QUO Magazine is een oude droom van toen ik begonnen ben met de maandelijkse Nieuwsbrief van het toenmalige Speelhofje.
Dromen die niet uitkomen, maken plaats voor andere dingen en soms… komen ze toch uit(!), maar veel later, wanneer we daar niet meer op gefocust zijn.

Vorm is beweging. Net als het stukje klei op de draaitafel waarvan je, zonder de substantie te verliezen, allerlei verschillende ontwerpen kunt creëren.
QUO Magazine is ook zo’n creatie… in beweging! Vanaf 2011 wordt het magazine aangevuld met vier vaste recensieschrijvers over theater, film, boeken en kunst. En… wat zich verder zal aandienen. Het tijdschrift krijgt dan, naast de Nederlandse, ook een integrale versie in het Engels.

De QUO bedrijven stonden altijd in het teken van laagdrempeligheid; naast de professionele docenten, trainers, kunstenaars en muzikanten heb ik er altijd naar gestreefd om getalenteerde, onbekende mensen een plek te geven, uit de verf te laten komen.
Maar het ‘zomaar’ dingen laten ontstaan, zoals ze naar mij toekomen, zonder er te veel of te diepzinnige betekenis aan te geven, is een kenmerk van mijn manier van werken, die ook in dit tijdschrift terug te vinden is.

En waar het naar toe gaat…? QUO? Waarheen? Wie weet…

Teresa Pinto

Beste lezer, In deze editie interviews met vijf mensen die je, elk op een eigen manier, willen laten genieten van het pure leven: Enver Locke van de ‘Chocolat makers’, de gebroeders Theunissen van ‘De Bio Specialist’, Harm Jan van Dijk van ‘Landmarkt’, en de Boeddhistische dichter Elliott Patrick. Een kijkje in de keukens van deze inspirerende mannen, voor de lezers van QUO Magazine. Laat je inspireren door de puurheid van het eten en laat je meevoeren in de wijsheid van de (com)passievolle verzen.	Elliott Patrick	Dear reader, In this issue the interviews with five people who, each one in his own way, want you to enjoy the pure life: Enver Locke from ‘Chocolate makers’, the brothers Theunissen from ‘De Bio Specialist’, Harm Jan van Dijk from ‘Landmarkt’, and the Buddhist poet Elliot Patrick. A look behind the curtains of these inspiring men, for the readers of QUO Magazine. Find inspiration in the pure food and in the wisdom of the (com)passionate poetry.
Kunst Riccardo Alberelli Artur Branco Nico Buisman Faraújo Anky Floris Sara Magina Armando Magno Anabela Mendes Miguel Oliveira José Vieira Columns & Blogs Joris Barendrecht José António Barreiros Nico Buisman Jc Duarte Mo Haan Gonny Kruijsdijk Kitty Penninga Teresa Pinto Ana Porfírio Pien Rebel Vasco Ribeiro Webmaker Teresa Pinto John Kessels	André en Dennis Enver Harm Jan	Art Riccardo Alberelli Artur Branco Nico Buisman Faraújo Anky Floris Sara Magina Armando Magno Anabela Mendes Miguel Oliveira José Vieira Columns & Blogs Joris Barendrecht José António Barreiros Nico Buisman Jc Duarte Mo Haan Gonny Kruijsdijk Kitty Penninga Teresa Pinto Ana Porfírio Pien Rebel Vasco Ribeiro Webmaker Teresa Pinto John Kessels
Ontdek wat ‘grokken’ met ambacht te maken heeft in de column van Jc Duarte, hoe je je huis in een frambozen opslagplaats kunt toveren in Kitty Penninga’s blog, of zing met Nico Buisman mee: in the rainbow of your life a lot of colours passing by. Geniet van de ambachtelijke kijk op de wereld van de columnisten, bloggers, dichters en kunstenaars! En geniet van de handstrelingen van een kunstenaar wiens nagelaten oeuvre de Portugese ambacht rijker heeft gemaakt: Faraújo. In deze editie een ode aan zijn handen! De volgende editie van QUO Magazine verschijnt op 22 april 2013 met het thema: “(Un)Real”.		Find out what has “grokking” to do with craft in Jc Duarte’s column, how to transform your home in a depot of raspberries in Kitty Penninga’s blog, or sing along with Nico Buisman: in the rainbow of your life a lot of colours passing by. Enjoy the view of the columnists, bloggers, poets and artists on the world of crafts! Enjoy the caressing hands of an artist whose oeuvre enriched the Portuguese craft tradition. Faraújo, a posthumus homage. The next issue of QUO Magazine will be online April 22nd with the topic:”(Un)Real”.

