpunt van een Westerling, Wang Shu héél ver weg in een gecompliceerde tijdzone woont en niet op de laatste plaats omdat -gehinderd door taalbarrières- communicatiekanalen niet altijd gemakkelijk zijn. Hoewel het niet eenvoudig was om Wang Shu te bereiken en hem bereid te vinden om, in een korte periode van twee dagen een tekst te schrijven over een andere –met een Pritzker Prize- onderscheiden Portugese architect, Álvaro Siza Vieira, was Shu bereid de uitnodiging te aanvaarden. Shu schreef een fascinerende tekst, met als belangrijkste boodschap dat kunst, wanneer het écht kunst is, grensovertreffend is en de kern raakt van wat van wezenlijk van belang is. Het maakt je als het ware –onverwacht- medeplichtig. In een tekst, getiteld "Het Potlood van Siza", vertelt Wang Shu hoe hij voor het eerst, midden jaren negentig, in aanraking kwam met het werk van de Portugese architect Vieira (het gebouw van de faculteit van architectuur van Porto). Hij herinnert zich hoe hij onder de indruk was van zijn schetsen, die meer waren dan een middel om gebouwen te kunnen bouwen en op zichzelf al een artistiek monument . Shu benadrukte dat het werk van Siza een bijdrage is om het onvermogen van de hedendaagse internationale architectuur om met historische breuken om te gaan, zichtbaar te maken. ‘Voor mij’, zei Wang Shu, ‘is het door Siza ontworpen gebouw, als frisse lucht overspoeld door het parfum van de aarde na een ochtendregen’. De lange -uit China afkomstige tekst- lezend, die gekenmerkt werd door diep respect voor de zeldzame artistieke arbeid die opgenomen is in de schetsen van Siza, moest ik denken aan een artikel gepubliceerd door de schrijver Mario Vargas Llosa in de Spaanse krant El Pais op 17 juni. Het onderwerp was een grote beschouwing gewijd aan Damien Hirst door Tate Modern in Londen. In tegenstelling tot wat er gebeurde met de tentoonstellingen gewijd aan Picasso - één in Tate Britain, die de invloed van de Spaanse schilder in de moderne kunst van het Verenigd Koninkrijk documenteerde, en de andere in het British Museum, met de volledige editie van de Suite Vollard – waar men zonder moeite of vertraging toegang had tot de retrospectief van Damien Hirst, moest men nu bijna één uur in de rij staan. |
Dit simpele feit is een diepe reflectie waard over de manier waarop, als gevolg van de invloed van de kritiekloze media, sommige evenementen zich transformeren in fenomenen voor de massa, ongeacht de artistieke stof die er ten grondslag aan ligt. Bovendien is het Damien Hirst zelf, in een interview gepubliceerd in de lange catalogus gewijd aan zijn retrospectief, die geladen met diepe interpretatieve analyses over de esthetische paden van deze Amerikaanse kunstenaar, met een ontwapenende eenvoud over zijn weg spreekt. Zo legt hij uit dat hij graag schilder had willen worden, maar zich al snel realiseerde dat hij helemaal niet kon schilderen en dus koos voor de collages waarin hij zich minder onbekwaam voelde. Toen hij de conceptuele kunst ontdekte, het surrealisme en minimalisme, en dit vermengde, heeft hij daar zijn weg in gevonden – de weg van de geste, van de provocatie en van het spektakel. Ik dacht aan Vargas Llosa en zijn reflectie over Hirst toen ik zaterdag, 30 juni ‘s middags, de inauguratie van een ongewone kunstgalerie bijwoonde, gebouwd door de Portugese beeldhouwer Paulo Neves in het hart van een heuvel, in het midden van het bos. In deze nieuwe ruimte, waarin zonder winstoogmerk de ruimte zelf het onderwerp van bewondering is met zijn esthetische voorstellen van de architect Fernando Coelho, wordt een ieder uitgenodigd zich open te stellen voor de wereld van de hedendaagse kunst. De galerie, gevuld met 122 kleine werken, overweldigd, niet door de exploitatie van nieuwe gevoeligheden of inzet van risico en onzekerheid, maar door de klassieke exploitatie van de verbazing van de onoplettende. Vargas Llosa zei niet te geloven dat "ooit in de geschiedenis van de kunst er iemand als Damien Hirst is geweest, verstoken van het meest elementaire talent en originaliteit. In plaats van dat te verbergen, geeft hij het weer met schroom". Hirst is niet uniek. Hij is waarschijnlijk slechts de meest nieuwswaardige in deze taaie exploitatie van kunst zonder hart, gekeerd richting dollarteken. |
|
|
|
||
|
The Hard Heart of Art Valdemar Cruz |
||
|
Há alguns dias tive de fazer um pedido a Wang Shu, o arquiteto chinês a quem este ano foi atribuído o Prémio Pritzker de Arquitetura, considerado o mais alto galardão internacional a que um arquiteto pode aspirar. Embora na aparência simples, o pedido revestia-se de algumas dificuldades de concretização. Desde logo porque do ponto de vista de um ocidental, Wang Shu vive muito, muito longe, num fuso horário complicado. Por outro lado, nem sempre são fáceis as comunicações, ainda por cima dificultadas pelos problemas da língua. Depois havia a dificuldade em perceber até que ponto estaria Wang Shu disponível para, no curto prazo de dois dias, escrever um texto sobre outro Prémio Pritzker, o arquiteto português Álvaro Siza Vieira. Shu aceitou de imediato o convite e acabou por escrever um texto fascinante, do qual se retira, como primordial conclusão, a noção de que a arte, quando o é na sua plenitude, ultrapassa todas as fronteiras, vai ao coração do que é primordial, e gera grelhas de leitura feitas de
inesperadas cumplicidades. Num texto intitulado “O Lápis de Siza”, Wang Shu conta como pela primeira vez tomou contacto com a obra do arquiteto português (o edifício da Faculdade de Arquitetura do Porto), em meados dos anos de 1990, recorda como ficou abismado com os esboços que, mais do que apontarem caminhos para o edifício a construir, eram eles próprios um notável edifício artístico e sublinhava o facto de a obra de Siza contribuir para por a nu a incapacidade da arquitetura contemporânea internacional de lidar com as ruturas históricas. Para mim, dizia Wang Shu, “o edifício desenhado por Siza era como uma o ar fresco inundado pelo perfume da terra após uma manhã de chuva”. Ao ler o longo texto vindo da China, marcado por um profundo respeito pelo raro labor artístico contido nos esboços de Siza, que constituem um essencial, mas quase sempre apenas formal, instrumento de trabalho de um arquiteto, lembrei-me de um artigo publicado pelo escritor Mario Vargas Llosa no jornal espanhol El Pais no passado dia 17 de junho. O pretexto era a grande retrospetiva dedicada a Damien Hirst pela Tate Modern, em Londres. Ao contrário do que sucedia com as exposições dedicadas a Picasso – uma na Tate Britain, documentando a influência do pintor espanhol na arte moderna do Reino Unido, e a outra no Museu Britânico, com a edição completa da Suite Vollard – às quais se acedia sem qualquer dificuldade ou demora, para entrar na retrospetiva de Damien Hirst era necessário fazer fila e esperar quase uma hora. Este simples facto constitui um profundo motivo de reflexão sobre, não apenas os caminhos hoje percorrido por alguma arte contemporânea – ou pelo menos assim chamada – e o modo como, em resultado da influência acrítica da generalidade dos media, há eventos que se transformam em fenómenos de massas, independentemente da substância artística que lhes possa estar subjacente. |
De resto, é o próprio Damien Hirst, numa entrevista publicada no longo catálogo dedicado à retrospetiva – carregado de profundas análises justificativas e interpretativas dos caminhos estéticos do norte-americano – a falar com uma simplicidade desarmante do seu percurso. Assim, explica que até teria gostado de ser pintor, mas depressa percebeu que pintava muito mal e optou pelas collages nas quais se sentia menos deficiente. Quando descobriu a arte conceptual, o surrealismo, o minimalismo, tudo misturado, percebeu que tinha ali um caminho – o do gesto, o da provocação, o do espetáculo. Recordei Vargas Llosa e a sua reflexão sobre Hirst ao acompanhar, na tarde de 30 de junho, um sábado, a inauguração de uma inusitada galeria de arte, mandada construir pelo escultor português Paulo Neves no coração de um monte, no meio do mato. Sem qualquer fim lucrativo, o novo espaço, ele próprio sujeito de admiração pelas soluções e pela proposta estética do arquiteto Fernando Coelho, destina-se a abrir-se a um mundo outro da arte contemporânea. Preenchida com 122 trabalhos de pequenas dimensões, a galeria, ela própria contida pela curta área ocupada no terreno, surge nos antípodas da noção de espetáculo que o mainstream como que exige ver associado à produção que na origem se pretendia artística, mas no final se assume apenas como uma espécie de fogo de artifício visual marcado pela grandiosidade. É uma grandeza que se pretende esmagadora, não pelas rupturas estéticas provocadas, pela exploração de novas sensibilidades, pela aposta no risco e na incerteza, mas pela clássica exploração do espanto dos incautos. Vargas Llosa dizia não crer que “alguma vez na história da arte tenha havido alguém como Damien Hirst, desprovido do mais elementar talento e originalidade. Em vez de dissimular esta condição, exibe-a com desfaçatez”. Hirst não é único. Será porventura apenas o mais mediático nesta dura exploração da arte sem coração, mas muito virada para o cifrão. |
|
|
The Sun and the Astrological Sun Cristina Meza |
||
|