	Beste lezer, beste vrienden, De winter in Nederland kwam dit jaar weer in episodes: de prachtige besneeuwde takken van de bomen wisselden zich af met mooie witte en roze bloesem die ons een paar keer een valse aankondiging van de lente deden. En zo is het ook met deze editie van QUO Magazine gegaan... In sommige foto’s zullen jullie nog de klok zien die middernacht slaat aan het begin van ons nieuwe jaar, her en der een tekst die verwijst naar de kerst, dan weer een andere met verwijzingen naar een verre toekomst. Enfin, in de woorden van professor José António Barreiros: ‘de vrijheid ten opzichte van de tijd, de dringendheid van de eeuwigheid op dat moment’ ... ‘in elk moment is het nieuwe aanwezig, die de toekomst bevat die zich uit het verleden vormt, de levenscyclus van alles wat er is, is in feite, dat wat het is’. Ecce QUO Magazine! In deze editie een speciale ode aan (de handen van) een dierbare overleden kunstenaar, één van de grootste ambachtslieden van Porugal: Faraújo. Zie ook zijn kunstpagina in de editie # 6 van het archief. Ook aandacht voor de komende activiteiten, onder de knop “evenementen” te zien in de vorm van flyers: - Het Open Podium dat maandelijks plaats vindt in “Paraleo 38”, Ovar, Portugal. - De expositie op 8 juni in “O Lago” met het thema: “Fluids”. Beeldhouwen en presentatie en signeren van boeken o.a. van prof. José António Barreiros. Later meer hierover. - De expositie: “ Fluids II”, met schilderkunst en fotografie, lokaal binnenkort bekend. - De Kundalini Yoga retreat met Mo Haan in ‘De Franse Pastorie” in oktober. - De Slow Yoga retreat met Pien Rebel in “De Franse Pastorie” in okt./november. Redenen genoeg om met een glimlach naar de toekomst te kijken, ongeacht de grilligheid van het weer. Met liefde Teresa Pinto
	Querido leitor, queridos amigos, O Inverno na Holanda veio este ano de novo em episódios: os lindos ramos cheios de neve foram-se alternando com os lindos ramos com florinhas brancas e rosa que de vez em quando nos davam um falso anúncio da Primavera. E assim foi com esta edição da QUO Magazine... Nalgumas fotos ve-se ainda o relógio que ao bater da meia-noite deu início ao nosso novo ano, aqui e ali há um texto que faz referências ao Natal, mais adiante outro com referências a um futuro distante. Enfim, nas palavras do professor José António Barreiros: “...a liberdade ante o tempo, a flagrância da eternidade naquele momento.” ... “em cada instante está presente o novo, que é o futuro a formar-se do passado, o ciclo vital de tudo o que há, ser, afinal, o que é.”. Ecce QUO Magazine! Nesta edição, uma homenagem especial a(s mãos de) um artista querido, que faleceu o ano passado. Um dos maiores artesãos portugueses: Faraújo. Vejam também a sua página de arte na edição No 6 do arquivo. Chamo a vossa atenção também para as próximas actividades, anunciadas em forma de cartaz sob o botao “events”: - O Open Podium, que tem lugar mensalmente no "Paraleo 38" em Ovar, Portugal - A exposição em Junho em “O Lago" com o tema: "Fluids". Escultura & Apresentação e Assinatura de Livros entre outros, do Prof. José António Barreiros. Informações mais detalhadas serão dadas brevemente. - A exposição: "Fluids II", com pintura e fotografia, local a dar a conhecer em breve. - O retiro de Kundalini Yoga com Mo Haan em " De Franse Pastorie”, em Outubro. - O retiro de Slow Yoga com Pien Rebel em "De Franse Pastorie", em Outubro / Novembro. Razões suficientes para olhar para o futuro com um sorriso, independentemente dos caprichos do tempo. Com amor Teresa Pinto
	Dear reader, dear friends, The winter in the Netherlands came again this year in episodes: the beautiful snowy branches would alternate with the beautiful white and pink blossoms that gave us a few times a false announcement of spring. And so it went with this edition of QUO Magazine... In some pictures you will still see the clock that stroke midnight at the start of our new year, here and there a text referring to Christmas, then another one with references to a distant future. Well, in the words of Professor José António Barreiros: “... the freedom in face of time, the suddenness of eternity at that moment '...' in every moment the new is present, which is the future being shaped in the past, the lifecycle of all there is, is, in fact, what it is. " Ecce QUO Magazine! In this edition, a special tribute to (the hands of) a beloved artist, deceased last year, one of the greatest Portuguese craftsman : Faraújo. See also his art page in the edition # 6 in the archive. I would like to call your attention to the following activities, in the page “events” announced in the flyers: - The Open Podium that takes place monthly in "Paraleo 38", Ovar, Portugal. - The exhibition in June 8, in "O Lago" with the topic: "Fluids". Sculpture and Book Presentation and Signing, amongst others, from Prof. José António Barreiros. More on this later. - The exhibition: "Fluids II", with paintings and photography. Date and place to be announced soon. - The Kundalini Yoga retreat with Mo Haan at "De Franse Pastorie", in October. - The Slow Yoga retreat with Pien Rebel at "de Franse Pastorie", in October / November. Reasons enough to look forward to the future with a smile, regardless of the whims of the weather. With love Teresa Pinto

Ambacht Ana Porfírio
Ik weet niet wat er door de geest van de eerste mens ging die een object maakte zonder specifiek nut behalve dan om zijn schoonheid, zijn vorm of de kleur. Ik weet dat hij of zij het goed gedaan heeft; per slot van rekening is het zoals Vinicius de Moraes zingt: “schoonheid is fundamenteel”. Ik beschouw mezelf niet als een vakvrouw of een kunstenaar, tenzij het uitlijnen van woorden, gedachten en ideeën in die definitie passen en ik doe andere dingen met mijn handen, dingen die iedereen doet: borduren, tricots, haken, dingen die "decoratie" worden genoemd en die bestaan uit het mooi maken van houten kisten, schalen, glazen borden en canvas met gemengde technieken. Ik weet niet of het ambacht is of een vlucht van een vrouw die niet houdt van stil zitten. Gedurende mijn hele leven heb ik handwerk verzameld, van mijn eigen land en daarbuiten. Ik bewaar met liefde traditionele Dinnerware die ik dagelijks gebruik, filigraan oorringen, klei figuren, miniaturen van traditionele meubels, manden en zelfs een collectie van miniatuur porseleinen dieren die mij geschonken werden toen ik een jaar of drie was. Mijn land is rijk aan deze artistieke uitingen, eenvoudig en vol van betekenis. Ik heb zelfs een geit in geglazuurde klei van de mythische Rosa Ramalho, een analfabete vrouw die de monsters van de verhalen van haar jeugd en van haar dromen modelleerde.	Daarnaast is er de trend van hen die reizen om iets mee te nemen. Wie mij niet goed kent brengt me pre geformatteerde T-shirts of een koelkast magneet, zij die mij beter kennen bieden mij andere dingen: een met de hand gemakte haarspeld, een kleurrijke miniatuur kerststal uit Mexico, ruwe houten Afrikaanse beelden, de droom catchers van de Amerikaanse Indianen, kettingen van overal uit de wereld en de dingen die mijn huis, mijn leven, mijn dag tot dag vullen. Het is moeilijk om ambacht van formele kunst te onderscheiden. Voor mij, ongeacht alle studies, theorieën en stijlen, kunst blijft dat waar ik van houd. We weten allemaal dat niemand enige waarde aan Van Gogh gaf gedurende zijn leven en dat Camille Claudel als gek werd beschouwd... Maar ik heb een asbak op het bureaublad, een simpel ding om as in te legen en de sigaretten uit te doven en hij is veel beter omdat hij van porselein gemaakt is en beschilderd met blauwe bloemen. En het is zo, mooie dingen zijn er goed voor, om mooi te zijn!
Artesanato Ana Porfírio
Não sei o que passou pela cabeça do primeiro ser humano que fez um objecto sem utilidade especifica a não ser a beleza, a forma, a cor, ou uma coisa dessas aparentemente sem valor. Sei que fez bem, afinal como canta Vinicius de Moraes “beleza é fundamental”. Não me considero artesã, a menos que alinhar palavras, pensamentos e ideias encaixe nessa definição, faço outras coisas com as minhas mãos, para além das coisas que todas as pessoas fazem, bordados, tricots, crochets, umas coisas que se chamam “artes decorativas” que consistem em embelezar caixas de madeira, tabuleiros, pratos de vidro e telas com técnicas mistas, não sei se é artesanato se é o escape de uma mulher que não gosta de estar quieta. Ao longo da minha vida acumulei artesanato, do meu país e não só, tenho com carinho louça tradicional, que uso, brincos de filigrana, figuras de barro, miniaturas de mobiliário tradicional, cestos, entre outras coisas, e até uma colecção de animais em miniatura em porcelana que me começaram a ser oferecidos tinha eu 3 anos, o meu país é rico nessas expressões artísticas, simples e cheias de significados, tenho até um bode em barro vidrado da mítica Rosa Ramalho, mulher analfabeta que moldava os monstros das histórias da sua infância e dos seus sonhos.	Depois há a tendência de quem viaja trazer uma coisa, quem não me conhece muito bem oferece-me a t-shirt pré formatada ou íman de frigorifico, quem me conhece oferece-me outras coisas, o travessão de cabelo feito á mão com casca de tartaruga, o presépio colorido em miniatura do México, as figuras toscas africanas em madeira, os dream catchers do índios da América do norte, colares de toda a parte do mundo e coisas que enchem a minha casa, a minha vida, o meu dia a dia. Distinguir o artesanato da arte formal é difícil, para mim, por muitos estudos, teorias e estilos, a arte continua a ser aquela que eu gosto, todos sabemos que ninguém deu valor a Van Gogh em vida e que Camille Claudel foi considerada louca… Mas eu tenho um cinzeiro na secretária, uma coisa simples para deitar a cinza dos cigarros e apaga-los, mas é muito melhor porque o cinzeiro é de porcelana pintado com flores azuis e é assim as coisas bonitas servem para isso, para serem bonitas!

“Grokken” Jc Duarte
Ik heb voor mezelf sommige niet te betwisten waarheden. Eén daarvan zegt dat er geen onderwerpen of objecten bestaan die ‘niet fotografeerbaar’ zijn! Er is, dat wel, de onwetendheid over het onderwerp of over het object. Als ik niets over kwantumfysica weet, kan ik er nauwelijks over praten, schrijven of fotograferen. Hetzelfde geldt voor een portret, en bankje van een tuin of een vel papier. Het is niet genoeg om naar de persoon te kijken, uren lang te blijven zitten of liters inkt te spenderen aan het schrijven! We moeten echt kennen willen we er over kunnen schrijven of fotograferen. Diepe kennis hebben van.. Henlein heeft een term bedacht -een werkwoord- die deze vorm van kennis definieert: “Grokken”. Perfect woord! Natuurlijk zijn er mensen die, in één oogopslag, beseffen wat ze voor zich hebben en het meesterlijk behandelen. Fotografen, schrijvers, componisten, beeldhouwers. Het is een intuïtieve benadering, en misschien daardoor, zijn ze genieën, meesters of artiesten. Voor mij, niet beschikkend over deze gave, heeft het tijd nodig om dat te kennen waar ik mee deal voordat ik het kan behandelen. Of ik het goed doe of slecht, is een andere zaak.	Vaak, aangemoedigd door de onmiddellijkheid van de moderniteit, creëer ik iets – in woorden of beelden- en voer ik het uit. Het resultaat is louter een schets van wat het zou kunnen zijn als ik er meer tijd aan had gewijd: zowel in het bedenken als in de trial and error. Andere keren kies ik bekende formules, een geestelijke luiheid die tot variaties op hetzelfde thema leidt. Ze voldoen aan de onmiddellijke noodzaak om iets te doen, maar op middellange termijn, kom ik tot de conclusie dat ik er beter aan had gedaan om het zorgvuldiger af te werken, of met een andere benadering praktisch of subjectief te experimenteren. Andere keren zoek ik naar het gemak om het idee tot de ontvangers te laten komen, het hoogtepunt van mijn eigen voldoening niet in achting nemend. Om al deze redenen weet ik dat ik nooit tot de categorie van kunstenaar zal behoren. Ik ben slechts een ambachtsman, in staat om dingen te doen die in de smaak van de consument vallen, dingen die me daarnaast genoeg eigen voldoening geven om verder te gaan.
“Grocar” Jc Duarte
Tenho para mim algumas verdades que são insofismáveis. Uma delas diz que não há assuntos ou objectos “não fotografáveis”! Há, antes sim, o desconhecimento sobre o assunto ou o objecto. Se eu nada sei sobre física quântica, dificilmente poderei falar, escrever ou fotografar esse tema. O mesmo se aplica a um retrato, um banco de jardim ou uma folha de papel. Não basta olhar para a pessoa, passar horas sentado ou gastar litros de tinta a escrever! Há que realmente conhecer aquilo sobre que queremos falar ou fotografar. Conhecer a fundo. Henlein concebeu um termo – um verbo – que define essa forma de conhecimento: “Grocar”! Perfeito vocábulo! Claro está que há pessoas que, num relance, se apercebem do que têm pela frente e o tratam magistralmente. Fotógrafos, escritores, compositores, escultores. É uma abordagem intuitiva e, talvez por isso, sejam génios, mestres ou artistas. Por mim, que não sou nenhuma dessas coisas, necessito de tempo – aquela coisa que não dominamos – para conhecer aquilo com que lido antes de o poder tratar. Se o faço bem ou mal é outra questão.	Muitas vezes, levado pelo imediatismo da modernidade, concebo algo – palavras ou imagens – e executo-o. Para lhe dar uso de imediato. O resultado é um mero rascunho daquilo que poderia ser se lhe tivesse dedicado mais tempo: no pensar e na tentativa e erro. Muitas outras opto por fórmulas conhecidas, numa preguiça mental que conduz a variações formais sobre o mesmo tema. Satisfazem a necessidade imediata de fazer algo mas, a médio prazo, acabo por chegar à conclusão que bem poderia ter trabalhado mais aquilo, experimentado outras abordagens, práticas ou subjectivas. Outras ainda, e porque falo de comunicação escrita ou visual, procuro a facilidade de fazer chegar a ideia aos destinatários, deixando de parte o pleno da minha própria satisfação. Por tudo isto de que me culpo, muitas mais vezes do que gostaria, sei que nunca poderei chegar à categoria de artista. Não passo de um artesão, capaz de executar algumas coisas que caem no gosto do consumidor mas que passam ao lado da minha própria satisfação de ir mais longe.