"What is a poet? He is a man of religious experience whose creative gift enables him to communicate spiritual truths to men. His poetry can bring deliverance from spiritual death, bringing his hearers to a new knowledge of their divine Creator, who gave him this special power. In this way souls that have been disordered can be healed, and the human relation with God may be restored when it has been impaired… This is the fruit and indeed the purpose of music and poetry, direct gifts from God to mankind.” Elizabeth Henry, Orpheus and His Lute Before we embark on our Astrological journey of the Sun’s meaning, let’s take a quick look at the physical Sun in our solar system with some scientific facts about our Sun. The Sun is a star, an enormous sphere of incandescent gas which produces colossal amounts of energy from nuclear transformations occurring at its core. Its volume surpasses that of the Earth’s by one million times and it is said to contain 99.9% of all matter in the solar system the other 0.1% being the planets, moons, comets, asteroids and meteors. It also produces and sends out constant flows of energy in various forms –huge tongues of solar matter called solar prominences that rush thousands of miles into space around sunspots; solar flares, that can alter and disrupt the Earth’s magnetic field -which at the time of writing this article, have been incredibly active and particularly strong- and the solar wind, consisting of highly charged particles which move very quickly and are known as plasma. Here is where it gets really interesting because this plasma of solar wind flows out from one sector of the Sun’s magnetic field and circulates to the outermost parts of the solar system and then flows back into the Sun via another sector. This activity has to do with the sunspot cycle, which is roughly an 11 year cycle; however, with the ending of each cycle the polarity of the Sun’s magnetic field reverses so that the North magnetic pole becomes the South and vice versa. This way, every 22 years, the Sun ends up with its polarity going “full circle”, and returning to its “previous” state. As a matter of fact, 2012 is a year in which such shift will occur, hence, the intensity in the Sun’s activity lately. We could compare this flow of the Sun’s energy to the circulatory system of the body and this system, in astrology terms, is ruled by the Sun! Adding another interesting fact to this equation is the discovery by the Imp satellite during the 1960’s which observed that the magnetic flux of this solar wind has four stages in it’s cycle, in the same way that the human heart is made up of four chambers. So, as you’ve probably already guessed, the astrological Sun also rules the heart! Sector structure of the interplanetary magnetic field, as found by the American satellite IMP Physical life on our planet is entirely dependent on the energy given out from this great star, which as we have seen, is the heart beating at the center of our solar system with a heart beat rhythm of 22 years. As Galileo wrote to Pietro Dini on the Sun in March 1615: “it is rather like the heart of an animal, in which there is continual regeneration of the vital spirits which sustain and give life to all its members”. Following the Hermetic dictum of “as above so below” the Sun in the horoscope is an image of something within us which is capable of forming a central and indestructible identity around which the horoscope revolves. Its symbol is a circle with a dot in the center. The circle represents the eternal self, that which is boundless, eternal, infinite, without beginning and without end. “It did not start here and does not end here on earth” (1). The dot in the middle represents consciousness of the divine spark, the light at the center of every living being and the point from which man is a manifestation of that light, which ideally throughout life, we can awaken to. The Sun thus, is representative of our divine origin and a significator of the spirit in man and of the endless possibilities of growth in every one. Just as the Sun is at the center of our solar system, so does this centrality of the Sun in the personal horoscope place the individual at the center of his or her life allowing other energies, represented by the planets in the birth chart, to relate to each other in harmony, maintaining movement and activity, generating life and being the connection between man and the creative force of the Universe. In mythology, most ancient cultures have worshipped a solar deity: for the Babylonians it was the God Shamash the bringer of light and great benefactor, for the Egyptians it was the Sun God Ra, Lugh was the Celtic Sun God, Sol for the Romans, Tonatiuh for the Aztecs, just to name a few; but as related to astrology, the myth of the Greek God Apollo is an interesting one to review. |
Apollo was the carrier of the Sun, driving it from East to West each day in his golden chariot and was perceived as the giver of inner light. He was not understood as the physical Sun in the sky, which was remote and untouchable, but rather as a vessel or carrier for the ineffable and its reflection within the human psyche. “Know thyself” was the dictum carved in stone at his shrine in Delphi, which tells us about the importance of Apollo as a symbol of consciousness of ourselves as individuals with a core identity and with a sense of personal destiny. As a solar deity he was also associated with prophecy, not in the psychic way of feeling, but through his oracles which enlightened and revealed to the petitioner in a “flash”, his or her destiny. In astrology, that destiny is revealed through the birth chart and the astrological Sun. Apollo, the artist and culture bringer, inspired humans towards creative expression and imagination through the Muses. Calliope was the Muse of music, which is one of Apollo’s gifts. Urania was the Muse of astrologia which combined astrology and astronomy. So, from this myth’s point of view, astrology was not considered as a science –as we may use this term now- but as an art, and inspiration by the Muse was necessary for its wisdom to unfold and reveal itself. In this regard, we see a link in astrology between the Sun and creative expression. Detail from “The Muses Leaving Their Father Apollo to Go and Enlighten the World” by Gustave Moreau. Oil on canvas 1868 This solar dimension of artistic and creative expression is a completely individual business which comes from deep within oneself and which may –or may not- be reflected outwardly, but which is definitely one’s own special connection to the source of life and to one’s own intimate essence. This can be expressed in different ways and not only or exclusively in an art form for it can be simply experienced in the way one lives one’s life… are we on our own path? Or, does this path have heart? Do we experience and feel a connection with whatever inspires us most? Do we feel alive and full of vitality? Or to put in Joseph Campbell’s words: “People say that what we’re all seeking is the meaning for life. I don’t think that’s what we’re really seeking. I think that what we’re seeking is an experience of being alive, so that our life experiences on the purely physical plane will have resonances within our own innermost being and reality, so that we actually feel the rapture of being alive”. (2) So how do we find the path with a heart, how do we honor and get in touch with our Sun to live and express our innate potential represented by the Sun? Actualizing our Sun will be a lifetime process, a lifetime journey because the Sun principle is a progressive principle, a vital, active, dynamic force that urges us ever forward to become who we “are” and not what we “should be”. Myth and Legend are filled with hero stories that have the hero go off on a quest or an adventure to find out who they truly are or to find that long lost father. This is a symbolic representation of our individual search for Self and self-fulfillment. We have all experienced this heroic calling at different points of our lives, it could be experienced as that nagging feeling to do “something different” be it take a dancing, painting, music or astrology class, change jobs, end a relationship or start a new loving relationship, leave home or country but whatever it is, it will most certainly entail a breaking away from parental and/or societal expectations and structures which bind, cage or suffocate us and with which we can no longer conform. This may not be an easy and smooth journey –it generally never is- where we know exactly where we are going to or what obstacles and challenges we will find along the way and just like the hero who has to battle dragons and evil wizards, we will most probably encounter these ourselves; but one thing is certain, if we do embark on this journey of self discovery we will find helpers and guides along the way encouraging and inspiring us. People will find inspiration in different things, in different forms and in different ways. This is revealed in part by our Sun sign, its position in the birth chart and the type of flow and communication it has with the planets. For some the path can be smooth, clear and harmonic while for others it can represent a struggle and be quite challenging. In any case, the birth chart is the personal blueprint which shows us the road each must travel to awaken that inner divine spark, live creatively from the heart and feel completely alive. Notes 1) Isabel M. Hickey, “Astrology a Cosmic Science” p.30 2) Joseph Campbell “The Power of Myth” p.3 References http://science.nasa.gov/science-news/science-at-nasa/2001/ast15feb_1/ http://www.youtube.com/watch?v=txlaToIx3p0&hd=1http://www.youtube.com/watch?v=txlaToIx3p0&hd=1 Joseph Campbell, “The Hero With a Thousand Faces”, 1949 Bollingen Foundation Inc., New York Liz Green and Howard Sasportas, “The Luminaries” (Seminars in psychological astrology), 1992 Samuel Wiser, Inc. |