Ambacht Joris Barendrecht
Ambacht is een mooi woord. Kort, twee lettergrepen, beginnend met een zachte mmm en eindigend in een harde Hollandse g-klank, netjes gescheiden door de b. Je kan het woord voelen. De mmm van de ambachtelijke bakker en de ggg van de ijzersmid die verhit zijn ijzer slaat naar de vorm die hij wil. In Noorwegen of Zweden zag ik eens zo’n smid. Werkelijk elke spier in zijn armen was zichtbaar, met een gebronsd bovenlijf en zweetdruppels op zijn lichaam sloeg hij op het ijzer. Net zo mooi als de bakker die met liefde zijn brood bakt en taarten maakt, ook als is het vijf uur ’s ochtends. Het romantische beeld van de ambachtelijke beroepen is makkelijk op te roepen. Heel anders is dat bij de huidige massaliteit van de confectie-industrie. Vaak is er sprake van uitbuiting of in ieder geval langdurig repeterend en saai werk, dat we als Europeanen graag uit besteden aan de ‘verre’ landen. Zij verdienen een centje en wij betalen vooral de winst van de ketens. Is dit slecht? Nee. Het is ook niet leuk, maar het is wel het begin van de kentering. Het is tijd voor onder andere China om echte welvaart te ondergaan, zoals we dat in Europa vanaf de Industriële Revolutie zijn gaan meemaken. Tot de oorlogen aan toe waar de Industrialisering en kennis samenkwamen om de gruwelijkste wapens te maken. Geen zwaard tegen	zwaard, vervaardigd door de Smid, maar ingewikkeld wapentuig als chemische wapens, kernwapens en onbemande vliegtuigen. Oorlog werd vooral oneerlijker. Het is de negatieve kant van welvaart. Of beter gezegd de verkeerde keuze. Oorlog en wapentuig in plaats van brood en ijzerwerk. De Tweede Wereldoorlog begon kort door de bocht immers ook door een afgeschreven kunstschilder die wraak en wapens verkoos boven doorzetten in zijn passie. Nu lijkt China deze versnelling in te gaan en zal de welvaart op termijn toenemen. De vraag is dan of Europa en Amerika zullen moeten inleveren of dat ‘iedereen’ het beter krijgt. De crisis in de westerse wereld lijkt al een antwoord te zijn en mogelijk is er sprake van het terugbrengen van een zekere balans. Al kijkend naar het vuurwerk, een eeuwenoud ambacht van de Chinezen en een kunst op zich, in London om het nieuwe jaar in te luiden, dunkt me dat de crisis hier wel meevalt en dat we ook met wat minder prima af kunnen.

Wat is ambacht? José António Barreiros
Wat is ambacht? Ambacht is dat wat niet uit industriële productie voortkomt. Dit ware antwoord bevat de onwaarheid van het ontbreken van alles dat hem definieert. De sceptische lezer zou me kunnen vertellen dat er ambachtslieden zijn die in serie produceren, die van hun creatie een product maken. Duidelijk is dat ambacht productie is die meervoud productie kan worden. En ambacht is dan ook dat wat de machine hielp genereren; de machine, de fysieke uitbreiding van het menselijk lichaam, deze industriële prothese van de arm. Maar de ware essentie van het ambacht, niet het concept maar het idee en binnen dat idee het gevoel dat bindt, is een heel andere wereld. Ik heb hier over nagedacht omdat ik gevraagd ben om hierover na te denken. In feite wist ik het en wist niet eens dat ik het wist. Het ambacht is in de eerste plaats het oeuvre van de vakman, zich transformerend, belichamend in datgene wat hij maakt, het product zijn gezicht gevend, een gedeelte van zijn lichaam, een stuk van zijn ziel. Je herkent de handen die de vorm aan de klei hebben gegeven door de streling bedoeld om hem vorm te geven, de ogen die de kralen van de ketting hebben geteld terwijl zij richting kregen door de kleur. Ambacht is, bovenal, de vrucht van een eenmalig moment en daarom uniek. Zelfs zou de kunstenaar het tweede ontwerp in dezelfde stijl proberen te produceren, de kenner ontdekt het subtiele verschil, de aarzeling van het penseel her en der, de ruwheid die de beitel niet heeft geslagen. Ambacht is immers, de vrijheid ten opzichte van de tijd, de aanwezigheid van de eeuwigheid op dat moment.	Denkend aan God als schepper van hemel en aarde, kan ik hem alleen beschouwen als de Sublieme Ambachtsman. Omdat hij zich heeft gestort op alles wat hij creëerde, kenmerkend voor zijn transcendente substantie, zal hij dus in alles te herkennen zijn. Omdat hij, oceanen genererend, de eigenheid van elke druppel heeft gecreëerd en daarin het specifieke karakter van elke atoom en ons als mensen verschillend heeft gemaakt. Omdat, per slot, in elk moment een nieuw moment aanwezig is, die de toekomst bevat die zich uit het verleden vormt; de levenscyclus van alles wat er is, is in feite, dat wat het is. Ambacht is dit al, van de kleinigheid van de werkplaats tot aan de grootheid van het werk. Het ambacht, het vakmanschap, is vooral een daad van liefde, het primordiale moment van extase van de kunstenaar verrast door wat hij in staat was te doen zoals een andere het had gedaan. In de elliptische baan waarin wij planeten zijn van een zon die wij niet kennen, in die kosmische stilte welke eigenlijk het leven zelf is, een muziek, minimaal, bijna onduidelijk, als een eerste ritme, een zacht kletteren, nocturne, ontstaat in de gevoeligheid een eerste Mens. De volgende dag aan zijn zijde, zonder vorm nog, is eer een belichaamd idee. Een wezen is geboren. Dit is het ambacht.
E o que sera o artesanato? José António Barreiros
E o que será o artesanato? Claro que é o que não decorre da produção industrial. Nesta resposta verdadeira contém-se a inverdade de faltar tudo o resto que o define. Até porque, dir-me-ia o céptico leitor, há artesãos que produzem em série, fazendo da criação produto. Claro que o artesanato é aquela manufactura que pode ser plurifactura. E artesanato é ainda o que a máquina ajudou a gerar, a máquina, esse prolongamento físico do corpo humano, essa prótese industrial do braçal. Só que a verdadeira essência do artesanato, não o conceito, mas a ideia, sim a ideia mas dentro dela o sentimento que a vincula, é todo um outro mundo. Pensei nisso porque me pediram para pensar. Afinal eu sabia e nem suspeitava que soubesse. O artesanato é, em primeiro lugar, a obra do artífice, este a transformar-se em obra, a incorporar-se naquilo que produz, a ser o produzido o seu rosto, parte do seu corpo, um sopro da sua alma. Conhecem-se as mãos que moldaram aquele barro pelo acariciar que significou dar-lhe bojo, os olhos que contaram o desfiar das missangas do colar ao alinharem-lhe o sentido através da cor. O artesanato é, além disso, o fruto de um momento, irrepetível e por isso inigualável. Por mais que o artista reproduza a segunda peça do mesmo estilo, o conhecedor descobre a subtil diferença, a hesitação do pincel ali, a rugosidade que o cinzel não atalhou. O artesanato é, enfim, a liberdade ante o tempo, a flagrância da eternidade naquele momento.	Pensando nos que imaginam um Deus criador do Céu e da Terra, só o concebo como o Magnífico Artesão. Porque se jogou em tudo o que criou, que são atributos da sua substância transcendente e em tudo se reconhecerá. Porque gerando oceanos criou a individualidade de cada gota e nela a especificidade de cada atómo das suas incontáveis moléculas e a nós rigorosamente distintos e por isso pessoas. Porque, enfim, em cada instante está presente o novo, que é o futuro a formar-se do passado, o ciclo vital de tudo o que há, ser, afinal, o que é. O artesanato é tudo isto, da pequenez da oficina à grandeza da obra. Mas o artesanato é, sobretudo, um acto de amor, o momento primordial do êxtase do artista surpreendido por aquilo de que foi capaz como se outro o tivesse conseguido. Na órbita elíptica em que somos planetas de um sol que desconhecemos, nesse silêncio cósmico que é, afinal, a vida, uma música, minimal, quase indistinta, como um ritmo primeiro, um marulhar suave, nocturno, surge na sensibilidade de um primeiro Homem. No dia seguinte a seu lado, informe ainda, há uma ideia corporizada. Nasceu um ser. É isto o artesanato.

Ambacht? Mo Haan
Mijmerend over het thema ‘Ambacht’ komen er vage beelden omhoog van oudhollandse musea, handwerklieden, ingespannen gezichten, vieze handen. Ben zelf maar mondjesmaat ambachtelijk ingesteld, zo op het eerste gezicht; wat figuurzagen en kleien bij handenarbeid, een beetje breien en punniken, geïnspireerd door de oma’s en wat scheef geknipte pony’s van familieleden. Even bij Wikipedia kijken; “ambacht is handwerk, aangeleerd om een beroep mee uit te oefenen.” Mandenvlechter? Bezembinder? Ganzenvanger? Bestaat dat nog? Klinkt best relaxed, deze museale ambachten, behalve dat ganzenvangen dan, dat qua stressniveau de beurshandelaar van nu waarschijnlijk naar de kroon steekt.. Even verderop verschijnt de ambachtelijke voedselbereiding, die ik associeer met kwaliteit, authenticiteit, puurheid.. en daarmee met rust, geborgenheid, gezelligheid..	Nu komt het wat dichter bij huis.. en wel in mijn eigen keuken. Niets professioneels aan, maar op microniveau is het bereiden van eten een grote liefhebberij van me, onder het motto: “eten? I’m in!” Geen groter genot dan je te verheugen op een heerlijke maaltijd, het nuttigen ervan, met een voldaan gevoel uitbuiken en je gedachten laten gaan over de volgende maaltijd. Dat is het leuke aan eten en koken: voor je het weet is het alweer tijd voor de volgende ronde! Ambacht voelt als dichter bij de bron, bij de aarde en bij jezelf. Dat spreekt me aan. Flitsen van kantoortuinen doemen op, waar mensen voor mijn gevoel ver weg zijn van de bron. We zijn niet gemaakt om acht uur achter een beeldscherm te zitten, in beslag genomen door een virtuele wereld. Werken met je handen is contact maken, met die grondstoffen of elementen van de aarde, met je lijf en je creatieve zelf. Mijn eigen “ambacht” yoga gaat hier eigenlijk ook over. Op het tweede gezicht zijn de dingen toch vaak weer verrassend anders…