|
|
(H)art Gonny Kruisdijk |
||
|
Na een jaartje of 4 kon ik het bijhorende zaaltje kopen. Dat was vroeger de sacristie, de pastoor kleedde zich er om, de liturgie was er opgeslagen, evenals de relieken, de kinderen verzamelden zich er voor hun eerste communie en tijdens een strenge winter werden de kerkdiensten dáár gehouden. Het hoorde van oorsprong dus helemaal bij de pastorie. Volgens de kadaster gegevens al sinds 1823. Het is een apart staand gebouw, dus dat geeft rompslomp. De koop moest ik wel doen, want het grenst aan mijn terrein. Zou een ander het kopen, dan is mijn privacy weg. Een dwangkoop dus. Neee, helemaal niet. Ik ben er dolgelukkig mee. Het is gewoon een ongelooflijke luxe. Ik wist meteen wat ik er mee wilde doen. Een atelier..!! Ik heb tal van talenten, en weet echt niet welke ik zal uitbreiden. Eigenlijk wilde ik nooit echt een artiest worden. Alles is leuk om te doen, alle materialen zijn geweldig om mee te werken. Het zou een atelier van mijn H(art) worden. Een ontmoetingsplaats voor kunstenaars, een plek voor workshops, een mogelijkheid voor exposities, een soort winkel voor kleine kunstkadootjes, maar vooral een plek waar ik me vaak vertoeven kan en waar iedereen ook binnen kan lopen, om even te kijken, te babbelen en een kopje koffie te drinken... Een hartewens dus. Maar hoe krijg ik dat duidelijk aan de mensen..? Het begin was nogal negatief, de roddel ging rond, dat er alweer erfgoed verkocht was aan een buitenlander. Waar moest dat naar toe..? Tijdens het eerste dorpsfeest, op 14 juli werden de vragen gesteld..? Ging ik er een Gite (soort appartement voor vakantiegangers) van maken..? Dat lag voor het dorp het meest voor de hand, immers alle gebouwen worden eraan besteed. Nee, absoluut niet. Ik ga er iets met kunst doen. Een ontmoetingsplaats, een soort van scriptorium, omdat dat bij het verleden past. Ik ga er kunst maken en kunstenaars aan het dorp voorstellen. Mmm, dat klonk al heel wat beter...Maar dat moesten ze nog eens zien. Ik ging hard aan de slag, het zaaltje, want het is een enorme ruimte van 60 m2. Met een extra kamertje voor opslag en een toilet met wastafel. De oude muur is prachtig voor de exposities. Ik heb wel veel kleine spulletjes, die voor de hand moeten liggen. Drie ladenkasten van IKEA aan elkaar vormen een prachtig professioneel soort dressoir en alles kan erin en terug gevonden worden. De vloer werd in een zandkleurige betonverf gezet, hetgeen ook veel licht geeft. |
En dan …..waar laat ik de cursisten aan werken, en hoe kan ik die meubels nog meer gebruiken of opslaan, voor grote activiteiten..? Na lang nadenken besloot ik een enorme tafel te maken, van 4 meter bij 140 cm. Zeg maar twee tweepersoonsbedden achter elkaar. Het blijkt een uitkomst. Dan werd het tijd voor een opening. Overal hingen posters, lagen flyers en op de muur van het gebouwtje prijkt een prachtig uithangbord ( plat tegen de muur, vanwege de natuurpark-eisen). Ik maakte lekkere hapjes en de drankjes stonden klaar. Een bevriende kunstenares in het dorp, mocht als eerste exposeren , mijn eigen illuminaties aan de andere muur. Op de grote tafel liggen de ideetjes en informatie voor de workshops klaar. Spannend. Langzaam stroomde het publiek binnen. De burgemeester hield een praatje, Cussy had er iets bij, hij was er trots op. Er waren vooral kennissen van mij, die in de buurt wonen en een aantal dorpsbewoners. (voor mijn gevoel veel te weinig). Het dorp moest kennelijk langzaam horen van elkaar wat er gaande is. Toen voor de volgende expositie koos voor een kunstenaar in Cussy wonende, maar ook in Parijs, hij maakt aardige dingen, maar nog niet hoogwaardig (zegt hij zelf ook) maar hij is een bekende van het dorp. En zie de opzet is geweldig. Het dorp komt kijken en het dorp is heel enthousiast. En de kunstenaar ook. Het is hartverwarmend om te zien, dat kunst de mensen trekt, maar vooral in hun hart, met een vertrouwelijkheid, met een lage drempel en een lekker wijntje. |
|
|
Jam Kitty Penninga |
||
|
Met een licht geamuseerde blik begin ik aan mijn eerste blog ever. Geen idee hoe het werkt, ik hoef alleen tekst aan te leveren, gelukkig. Ik heb me laten uitleggen dat een blog zich kenmerkt door “een rode draad”. Na gebruik van de maximale bedenktijd heb ik een keuze gemaakt. Ik ga schrijven over wat mij vrolijk maakt, mijn invulling van about art with your heart. Deze eerste keer moet dat over jam maken gaan. Hoeveel nuttige, moeilijke, maatschappelijk verantwoorde bijdragen ik ook lever via mijn werk, het liefst zou ik de hele dag jam maken. Dat zit zo: Een kleine frustratie in mijn leven is dat ik op het gebied van de kunsten en handvaardigheden veel zou willen kunnen, maar in de praktijk heel weinig kan. Zingen- moet ik niemand aan doen. Muziek maken- jarenlange lessen op de blokfluit, piano en gitaar hebben heel weinig opgeleverd. Tekenen/schilderen- een volkomen onvermogen om wat ik in mijn hoofd heb, vorm te geven. Dansen- een lijf dat te veel beperkingen heeft om er plezier aan te beleven. Klussen- echt twee enorme linkerhanden. Schrijven- dat kan ik een beetje, maar onvoldoende om er zelf tevreden over te zijn. Wat me redelijk af gaat is koken en tuinieren. Het is niet anders en het weerhoudt me niet om intens van muziek, beeldende kunst, dans en poëzie te genieten. Jam maken doe ik sinds 2,5 jaar. De vijgenboom bij ons huis in Frankrijk zat stampvol vruchten, bij elkaar tientallen kilo’s. Wat daar mee te doen? Mijn dochter suggereerde om eens te proberen er jam van te maken. Met een recept van internet zijn we aan de slag gegaan. En meteen succes. Achteraf niet verwonderlijk, vijgenjam lukt eigenlijk altijd en het recept stond stijf van de geleisuiker, dat levert hoe dan ook jam op. Al snel was het hek van de dam. Op ons land stonden ook een paar stokoude en verwaarloosde perenbomen, kweeperenbomen en een appelboom. In de omgeving ontdekten we verweesde pruimenbomen. De door ons geplante druivenstruik leverde zijn eerste kistje druiven af. En bij terugkomst in Nederland kreeg ik steeds meer oog voor langs de weg of in het bos groeiende vlierbessen, rozenbottels en bramen. De afgelopen zomer betrapte ik me er op “overal fruit te zien”, wat ook echt zo is als je er op gaat letten. Omgekeerd bieden bekenden me steeds vaker fruit aan: “we hebben een halve tuin vol bramenstruiken, maar lusten zelf geen bramen, kun jij er iets mee?; “We hebben een voormalige boerderij gekocht met 100 perenbomen, als je wilt kun je zo veel komen plukken als je wilt, want we weten niet wat we er mee aan moeten” “We hebben een mispelboom, maar het lukt ons niet om daar lekkere jam van te maken, wil jij het eens proberen?” “Doe je ook iets met druiven? Wij en onze buren links en rechts laten ze maar hangen voor de vogels, want ze zijn klein en hebben pitjes, dus de kinderen willen ze niet” “Ik heb een vlier in mijn tuin, wil je er volgend jaar jam van maken? “ Ik zeg overal ja op, ik houd wel van wat reuring. Voor de huisgenoten is het niet altijd feest: Zo'n 20 kilo mispels uitgespreid in de achterkamer; 4 teilen met vlierbessen ( inclusief miniscule spinnetjes) op het aanrecht; de buitentafel geheel gevuld met peren zodat je er niet meer aan kunt eten; onder de tafel nog tientallen kilo’s appels, dus eenvoudig zitten aan de buitentafel lukt ook niet meer; een kinderbadje vol met druiven en toen die jam geworden waren, nog twee keer zo’n badje. Maar ik vind het een feest. Er is weinig waar ik zó vrolijk van wordt. Al dat fruit - het heeft dezelfde uitwerking als bloemen. Het ontroert me, brengt me op allerlei ideeën, verzoent me met mindere kanten van het bestaan. Het leukst is om de hele “productielijn” mee te maken. Liefst zelf de bomen en struiken planten en verzorgen. Sjouwen met koemest, met water, snoeien, de bladeren zien groeien, tevreden vaststellen dat er flink bloesem in zit, je hart vast houden voor de nachtvorst of grote droogte. En dan het plukken- rugslopend, maar rijk aan voldoening. De afgelopen zomer was mijn mooiste verjaardagscadeau een plukmiddag langs een zijrivier van de Lot in Frankrijk. Vier vrouwen, tussen de 50 en 65 jaar, gewapend met snoeischaren, emmers, handschoenen, die halsbrekende toeren uithaalden om vlierbessen ( die graag in waterrijke gebieden groeien) boven een snel stromende rivier weg te plukken. Een vrouw plukt, de tweede vrouw hangt aan de riem van de eerste om te voorkomen dat ze in de rivier valt, de derde vrouw hangt om het middel van de tweede vrouw, en de vierde ( toegegeven, net geopereerd) gooit de bessen keurig in de emmer. De intense voldoening na een paar uur plukken als er tientallen kilo’s vlierbessen uitgespreid op diverse tafels liggen, is moeilijk te beschrijven, maar nog steeds aanwezig. Dan volgt een bewerkelijk traject van wassen, schillen, rissen, persen, snijden of wat er maar mee moet gebeuren. Met de meeste vruchten ben je een paar uur verder voordat je in de pan staat te roeren. Maar dan heb je ook wat. Want dan begint het subtielere jam maken. Welke vruchten combineer ik? Welke kruiden passen er bij? Hoe krijg ik de juiste dikte? Hoe krijg ik verschillende smaakniveaus in de jam? Gebruik ik honing, diksap? ( sinds een klein jaar, nooit meer suiker). En altijd, om het helemaal af te maken- een scheutje alcohol, en daar in zijn de keuze mogelijkheden natuurlijk ook vrijwel onbeperkt. Ik heb een afspraak met mezelf: ik maak nooit twee keer precies dezelfde jam, het is leuk om steeds andere combinaties te zoeken. Combinaties die voor balans en een rijk palet aan smaken zorgen. |