De vlucht van naaimachines Nico Buisman
Een ambacht is handwerk dat wordt aangeleerd om een beroep mee uit te oefenen en ontstaat waar dan ook op aarde. Van primitief handwerk ontwikkelt het zich vaak door tot een geïndustrialiseerd product. Het ambacht richt zich op de verwerking van materialen, op het maken van goederen en waren. En mocht het product qua arbeidsloon te duur worden om te worden gemaakt zien we vaak dat de productie zich als een vogelvlucht over de aardbol verplaatst. Net binnen gekregen een nieuw T- shirt met de naam van onze band Tref!k erop, even kijken op het label, made in Bangladesh. Het land bekend van overstromingen kijkt niet langer lijdzaam toe maar ontwikkelt zich. Vaak tegen totaal andere arbeidsomstandigheden dan wij hier gewend zijn en lang niet altijd onder wenselijke omstandigheden. Daar staat echter tegenover dat werknemers hierdoor in staat zijn een inkomen en een mate van zelfstandigheid te realiseren in tegenstelling tot honger en armoede. Het is omdat we calculerende wezens zijn, daarom veranderen beroepen van plaats. De verplaatsing van ambachten naar lage lonen landen maakt economische ontwikkeling in die landen mogelijk. Maar er zijn meer dan genoeg ambachten die hier blijven bestaan en die zich niet laten verdringen door industrialisatie. Een ambacht kenmerkt zich vaak door een hoge mate van vakwerk, handwerk gemaakt door specialisten die dat volledig beheersen. Een vogelvlucht door ambachtland: restaurator, schoenmaker, bakker, timmerman, glaszetter, ijsmaker, kapper, grimeur, visagist, keramist, schilder, pottenbakker, smid, kleermaker, glasblazer, stratenmaker, tandtechnieker. Vanuit mijn grote passie, muziek, moet ik bij ambachten ook denken aan snaarinstrumentenbouwers en orgelbouwers ofwel muziekinstrumenentenmakers.	Ambachten worden vaak door mensen verricht die het werk doen met grote passie. Natuurlijk sterven bepaalde beroepen uit, anders zouden we ons als mens niet ontwikkelen. Vele ambachten vinden we in de maatschappij nauwelijks meer terug of zijn verworden tot museale ambachten zoals bezembinder, klompenmaker, touwslager en mandenvlechter en worden nog slechts beoefend als demonstratie voor museumpubliek. En als we dat zien dan beschouwen we dat als een hele kunst. Dat brengt ons bij de combinatie van Kunst en ambacht. Als ambacht al geen kunst is, dan is Kunst vaak wel een ambacht. Vele Kunstenaars hebben zich zo gespecialiseerd dat zij tot unieke prestaties komen. Al met al een volstrekt willekeurige vogelvlucht en onvolledige opsomming, maar door deze zoektocht is mij wel duidelijk dat veel ambachtslieden smaakmakers van de samenleving zijn. Zou het niet mooi zijn als ambachten een economische ontwikkeling te weeg kunnen brengen als bestrijding van honger en armoede op nog veel meer plekken in de wereld? Een vogelvlucht, Earthflight aflevering Afrika, Prachtig een Paradijs, maar er is nog zo veel te doen. Zo is Foundation Mamawatoto naaimachines aan het inzamelen voor een project in Uganda, het aantal van 80 noodzakelijke naaimachines is bijna gehaald, maar nu nog de sponsoring van het vervoer, ofwel een vlucht naaimachines. Een hele kunst hoe die naaimachines in Uganda te krijgen. ( Voor goede ideeën neem via de Website contact op met Stichting Mamawatoto voor het realiseren van een vlucht naaimachines). www.mamawatoto.nl

Vakmanschap is meesterschap Pien Rebel
Als ik denk aan ambachten is het eerste wat in me opkomt de oude Grolsch reclame waarin een timmerman, edelsmid en een vioolbouwer bij klassieke muziek, opgingen in hun werk en als het af was, intens konden genieten van het eindresultaat en van een (natuurlijk) ambachtelijk gebrouwen glas bier. Alleen 40 plussers zullen zich deze reclame nog herinneren. Behalve een vioolbouwer en een smid waren er steeds andere ambachten te zien, wat weet ik niet meer precies, maar het eindigde altijd met aanzwellende vioolmuziek van Vivaldi en de woorden: vakmanschap is meesterschap. Wel met de nadruk op vakMANschap. Je zag nooit eens een breiende, timmerende of kantklossende vrouw die aan het eind een kledingstuk omhoog hield en een fles Grolsch aan haar mond zette. Maar goed dat is een heel ander verhaal. In mijn tijd van twaalf ambachten en dertien ongelukken, heb ik een paar maanden mogen werken in een kleine touwslagerij in de binnenstad van Gouda. Ik werd er naar toegestuurd door het uitzend bureau. Het bedrijfje bestond uit drie oudere mannen, die na het sluiten van de eens bloeiende garenspinnerij voor zichzelf waren begonnen. Het leukste vond ik de man die zelf een touw oprol machine had ontworpen met behulp van een oude wasmachinemotor. Twee mannen waren duidelijk de ambachtslieden, die de touwklossen maakten en oprolden, de derde hield zich bezig met de bedrijfsvoering en contacten met leveranciers uit Oost Europa, waar touw nog wel een bloeiende bedrijfstak was. De gesprekken werden gevoerd in het piepkleine kantoortje in gebroken Engels en gebarentaal.	Mijn werk bestond uit het oprollen, vaststeken en inpakken van touwbolletjes. Ik bediende ook een oprol machine, die uit de vorige eeuw leek te komen en een oorverdovend lawaai maakte. Op maandagochtend was mijn taak het schoonmaken van het kantoortje, een welkome afwisseling van de touwbolletjes. Goedkeurend knikten de mannen, terwijl ik de stoelen en de tafel naar buiten sleepte. “zo hoort het, net als bij moeder thuis”. Na het weekend vroegen ze me belangstellend of ik op zaterdagavond nog “op een hoekkie had gestaan”, (in modern Nederlands: heb je nog gezoend?) Verder werd er niet veel gesproken. Iedereen deed zijn werk en neuriede vrolijk mee met de radio, die afgestemd was op het meest oubollige station. Ik begon om 8 uur, om 10 uur was er koffie, van 12 tot 2 lunchpauze, waarin ik rustig naar huis kon om een broodje te eten en om 4 uur was ik klaar. Helemaal mijn idee van het begrip: geen negen tot vijf mentaliteit. Hoewel wat eentonig, vond ik het er heerlijk. Toen de touwbolletjes order klaar was, kwam er abrupt en einde aan. De maandag daarop werd ik verwacht in de kantoortuin van een moderne verzekeringsmaatschappij. Maar goed, dat is weer een heel ander verhaal.

Het wollen pak van Luís Teresa Pinto
Bij oma waren er een soort van ambachtelijke middagen. Mijn tantes hielden zich bezig met het maken van kleding, vooral van die lange witte trouwjurken. Een andere tante maakte wonderlijk mooie truien en van alles en nog wat met wol. Het eerste wollen pak, een trui en een broek, heb ik voor Luís gemaakt. Oma vertelde heel geduldig hoe het allemaal moest. Ik was toen 5 jaar oud. De pak zie ik nog voor me: met bruine en okergele streepjes. En Luís was er zó blij mee! Ik hield niet van poppen maar Luis was anders; Luis had blauwe tedere oogjes en keek me steeds een beetje stout aan. Dertig jaar later speelde Sharon, mijn dochter, er nog veel mee. Er waren ook andere dames in de leer bij oma en de tantes. Mijn moeder was niet professioneel bezig; ze maakte wollen truien en hoeden en petjes voor mij en voor mijn broer. Later zou ze jasjes voor de baby’s in onze buurt gaan maken, en voor de baby’s van de familie van mijn vader. Die familie was ook heel handig maar weer met andere dingen. Oma was de grote inspirator. Mijn moeder vertelde hoe oma met haar en haar zussen naar Porto ging om te doen wat tegenwoordig ‘ window shopping’ heet. De meiden konden kiezen wat hun hart begeerde: een hoed, schoenen, jurken, handschoenen/ alles mocht. Mijn oma zou dan, van heel dichtbij, de mannequin inspecteren. Eenmaal thuis ging ze aan de slag. Eerst tekende ze de modellen die haar dochters hadden uitgekozen - tekeningen die helaas niet bewaard bleven- om ze daarna één voor één te vervaardigen. Maar je kon haar ook in de tuin aantreffen, bezig met het maken van een kippenhok. Niets was haar vreemd! Haar nichtje, Beatriz Campos, zie editie No 2, had haar handen en creativiteit ingezet in de kunst. Mijn oma creëerde ten diensten van haar gezin. Ieder van ons, de klein- en achterkleinkinderen, heeft iets van oma. Al zijn wij wat minder kundig, wat soms wel lastig is. Zo weet ik met de lay-out klusjes van dit tijdschrift precies wat ik wil maar kan dit niet altijd goed weergeven met mijn eenvoudige programma’s. Gelukkig is de webmaker daar heel kundig in en begrijpt hij, na wat heen en weer aanpassingen, precies wat ik wil.	Mijn vader... is ook een verhaal apart, in mijn verhaal over ambacht. De machines die de botsautootjes van de kermis doen bewegen, waren door hem gerepareerd. Maar in die tijd kwamen zulke apparaten uit Duitsland. Met veel ontzag zag ik die 2,5 meter lange apparaten in grote trucks binnenkomen. Op een dag besloot mijn vader af te rekenen met die monsters. Hij zou een veel eenvoudiger versie maken. En dat deed hij ook! De helft van de lengte, en een paneel met even mooie buttons. Ziezo, langzamerhand werd de Portugese (kermis)markt voorzien van mijn vaders apparaten. Dat leverde mij en mijn broer eindeloze autoritjes op wanneer mijn vader ze moest repareren. Voor mijn moeder minder handig/ Mijn vader moest vaak op pad en zijn eten werd, o zo vaak, in die oude gebreide truien omwikkeld om niet koud te worden. En wanneer pa laat thuis kwam, en wij nog niet sliepen, lokte hij ons, met een knipoog, de tuin in. Weer een teiltje water en een schone pyjama aan ... Uit zijn handen kwamen ook mooie vliegtuigen: op papier getekend, van papier gemaakt of van koperdraad. Tijdens het eten kon hij het vaak niet laten om zijn vulpen uit z'n hemdzak te halen om een mier te tekenen, een bloem, of wat zijn verbeelding op dat moment in een kleine lintje van de bedrukking van de tafelkleed zag. Hij was gek op wild kamperen en wij hebben zo’n beetje overal gezeten. Maar we hadden ook een vaste plek, een privé strandgebied van familievrienden. De weg ernaartoe is al wonderlijk mooi: aan de ene kant de zeearm, de ‘Ria’ en aan de andere kant de zee, met eerst een meter of 600 bosgebied. En daar, tussen de wilde pijnbomen gingen wij regelmatig kamperen. Op een dag zagen we pa een pomp inladen, samen met bordjes en bestek. Ma keek hem raar aan, dacht dat hij nog ergens onderweg iets zou gaan repareren/ wat niet geheel ongebruikelijk was in die tijd. Op de camping riep hij ons, toen we klaar waren met het opzetten van de tenten, om water te komen halen. OK, why not? Tot ons verbazing, stond daar , in de middle of nowhere, een pomp, en hadden we water! En zo zou ik door kunnen gaan ... Ik ben er volledig van overtuigd dat iedere familie veel creatieve mensen in zijn midden heeft. Iedereen heeft (verborgen) talenten die soms slechts een weg moeten krijgen om zich te uiten. Dat is wat ik al jaren probeer met de open podia; een ruimte creëren waar al die (verborgen) talenten tot uiting kunnen komen!
O fato de malha do Luís Teresa Pinto
Em casa da avó havia uma espécie de tardes de artesanato. As tias faziam costura, especialmente daqueles vestidos compridos, brancos de noiva e a outra tia fazia lindas camisolas de malha e tudo e mais alguma coisa em lã. O primeiro fato de lã, camisola e calças, que eu fiz, foi para o Luís. A avó ia, muito pacientemente, dando as instruçoes. Tinha eu 5 anos. O fato, ainda o estou a ver, era castanho e amarelo ocre, às riscas. E Luís ficou tão contente! Eu não gostava muito de bonecas, mas o Luís era diferente. O Luís olhava-me sempre com um ar maroto, com aqueles ternos olhos azuis. Trinta anos mais tarde a Sharon, a minha filha, brincou ainda muito com ele. Havia outras senhoras aprendizes da avó e das tias. A minha mãe não fez profissão do que aprendeu; fazia camisolas, chapéus e bonés de malha para mim e para meu irmão. Mais tarde