Het kan hard gaan in twee jaar. Het eerste jaar deelde ik de jam kwistig uit aan familie, vrienden, buren, zakelijke relaties. Leuk toch? Met mijn zus organiseerde ik, anderhalf jaar geleden om eens wat leuks te doen in de saaie wintermaanden, een workshop jam maken voor vrienden en familie. Inmiddels zijn we aan de 14-de aflevering toe. Soms lever ik jam op bestelling aan een bedrijf, dat de potjes voorzien van eigen logo, weg geeft als relatie geschenk. Jamworkshops lenen zich prima om te teambuilden, of als gezellige activiteit voor een groep vrienden, familieleden of als personeelsuitje. Binnenkort gaat mijn jam website de lucht in. Kittys-jam.nl , daar krijg ik wel pretlichtjes in de ogen van. Het is nog steeds een hobby, maar wel behoorlijk uit de hand gelopen. De halve huiskamer staat vol met zorgvuldig gereinigde potjes. Ik schat dat zo’n 60 mensen verspreid door het land potjes-met-metalen-deksel voor me sparen, variërend van restaurants, tot schoonmoeders van vriendinnen, tot ex-deelnemers van de workshops, buren, familie van aangetrouwde familie enz. Ik verkoop jam op markten, en binnenkort ook via de website. Een paar keer per week maak ik jam, ondertussen zo’n 35 verschillende soorten. Weggeven doe ik nog steeds graag en vaak, maar mijn omgeving kan daar niet tegen op eten. Verkopen geeft me de mogelijkheid om steeds weer nieuwe jam te maken. Is dat leuk? Ja, tenminste ìk vind het ontzettend leuk, nog steeds, elke keer weer. Naast mijn “gewone” werk, dat voornamelijk uit nadenken en praten bestaat, kan ik eindelijk ook iets maken, echt maken. Steeds net iets anders, onvoorspelbaar, mee-bewegend met de seizoenen. Feest! Daar word ik dus elke keer weer hartstikke vrolijk van! Voor wie het ook eens wil proberen, een recept van de afgelopen week: Ananasjam 1 kilo schoongemaakte verse ananas Sap van 2 sinaasappels Schil en sap van 1 citroen 6 kruidnagels 1 kaneelstokje Halve theelepel “5 chinese kruiden” (supermarkt of toko) 3 takjes verse tijm Versgemalen peper Zout 200 gram bloemenhoning 1 zakje Marmello-pectine (verkrijgbaar bij goede drogist) Scheutje cointreau Pureer de ananas kort (2 of 3 seconden) in de blender om met de staafmixer. Doe de moes in een wijde pan met dikke bodem, voeg sinaasappelsap en citroenrasp en –sap en honing toe. Verpak kruidnagels, tijm en kaneel in een thee-ei of papieren theezakje (verkrijgbaar bij goede drogist of thee-speciaalzaak) en voeg toe aan de moes. Breng aan de kook, af en toe roeren om aanbranden te voorkomen. Los ondertussen de Marmello op in de cointreau en voeg dit toe als het mengsel kookt. Goed roeren om klonteren te voorkomen. Enkele minuten goed doorkoken. Proef de jam en voeg de chinese kruiden en eventueel wat zout en peper toe. Laat een paar druppels jam op een schoteltje vallen, wacht 2 minuten om te kijken of de jam stolt. Als dat niet het geval is nog wat in cointreau opgeloste Marmello toevoegen. ( Marmello nooit! Rechtsreeks in de jam strooien, gaat ver-schrik-ke-lijk klonteren). Gas uitzetten. Schoongemaakte glazen potjes vullen tot aan de rand (gebruik een brede trechter, kokende jam is erg heet en kan nare brandwonden opleveren), schroef de metalen deksel goed vast, zet de potjes een paar minuten op de kop en draai daarna weer om. Etiketje erop met de ingrediënten en de datum waarop je het gemaakt hebt. De jam is ongeopend een half jaar houdbaar. Na opening in de koelkast bewaren en binnen 2 à 3 weken opeten. Laat me vooral het resultaat weten. En een vrolijke mail over jam, recepten, fruit en alle daarmee samenhangende zaken, ontvang ik graag en beantwoord ik met plezier. |
|
|
The Magic Flow of Energy Maria João Gamito |
||
|
In my first article – The Cosmic Dance – I explored the concept that everything in our Universe is energy vibrating at different speeds. On one side of the energy spectrum - Matter, energy condensed and vibrating at a very low speed, and on the opposite side - Spirit, dispersed energy vibrating at the highest speed. I also explained how music and the cosmic vibes (the expressions of the planetary bodies and the interactions between them) exert an influence on our emotions and behavior. In this article I will focus on our interaction with these cosmic energies, our interface with the Cosmos, and how Astrology can help us understand the energetic flow in our own bodies. Our energetic dialogue with the Cosmos happens through three different energy systems - the Chakra system, the Kundalini and the subtle bodies. Since these are very dense matters to explore in one article, my focus here will be the Chakra system, the energy centers in our physical bodies, and Kundalini, since Kundalini awakening enhances the connection between the Spiritual and Physical energies, thus augmenting the flow of the combined energies and generating an expansion of our consciousness perception and Spiritual awareness. The Chakras are the energy centers in our physical bodies formed by the confluence of the Nadis – the hollow channels of the subtle bodies, the streams where Kundalini flows, connected to our endocrine system and nervous system plexuses. Through the spinning of the Chakra (Wheels) vortexes, these channels pull the energy from the Cosmos and feed our endocrine and nervous system plexuses. On a mundane level, it’s through this same Chakra system and our Subtle bodies that we interact energetically with one another. There are seven main body Chakras located along the cerebral-spinal axis and a transpersonal Chakra situated above our heads. Each Chakra has a specific energetic nature, a specific color, sound, geometric shape, a certain range of mental states and a specific spiritual awareness. The Chakras are always active - the flow of their energy may vary between them, as it does throughout our life, but they are neither opened nor closed - an awakened Chakra is therefore a highly activated Chakra. The first three Chakras are life force energies and relate basically to issues of physical survival and emotional balance. When mastered and in equilibrium, we have integrated the issues of living in this world – it is then that we are able to fully embrace the spiritual life rising from the awakening of the 4th through the 7th Chakras and transmute our mundane consciousness into a higher consciousness. How do we attain this higher consciousness and greater spiritual awareness? There are many possible ways - mostly linked to living a healthy and balanced life, the practice of Meditation, Yoga, or embracing other spiritual techniques that enhance our awareness and our acceptance, or even with the help of a guru that blows the spiritual Kundalini into our system in order to awaken our own. I had a spontaneous Kundalini awakening ten years ago during a trip to Kruger Park in South Africa. Previous to this major event in my life, I went through the 1st and 2nd Reiki initiations and, besides having changed my diet to a greater percentage of vegetarian and live food, I was doing daily meditations and energy alignment - as a result, my Chakra system was in harmony and balanced. Following is a brief description of the main Chakras: The 1st Chakra – The Root Chakra – located at the base of the spine in the perineal area - ruled by Saturn - its element is Earth - Gonads. This is the survival Chakra and it rules our relationship with the material plane and the principle of limitation. Before it’s awakening, the main issues of this Chakra are related to sensation, fears, doubts, distrust of the environment and a drive to master the forces of nature. When we’re able to ground ourselves and trust the Unity of a Higher Force (the link between the 1st and the 6th/7th Chakras is established), the energy of the Root Chakra nourishes our self-confidence and trust in the Cosmic Intelligence. The 2nd Chakra – The Sacral or Sexual Chakra – located between the pubic bone and the umbilicus - is governed by Jupiter - its element is Water - Adrenals - and in an unawakened state it is characterized by the drive to procreate. The main issues of this Chakra are related to creativity and sexuality, to feeling, desires and instincts. When we are able to transmute the raw energies into more refined spiritual energies, we are tapping into creative, aesthetic and artistic energies. We are expanding our emotional consciousness and dwelling in a harmonious and spiritualized creativity. The 3rd Chakra – The Solar Plexus – located between the umbilicus and the solar plexus - ruled by Mars (and Pluto) – its element is Fire - Pancreas. Our personal power, control issues, anger and combativeness, an innate awareness to our inner and outer environment in the form of instinctual perceptions, are reflections of this Chakra before its awakening. When the awakening happens, the instinctual reactions we used to have to the emotional and psychic states of others are transmuted into intuitive reflection, discrimination, strength, assertiveness and sensitivity to both our an other’s needs. In this process a connection is made to the 4th Chakra, linking the balanced emotion and power of the 3rd Chakra to the Universal Love of the 4th Chakra. The 4th Chakra – The Heart Chakra – located in the midline at the heart level - ruled by Venus (and Neptune) – its element is Air - Thymus. This Chakra is the bridge between the lower and higher Chakras – it is a balancing and integrating point for all the Chakras. It is connected with Love, how we experience Love in any form in our lives. When awakened, the attached forms of love associated with the emotions of lust, greed, pride, envy, infatuation and hate are transmuted and give place to a peaceful Universal Love, an unselfish love and a higher sense of aesthetics and Art. The 5th Chakra – The Throat Chakra – located at the thyroid, throat level - ruled by Mercury (and Uranus) – its element is the Ether – the substance that permeates all things - Thyroid. The awakening of this Chakra allows us access to the expression and communication of more sublime meanings of existence. We no longer use our power of communication for selfish purposes. Instead, the ability to translate all thoughts into form and shape help us shift toward the communication of inner and spiritual feelings, as we become manifesters of Truth. The 6th Chakra – The 3rd eye – located at the brow, between the eyes – this Chakra has two poles governed by the Sun and the Moon – its elements are the Divine Fire and the Divine Water respectively - the Pineal and Pituitary glands. When this Chakra is awakened, we have higher mental abilities of introspection, self-examination, perception and intuition, a higher vision of the Truth. Intuition and attunement reach a highly spiritualized and integrated state of development. We experience the Universal Self within, and enter into a state of Being, no longer conditioned by concepts or ego drives – the ego blocks are purified and we are free to embrace selfless service. The sun, or active pole, located at the third eye, represents pure consciousness, vision and higher will. The moon pole, located at the medulla, is responsible for nurturing, compassion and psychic sensitivity. The 7h Chakra – The Crown Chakra – located on the vertex of the skull - This is a Transpersonal Chakra - it’s where dualistic thinking fades and we become a non-dual being, where separateness ends and Love is lived as the reality of the Self. The awakening of the Crown Chakra intensifies the link with higher levels of Cosmic energy and we feel the flow of this cosmic pulse into our system – it is our connection with Universal consciousness – God Consciousness – we are inspired by Spirit. |
Kundalini is the power of consciousness at the center of the Cosmos, the creative power of the Absolute, holding together the Universe and maintaining it’s energetic flow. In the human body, the Shakti Kundalini – a spiritual potential energy - is located below the Root Chakra, like a coiled serpent, until it becomes sufficiently energized to emerge out of its potential state and move upward throughout the subtle nervous system and the Sushumna Nadi, the central channel along our spine. As it rises, it begins a cleansing of the energy of each Chakra, purifying emotions and thought patterns in a subtle transformation of our consciousness. The other pole of Kundalini is the Spiritual Kundalini, which flows through the Crown Chakra. It is the merging of the two that generates the spiritual awakening - the Spiritual Kundalini has to have enough power to awaken the physical and the Chakras need to be in balance for this event to take place in a natural and healthy way. There are three main Nadis, or channels, that Kundalini streams through: Pingala, Ida and Sushumna. Pingala is the Solar Nadi – It starts beneath the Root Chakra, on the right, and ends in the right nostril. Pingala is the masculine, warm, Yang energy, ruling motivation, ambition and will power. Ida is the Lunar Nadi - It starts beneath the Root Chakra, on the left, and ends in the left nostril. Ida carries the cooling feminine Yin energy – Love, caring, devotion, intuition, emotion and inspiration are under its influence. Sushumna is the central stream that moves upward behind the spinal column. It starts at the same point as the other two, beneath the Root Chakra, and reaches the Crown Chakra through which it flows. This is the main stream that Kundalini takes when its flow is established. Both Pingala and Ida weave around the Shushumna Nadi, crossing over each other at each Chakra, and crossing the Sushumna at the 3rd eye or Brow Chakra. This circuit is the real meaning behind the well-known symbol of the Caduceus of Hermes (the Enlightened Healer). Along the Sushumna there are three knots that regulate the flow of Kundalini, where intensification and amplification of Kundalini takes place - each stage generating a more synchronized merging of the two polarized Kundalini energies. The first Knot is located at the Root Chakra, the second at the Heart Chakra, where the physical energies merge with the Spiritual ones, and the final knot at the Brow Chakra. The Kundalini awakening is an individualized process and more often than not it is a gradual process, allowing the individual to adapt to the increased flow of energy circulating through his body. It may, in some cases, become stationary in one of the knots while the process of physical adaptation unfolds, and it may run all the way through the Sushumna channel, revitalizing and awakening all the Chakras in a one blissful moment. Even in this case, the cleansing process continues for a variable amount of time, widening the Sushumna Nadi, until the energy of the two Kundalini is fully merged. Before Kundalini awakening however, there is a mild input of its Spiritual Kundalini energy always flowing through our Crown Chakra, energizing the pineal and pituitary glands and the right side of our brain (the superego), and Shakti Kundalini, is always moving up the spinal cord from the Root Chakra until it reaches the left side of the brain (Ego). It is the combustion of the two that generate the Spiritual awakening. My experience of Kundalini awakening was strong and intense - with the opening of the 3 knots and the awakening of all the Chakras in the same enlightening moment. The energy I felt speeding upward along my spine was incredibly warm during the first Kundalini risings, but within a week it became milder, as the merging of the two poles of Kundalini synchronized. Parallel to this, the influx of energy entering my Crown Chakra increased. Occasionally, during meditation, emotional issues would come up intensely and then quickly pass. Later on the Kundalini movement ceased to be streaming predominantly through the Sushumna and now it’s flowing in a general stream through all the Nadis in my body. The impact of my Kundalini experience has been incredibly positive: all the debilitating allergies I’ve had since early childhood have totally vanished and since then, I’ve been enjoying the healthiest period of my entire life. The Chakras and Astrology In his article “Astrology and the Chakras,” astrologer Ray Grasse states that each Chakra possesses three different aspects, the introverted – feminine - Yin, the extroverted – masculine - Yang, and the balanced – Spiritual. (http://innerself.com/content/self-help/personal-growth/astrology/psychological/4410-astrology-a-the-chakras.html). Each aspect diverts the direction of the Chakras to the right, left, or toward the center of the spine - when in balance. The left (Yang), and right (Yin) aspects of the Chakras are associated with the twelve Signs of the Zodiac. Hence, by spinning the zodiac around until Leo and Cancer are at the top, we’ll have an understanding of the planets placements in the different Signs, and we’ll know which Chakras are activated by which planets on the Yin and/or Yang aspects of their energy. Any Chakra with one or more planets emphasizing its energy will manifest energy patterns reflecting that planetary influence. The energy of the Chakra is amplified according to the energy of the planet involved and its relationship with the Sign of its placement. We may then analyze which Chakras are more dominant in our own bodies, or more emphasized, and which aspects are being expressed predominantly at each Chakric level. By identifying any imbalance we may possess, we are better able to adopt the right balancing attitudes, harmonizing our energy to the stage of potential awakening to Spiritual Awareness. Heart matters It is in the Heart Chakra that the alchemy of Love takes place and it is in this sacred chamber that Spiritual merges with the material realm in a flow of energy that drives us to experience awe and splendor each time we are bathed by its flow. The awakening of Kundalini and our Chakras, besides enhancing and refining our connection to the Spiritual, also expands the streams of inspiration that flow through us. This process, I’m identifying as a state of Art and Art is one of the main expressions of Love energy linking the Spiritual to the physical realm. The Artist touches the higher order of Spirit and, through a chosen medium and as an act of love, brings meaning and harmony to the chaos of physicality. The Artist, via their Art, shows the real in the light of the Ideal. Beauty, Harmony, Peace, spring out of Love in the form of Art – and what a bliss to our hearts Art is! May this inspire you to fill your hearts with beauty, love, peaceful harmony and bliss of the most refined form of art: a joyful spiritual life. Enjoy the Cosmic Vibes! References and recommended readings: - "KUNDALINI AND THE CHAKRAS - Evolution in this lifetime – A practical manual” – Genevieve Lewis Paulson - “SPIRITUAL NUTRITION – Six Foundations for Spiritual Life and the Awakening of Kundalini” – Gabriel Cousens, M.D. - “SHAMAN, HEALER, SAGE – How to heal yourself and others with the energy medicine of the Americas” – Alberto Villoldo, Ph.D. - Astrology and the Chakras - by Ray Grasse; http://innerself.com/content/self-help/personal-growth/astrology/psychological/4410-astrology-a-the-chakras.html - Chakra system chart by astrology - Planetary influences on chakra system - AstrologyWeekly; http://www.astrologyweekly.com/astrology-articles/chakra-system-charts.php |
|
|
(She)art De Moeder Gods: Cybele, Artemis van Ephese en MariaNigar Yuksel “Culture of the mind must be subservient to the heart” Mahatma Gandhi (1869-1948). |
||
|
Het vrouwelijke principe De afbeeldingen, schilderijen, iconen die de moeder met kind samen uitbeelden zijn een populair thema dat vanaf de pre-christelijke periode bestond. Antieke afbeeldingen die de moeder met kind samen weergeven, worden vaak door deskundigen met de religieuze cultuur in verband gebracht. Door middel van de Klein Aziatische moedergodinnen Cybele en Artemis van Ephese tracht ik de ontstaansgeschiedenis van de vrouwelijke godinnen en de overeenkomsten met de christelijke Moeder gods, Maria, te vinden. De vraag waarmee ik me bezig wil houden is dan ook, waar en door welke omstandigheden de Moeder Gods cultuur ontstond. Hoe ontstond de Moeder gods cultus eigenlijk? Is er relatie tussen de Klein Aziatische moeder godin Cybele, Artemis van Ephese en de Moeder gods Maria? Het antieke beeldsnijwerk van ruim 7000 v. Chr. doet vermoeden dat de vroegste vruchtbaarheidssymbolen de Moedergod uitbeelden1. Alhoewel er ook in een aantal opgravingen vele kosmogonieen (mannelijke of tweeslachtige scheppingsgoden) als de oerlevensbron optreden, is het mogelijk dat de verering van de moedergodinnen die de natuur, aarde en de creatieve kracht zelf symboliseren, in de tijd hieraan voorafging. Terwijl in de oerperiode de mannen op gevaarlijke beesten jaagden, hielden de vrouwen zich bezig met de kinderen, daarnaast experimenterend met de vegetatie van granen en kruiden. In de oudheid werd hierdoor de kennis en de sociale positie van de vrouwen hoger ten opzichte van die van de mannen. De oervrouwen ontwikkelden kruidenkennis voor de geneeskunde en gingen zieken genezen. Al deze ontwikkelingen gaven aan de vrouw een hoog aanzien als moeder en als leidster van de stam, en het hoogste natuurprincipe werd dan ook vanzelfsprekend als moedergodin erkend.1. De eerste moedergodinnen kregen in verschillende gebieden eigen culturele gepersonifieerde eigenschappen en namen, zoals Cybele in Anatolie, Isis in Egypte en Demeter en Hera in Griekenland en Klein Azie. Toen de landbouw zwaardere arbeid vergde door invoer van de ploeg, kwam de mannelijke kracht opnieuw in opmars in de beschaving. En zo raakte de vrouw door allerlei beslommeringen sociaal gezien steeds meer op de achtergrond en moest zij haar van oudsher gegroeid leiderschap over de clans, aan mannen afstaan. De Griekse dichter Hesiodus was de eerste dichter die de mythologie door middel van de zogenaamde genealogie ging systematiseren. In zijn genealogie beschreef de dichter de godin van de aarde Gaia vooraan en benadrukte haar als ‘de universele vast gewortelde moeder’ , ‘de oudste van alle goden’. Volgens de dichter baarde de godin van de aarde, Gaia, de goden en zelfs ook de eerste mens, genaamd Erichtonius . In de Griekse en Romeinse religie werden de moederlijke natuursymbolen en vruchtbaarheidsgodinnen zoals Hera en Demeter, het hoogtepunt in de Frygische Grote Moeder Cybele en de Artemis van Ephese te Klein Azië. Het orgiastische karakter van de cultus riten van Artemis van Ephese moet afkomstig zijn geweest van de vruchtbaarheidsgodin Cybele. De oorsprong van de Artemis van Ephese ligt in de tijd van de stichting van de stad. Artemis was in de Griekse mythologie de godin van de natuur en jacht. De Griekse kolonisten uit Griekenland namen uit hun moederland hun Artemiscultes mee naar Ephese en vereerden hun godin in hun nieuwe vaderland. Toen zij aankwamen was het gebied al bewoond door verschillende stammen en volkeren. De oorspronkelijke bewoners van de polis hadden hun eigen goden en heiligdommen. De voornaamste van de oude goden was de moedergodin Cybele. De nieuw aangekomen kolonisten moeten in deze moedergodin een evenbeeld van de Griekse Artemis gezien hebben. |
De wetenschappers die zich met de oudheid bezighouden veronderstellen dat deze vrouwelijke beelden een vroege tegenhanger of inspiratie van het christelijke Moedergods zijn. Het moederlijke element dat in de oudheid in vele culturen en gebieden als religieuze symboliek van moeder-kind afgebeeld werd, werd vermoedelijk door de eerste aanhangers van het christendom overgenomen. De christelijke Modergods cultus heeft het moederlijke kenmerk van Cybele in de Romeinse gebieden verspreid. In het begin kreeg het christelijke geloof in het bijzonder aanhang van de armere Romeinen. Daarnaast heeft het ontstaan van de christelijke kerk het sociale profiel van de christenen aanzienlijke veranderd. In het Concilie van Ephese in 491 v Chr. werd Maria als ‘Theotokos’ ofwel ‘Moeder Gods’ vereerd 2. De drie Moeder Gods afbeeldingen -Koptisch Galaktotrophousa uit de vierde eeuw, Platytera ‘de Moeder Gods van het teken’ uit de 11de en 12 eeuw en de ‘Moeder Gods Hodigitria- geven de band tussen moeder en kind weer. Het thema ‘Moeder God’ werd als een religieus symbool door culturen afgebeeld. De Moedergods is de moeder van alle goden en werd door de pagaanse en christelijke cultuur als patronage van het moederschap beschouwd. De Olympische godinnen uit de klassieke mythologie hebben de kenmerken van de Klein Aziatische moeder godin overgenomen. De Artemis van Ephese heeft de attributen van de moedergodin Cybele uitgeleend en kreeg veelvuldige borsten dat haar vruchtbaar en moederlijk maakte. De cultus rondom Maria met haar kind is bijzonder omdat zij een volledige breuk met de lange traditie van aanbeden moeders vertegenwoordigde die in wezen een natuursymbool en de vrouwelijke vruchtbaarheid symboliseerde. De moedergodin is een zeer populair onderwerp in de mythische iconografische kunst, waarin de moeder, de symboliek verbeeldt die de cyclus van de dood en wedergeboorte weergeeft. Literatuurlijst Byrnes, F.Joseph. Explaining the Mary Cult: A hypothesis and Its Problems, www.jstor.com. Curvers, Hans. Van boer tot burger in Mesopotamië, Amsterdam University Press: Amsterdam. Kappers, T.J. Muttergottin und Gottesmoeder in Ephesos. Von Artemis zu Maria, Zurich: 1986. Mellaart, J. (1967) Çatal Hüyük: A Neolithic Town in Anatolia. Thames and Hudson: London. 1967. Tresidder, Jack. Symbolen en hun betekenis. Londen, 2000. Roller, E. Lynn. In search of the Mother: The Cult of Anatolian Cybele. University of California Press, Berkeley 1999. Tresidder, Jack. Symbolen en hun betekenis. Londen, 2000. Talalay, E.Lauren. Cultural Biographies of the Great Goddess, www.jstor.com. Afbeeldingenlijst Galaktotrophousa, afkomstig uit blackboard werkgroep Byzantium. Platytera, afkomstig uit blackboard werkgroep Byzantium. Moeder Gods Hodigitria, afkomstig uit blackboard werkgroep Byzantium. Moeder Gods Cybele, afkomstig uit http://www.google.afbeeldingen.com. Artemis van Ephese, afkomstig uit http://www.google.afbeeldingen.com. 1 Mellaart, J. (1967) Çatal Hüyük: A Neolithic Town in Anatolia. Thames and Hudson: London. (1967): 3-48.3 2 Theodora Jenny Kappers, Muttergottin und Gottesmoeder in Ephesos. Von Artemis zu Maria, Zurich (1986): 26. 3 In 1891 werd het huis van Maria op de beboste heuvel nabij Ephese ontdekt. Volgens de bewering zou Maria samen met apostel Johannes naar Ephese uitgeweken om de christenvervolging te ontkomen. Het huis van Maria werd door middel van de visioenen van de Duitse zalige Anna Katharina Emmerich (1774-1824) ontdekt. Zij beschreef haar visioen in haar dagboek. Enkele jaren na haar dood werd volgens haar beschrijving het huis in Ephese ontdekt. |
|
|
Films with heart John Schwab |
||||||||
|
Smaller independent films which are not as well known or widely distributed due to fewer resources and funding often pack an unusually hefty emotional punch. These films are underdogs of the film world. Films that no one pays much attention to when they quietly arrive in town, and slowly but surely gathers momentum as word of mouth spreads about its uniquely honest qualities that makes one look more deeply inside oneself, resonating with all aspects of our lives. How could these filmmakers achieve such inexplicable heights of the human spirit on such a limited budget? The answer must be truth. A truthful, honest story honestly presented need not be expensive or lavish. It speaks for itself. Here then are some films that I feel have risen up against all odds and against far louder and more expensive films vying for our attention and dollars.
JP |
||||||||
|
Create your own melody Marcos Moraes |
||
|
Feel free to create your own melody for these (Portuguese) lyrics. Then have OUR song recorded and sent as mp3 attachment to marcos.moraes2038@uol.com.br I will post it in QUO MAGAZINE # 10. CARAMBOLEIRA Words: Marcos Moraes Music: YOU Caramboleira que era a estrela dentro do meu quintal Que foi cortada por motivo tosco - não foi por mal. Arrependido eu olhava aquele toco no chão. “Caramboleira me desculpe” – eu pensava em vão. Mas certo dia, ouvi uma coisa que nem acreditei Aquele toco murmurava em língua dos vegetais Vou te mostrar que há um poder maior que o dos generais Vou te mostrar, você vai ver que a Natureza tem Lei. Folhinha verde, já brincava à luz do sol da manhã Primeiro uma, depois outra, em plena luz do luar Discretamente, sorridente, uma febre terçã, Não fosse coisa permanente, que já sabe cantar E foi assim que aquela árvore se vingou de mim De folha em folha, galho em galho, ela voltou triunfal Pensando bem o fim da história não foi nada ruim Teve até festa, grande festa, de sair no jornal. STAR FRUIT TREE Caramboleira (Star fruit tree), you used to be the star in my backyard You`ve been cut down for futile reasons – not with bad intention. Repentant, I would stare at that stump still rooted on the ground “Caramboleira, please do apologize”: I thought in vain. But one day I heard something: I couldn’t believe my ears. That stump was whispering in Vegetal language “I’m gonna show you: there is a greater power than the one of the Generals. I’m gonna show you, you’re gonna see that Nature has its own Law.” Little green leaf, playing already with the morning sunlight. First one, than another one under sheer moonlight Discretely, smiling, just an evanescent fever Were it not a permanent thing that already knows how to Sing. And this was how that tree got her revenge on me: Leaf after leaf, branch after branch she did her triumphal come back. On a second thought, the end of the story was not bad at all It had even a party, a great party, worth the front page news. * All rights reserved! |
||
|
“We are all born artists” An interview with Stéffanie Lorig By Teresa Pinto |
|
|
For this issue of QUO Magazine I submitted some key words to the Google machine to get an impression of what was going on in the world that would meet my topic: ‘HeArt’, and I came across the most fascinating NGO: ‘Art with Heart’. What an amazing work, and what a life power emanates from a woman who, together with a team of artists, dedicated her work to ‘color another’s life’. ‘Art with Heart’, founded in 1996 by Stéffanie Lorig, the Executive Director, is a growing nonprofit organization designed to help kids through the healing power of creativity. It has helped thousands of children affected by cancer and other serious or chronic illnesses as well as kids dealing with overwhelming trauma or life challenges. Though its programs were meant to be used across North America they have been used, fortunately!, a bit all over the world. Stéffanie, in this interview I will not ask you anything that hasn’t been asked before. All about your personal motivation, your work, your programs, books, etc., is written in ‘Art with Heart’s website and elsewhere. But, besides this incredible privilege of addressing you personally, I hope this interview will reach people that wouldn’t otherwise get in contact with your work. For a graphic designer - ‘all I wanted to be was a graphic designer’- to become an Executive Director it’s a giant leap. Can you tell us something about this journey? In my journey to have my own design agency, I joined the local branch of the AIGA. Once there, I had the opportunity to learn about how to run special events and projects and also had the opportunity to volunteer with kids for an art project. Something "clicked" with me – seeing the kid's eyes light up and to see the pride and joy that had not been there at the beginning was addictive. When I was asked to join the board, the president asked what motivated me to be a part of AIGA and I told him that I just wanted to use my talent for good. He put me in charge of Community Outreach, told me there were 70 people waiting to be told what to do and that I had a blank slate – figure out how to engage the design community in the community at large. I honed it down to kids in need and art, the journey began! What does ‘Art with Heart’ does exactly? What is the core of the programs? The core of what we do is help kids in desperate situations through the creation of books that are based in therapy – art therapy, cognitive behavioral therapy and narrative therapy. People all over the world bring the books to kids in need and use them to help them find their voice. The books encourage self-discovery, they are soothing, they help them figure things out. For a child who has been abused or who is facing really, really painful stuff, this is critical – otherwise they end up keeping it all inside and it begins to feed and grow like a black spot on their heart. When they have the opportunity to take it outside of themselves, they can begin to examine it and how they think about it, and begin the healing process. Can you say something about each book you have been creating and working with? Each book is unique to different audiences. Oodles of Doodles is for hospitalized children. The first letter we received back was from a leukemia patient named Sarah who drew a picture of how the book made her feel. There was a happy child with a happy sun, a happy worm and flowers. Her bright colorful drawing was in such contrast to what she was dealing with and I knew this was going to be an amazing way to connect to children from all sorts of situations. |
Our book, Magnificent Marvelous Me, helps children dealing with tough family situations. We've gotten letters from as far away as Ireland. One gal wrote to say that before she did MMMe, she felt "like there was nothing good" and afterwards, she felt happy and content. Chill & Spill is for teens dealing with crisis and Ink About It is for middle school kids - the 'tweens - who are dealing with difficult transitions. Each book connects with kids where they are because of the awesome art and the language and even the paper. It's a package of "cool" in every book! The effectiveness of the books has been proven in different studies. ‘Art seems to be able to communicate pretty deep emotions and lead to behavioral changes’, in the words of Gabe Meyer, your fund-raiser. Should your programs be included in the Art programs at school? The books are used in a variety of settings - ranging from kids in after-school programs, to youth that are locked away in detention facilities. I know that there have been a handful of art teachers at various schools who see the value in not just teaching shading and perspective, but life skills as well. So, yes, I think the books should be used wherever kids are facing difficult challenges - including the art classroom. As you say: ‘we are all born artists’. A lovely thought! And are some of the artists who collaborate in your programs, therapists? No, the artists we chose are professional illustrators who we give prompts to in order for them to capture the spirit of what we need the page to convey. They are attracted to the projects because of the giving nature and the collaborative approach we take. How do you choose the artists you work with? We hand-pick them. As a former designer, I'm on several mailing lists for illustrators and when I see someone who is professional, with consistent style and could have the right "look" for an upcoming book project, I make note of it and contact them later. 9 times out of ten they say yes, which is such a blessing! But they get great benefit too - I am able to scan letters we get from the kids and send them along from time to time so they know that what they did is helping so many. In an interview to Matthew Porter you said: ‘Be clear about expectations and deliverables and you will be successful’. Could this be an advice to Executive Directors of non-profit organizations? Yes, absolutely. But it isn't limited to E.D.s of nonprofits - it really could be the marching orders of any profession. If you are clear and organized, and able to communicate the need in a way that is compelling, you have a much better chance of having it work. Do you have an advice to the communities that would like to start working with your books? I would explore our website and get our Therapist's or Educator's Companions for ideas on how to get the most out of these resources. We've put a lot of thought and expertise into it and they are rich with content. How can the readers of QUO Magazine contribute to your work, would they be interested in doing so? We are a small nonprofit doing big things. Financial gifts of any size are deeply appreciated. All the money goes to helping us strengthen our mission to reach thousands of kids in need through creativity. If you are local to Seattle, we have volunteer opportunities. If you are outside the area, but can stop by someday, we'd love to meet you! We love like-minded people. You may just have the expertise, knowledge or connections that could open the door to getting the books into the hands of kids who really need it. Thank you so much! To donate now or to find out more information: http://artwithheart.org |
|
“You can’t buy inner satisfaction in the supermarket.” An interview with Banthe Sumeadh By Teresa Pinto |
|
|
To have a conversation with Bhante Sumeadh is like opening a box of chocolates: it’s surprising, agreeable and nourishing. Bhante Sumeadh is the founder of the Buddhist Education and Social Development Centre in Kathmandu, he teaches Meditation techniques and processes of meditation in different monasteries and Mediation Centers and preaches about balance of spirituality, emotions, feelings and reality of human beings. He does counseling in a prison, and he is the founder of an orphanage: CCRC. Bhante is the first Buddhist Monk who has built a temple and placed Lord Buddha statue inside the prison in Nepal. He speaks six languages; English, French, Burmese, Nepali, Newari (one of the major language of Kathmandu valley in Nepali) and Hindi. He lectures on Buddhist University's of Kathmandu. He has a radio program on special occasions and events,... Well, by now you understood my analogy. Bhante is a born in Nepal traveler. Burma was his longest stay, where he lived and studied Theravada Buddhism -in local Burmese language-, during eight years, together with 3000 other monks. As a Buddhist monk he would carry an alms bowl around every day and would come back to the monastery in soaked robes. His body couldn’t handle the conditions and he got really ill and found it difficult, under the circumstances, to keep up with the study. After a serious illness, during a visit to Laos, Vietnam and Cambodia he decided to come to Europe. He went to Paris where he lived and taught Vipassana meditation in the Taiwanese Mediation Centre for about six years. He returned then to Nepal. His lungs still retain the memory of the illness but that doesn’t impeach him from fulfilling all his duties with dedication and bliss. This wise monk talks with passion about all his jobs as if they where his hobbies and he laughs as children do: free and innocent. We met on Facebook two years ago and we had lovely Skype conversations. Sumeadh Bhante, a real monk of the XXI century! Bhante Sumeadh, what brought you back to Nepal? I came back to Nepal when my father died. I have only one sister and she lives abroad. Me, being the only son, it would be my responsibility to help my mother. At that time my relatives wanted me to get rid of my robes and become a layman in order to look after her. I found myself in a kind of crossroad, not knowing what to do. I had already had my doubts whether or not to become a monk. So I asked my mother what she would like me to do. She took one day to give it a good thought and then told me she would like me to remain a monk. ‘If you stay with me’, she said, ‘you will help one person. If you remain a monk you will help many, many people’. So I went through the monastic life in Nepal. You started your work in Kathmandu… Yes, one day I made a decision: to place the ‘Lord Buddha’ statue in the central prison in Kathmandu. Our airport doesn’t have a Buddha statue but we have one in the prison (Bhante tells this joyfully laughing). When I was working there I saw that prisons in Nepal have very bad conditions and there is nobody giving support to the prisoners. So, one day I went to the prison’s officer and asked if I could counsel the inmates. He appreciated my offer and immediately phoned the governor, while I was sitting there, and told him not to fear for I wouldn’t go on spreading religion. All I wanted to do was social work. I had had some experience with that kind work in Europe, where I had learned it, and got some ideas which I wanted to share in my country. Eventually the governor agreed and that’s how I started working in the prison. You encourage your students to work in the prison as a form of meditation… Meditation is actually an exercise on keeping the balance between material and spiritual life. It’s the human being's reality. Basically, it is teaching how to deal with the daily life, how to keep balance. What is, for the Buddhism, super knowledge or super wisdom? The First, is knowing from the senses; to see, to hear clearly…, The Second, is the knowledge from the feelings, to know right or wrong, good and bad, and The Third, is that you can have realization in your daily life. That is called wisdom. So the spiritual plan is very important as well as the physical plan. It is the balance what is important! You can’t buy inner satisfaction in the supermarket. (we both laugh). But really, the best and nicest way is to go out there and help people. So I let my students work with the inmates. By changing inmates’ life, they end up changing their own life. You wrote in your site: prison is a correctional institution. Do you want to tell us more about this concept? Prison is a place where people are physically conditioned, physically deprived of freedom, but they are still full human beings. If we keep calling a murderer a murderer we are not giving him a chance to change. So then it’s easier for him to go and kill again. If we keep ignoring these things in our society then it will be like a volcano: it will burst. We need to be very sensitive about this. No human being is perfect. We all do mistakes, knowingly or unknowingly, but when we ignore those mistakes and we do them again and again, that is what you can call a crime. When we have mistakes, by the knowingly and the unknowingly, we try to correct them. So that is my message to the inmates. We try to give some support to the prisoners so they don’t fall back in the same behavior. We do it in the form of spiritual programs, educational support, creating different health camps and skills development. Inside or outside the prison the human mechanisms are the same. See for example the desire: people want more and more and they get out balance by that. So this is the first thing we try with the inmates: the achievement of mental balance. Inside the prison there is a bigger problem yet: the health. Health is very important. When they are healthy they are stronger, they think about tomorrow. Nepalese prisons are dirty, there is no water, there is no electricity and when they get sick there is not sufficient and adequate medicine. There is a small hospital inside the prison but they give few general medicines only, not much more. It’s really difficult to live in Nepalese prisons. And especially in the prison where I am working because it’s mixed with psychiatric patients. They don’t have a proper treatment; they are giving them medication by the colour (we couldn’t help laughing in spite of the situation). These are very sensitive questions to me. I really wanted to help them so that’s why I had to create an organization to be able to do this job properly. And this organization would have to embrace the Buddhism but also the healthcare, education and social development. |
You are referring to your centre: Buddhist Education and Social Development Centre, Nepal (BESDEC/Nepal)… Yes. We started joining together for talks in a park, me and the students. So that was our first setting (Bhante laughs). Nowadays we have a big centre. The prime goal of the organization is “Development for Peace". The organization is concerned with the uplift of Buddhist Education as well as social development activities in the prison, rural, and urban communities of the country. BESDEC/Nepal is also devoted to creating the mental peace to inmates as well as to promote health, educational, environmental and economic status of different communities in Nepal through skills developing trainings. The healthcare of the Nepalese Government does just the very minimum to help the inmates. That’s why I created this organization. By now we made already more than 60 camps all over Nepal. We organize the health camps in joint ventures. If someone or some organization like our work than we organize something together. Sometimes with the help of medicine students from university. We also had once a joint venture camp with an orphanage centre. So we always exchange services. That’s where you got the idea of starting your own orphanage? Yes. In Nepal there are many babies left on the streets and under the bridges. The police take them and bring them to orphanages. My students were coming back from their visit to that orphanage and they were not really satisfied with the way they worked there with the children. So I told them we always have to learn to be positive. Even when there are negative aspects to something, we always can learn some positive things from it. And if they were not entirely satisfied with it then we would have to create our own shelter. So my students asked me: ‘ Would you help us? If you help us, we can make it. We are doing such difficult work inside the prison that to start an orphanage will not be such a big deal’. So we joined forces, found a place and started! We gave it the name CCRC, Community Child Rescue Centre, and we started with 6 babies. That is when I met this Australian couple; Marc is a wonderful man, he is a businessman and he is very interested in social work. He was so impressed with our orphanage that he started donating milk. Then little by little, by little (Bhante Sumeadh smiles graciously) the orphanage become more populated and the place became too small. So Marc rented a bigger house for us where we are having 23 kids now. He is really like a father for us. And I always laugh with him saying he is actually like a mother because he is the one who give the food. (big laughs) And my mother come to visit us sometimes and she gives good advice how to treat the children. So she keeps contact with my work as well. Do you have any governmental support? No, we don’t. And it cost us lots of money to get birth certificates for the children. On the contrary, government visits us sometimes to verify the conditions and they always end up complaining, saying we don’t have enough space, or we don’t let children eat at the table… (which we don’t do indeed because some of the children are too young for). Really, insignificant things. Totally not useful rules, just complaining and making it so difficult to keep up with the work. I always tell them: ‘This is not only my problem, this is a country’s problem. If I close the orphanage, where are you going to put the children? Are you taking them?’ So they start laughing, they don’t have answer to this. When we bring the babies from the police station they have no papers because they have no family name, no actual date of birth. If we want to keep them we have to legalize them. And that is very difficult in Nepal. So, to make the papers, feed the children and give them education is expensive. We get some individual supports but it’s not sufficient. People worry a bit about the continuation of the work but I always say to them: ‘If I do good, I’ll meet good’. My brother in law works in the west so he doesn’t understand how I could leave Paris to come back to Nepal. But then I always ask him: ‘How much satisfaction do you have in your life with your job in America? You’re always struggling to give your family a good life. I am here and I give 23 children a good life’. (laughs). I have some friends, monks who visit me sometimes and they put their hands on their heads: ‘What are you doing here? What are you doing in Nepal?’ (he laughs!) We need help very, very badly but I know it will always come. You have been invited to the government… Yes, but I like to stay away from politics. Though all this social problems are a problem for the government too I don’t like to mix the religion with politics. That’s where I have my own critics on this issue (big smile). In our talks I always say that I think we should always stay independent. In my philosophy, religion and politics are far different things; like fire and water. Religion’s goal is to be at people’s service, helping others how to be selfless, not to be attached on desire, how to sacrifice,… Politics, in my view, is like fighting for power. That's why I am less interested in governmental support because that kind of support includes some political selfishness. Well, last but not least, you also have a radio show… Yes, I preach every early morning and on special occasions and events. It is actually a kind of practical advices for the daily life. Note of the interviewer: Any kind of support is welcome! If you want to help Bhante Sumeadh with his incredible, wonderful work you can inform about donating at: KumuKname Mahavihara, Lalitpur-20 Khwaybahi, Lalipur, Nepal Phone No: 977-01-5524943 P.O.Box : 8975, EPC 2617 email: info@besdecnepal.org website: www.besdecnepal.org
|