fez casaquinhos para os bébés do bairro onde morávamos, e para os bébés da nossa família do lado do meu pai, que também eram muito hábeis mas com outras coisas. A avó era a fonte de inspiração. A minha mãe conta que a minha avó as levava ao Porto para fazer o que se chama hoje em dia: window shoping. As meninas podiam escolher tudo o que o coraçao desejasse: um chapéu, sapatos, vestidos, luvas... tudo o que quizessem. A minha avó ia entao, bem de perto, inspeccionar o manequim. Uma vez em casa, começava o trabalho. Primeiro desenhava os modelos que as filhas tinham escolhido -desenhos que infelizmente se perderam- para depois os executar, um por um. Mas também a podiam encontrar no jardim a fazer um galinheiro. Nada lhe era estranho! A sua prima, Beatriz Campos, ver edição n º 2, usava as suas mãos e criatividade ao serviço da arte. A avó criava ao serviço da família. Cada um de nós, netos e bisnetos, tem algo da avó. Embora sejamos menos destros o que por vezes dificulta um pouco os afazeres... Assim sei, por exemplo, exactamente como quero o lay-out da minha revista mas nem sempre o consigo por ‘no papel’ nos simples programas que utilizo. Felizmente o webmaker é muito perito nestas coisas e entende o que eu quero. Por vezes com um vai-e-vem de ajustamentos mas chegamos sempre ao resultado desejado.	O meu pai ... é outra estória, na minha história do artesanato familiar. Os aparelhos que comandam o movimento dos carrinhos de choque das pistas eram sempre consertados por ele. Mas, naquela época, esses aparelhos vinham da Alemanha. Com grande respeito, eu via esses aparelhos de 2,5 metros de comprimento chegarem em grandes camiões. Um dia, o meu pai decidiu ajustar contas com esses monstros e propos-se assim a fazer uma versão muito mais simples. Dito e feito. Com metade do comprimento e um painel com botoes bem bonitos também! A pouco e pouco o mercado portugues dos carrinhos de choque ficou nas mãos do meu pai. Isso valeu-nos, a mim e ao meu irmão, horas intermináveis de divertimento quando o pai ia reparar os aparelhos. Para a minha mãe nao foi assim tao fácil ... O meu pai tinha de sair frequentemente e quantas vezes a comida dele ficava embrulhada naquelas camisolas velhas de lã, para nao arrefecer. E quando acontecia do meu pai nos encontrar, a mim e ao meu irmão, ainda acordados, levava-nos, com um desafiador piscar de olhos, para o jardim, para brincar connosco. Mais uma bacia de água e um pijama lavado... Das suas mãos saiam também lindos aviões: desenhados no papel, ou feitos em papel ou em fio de cobre. Durante o almoço ou ao jantar, não resistia e tirava a caneta do bolso para desenhar a formiga, a flor, ou outra coisa que a sua imaginaçao tivesse visto naquele simples traço da print da toalha. O meu pai adorava fazer campismo selvagem e assim percorremos o nosso belo país. Mas tínhamos também um lugar fixo, uma praia privada de amigos da família. O caminho até lá é já de si maravilhoso: de um lado a Ria de Aveiro, que nós vareiros muitas vezes lhe chamamos a Ria de Ovar:-) e, do outro lado, depois de se andar um kilometro ou quê de pinhal, o mar. E lá, entre os pinheiros silvestres íamos nós acampar regularmente com a família da minha mãe. Um dia, vimos o pai carregar uma bomba de água junto com pratos e talheres. A minha mãe olhou para ele com ar estranho mas nao fez qualquer comentário; naquele tempo não era de estranhar pois por vezes, pelo caminho ainda ia fazer uma reparaçãozita ou outra a alguém que estava deseperado com uma avaria num motor. Chegados ao acampamento, fomos montando as tendas e dar uma olhada ao mar, quando o meu pai nos chamou para irmos buscar água. Mmm... buscar água? Água in the middel of nowhere... why not? Para nossa surpresa, lá estava, no meio do terreno a beira do pinhal uma bomba, e tirava água! E eu poderia continuar as minhas estórias... Estou plenamente convencida de que todas as familias têm, no seu seio, pessoas muito criativas. Todos nós temos talentos, por vezes escondidos até de nós próprios, que às vezes uma simples abertura os faz manisfestarem-se. É essa abertura que eu tenho vindo tentando dar ao longo dos anos com o Open Podium; a criação dum espaço onde todos os talentos, ocultos ou nao, possam ser expressos e partilhados!

Uma verdadeira arte Vasco Ribeiro
No meu escritório, no alto de uma estante, ainda tenho a primeira peça de artesanato que comprei há mais de 50 anos, com o dinheiro do meu primeiro ordenado. A partir de então, devo ter visitado dezenas e dezenas de feiras de artesanato em todo Portugal (e noutros países), a maioria do tempo comprando algo para a minha colecção. Eu sempre considerei o artesanato como uma verdadeira arte em si, principalmente a escultura. Como em qualquer arte, há artigos bons e maus, alguns baratos, alguns muito caros. Mas ela é cultura realmente popular e, como tal, deve ser acarinhada. É também um tipo de arte ao alcance da maioria das pessoas, e essa é talvez a principal razão pela qual é tão difundida. Podemos considerar diversos tipos de artesanato: escultura, roupas, todo o tipo de acessórios ornamentais e, por último, mas não menos importante, a comida regional. Não há mercado de artesanato sem uma grande área onde se pode comer todo o tipo de iguarias, juntamente com bons vinhos. Alguns até são mais vocacionados para este tipo de “arte”.	Para minha desgraça, conheço um bem especial, em Lagoa, Algarve, que só tem doces regionais. Nos últimos anos, a maioria dos mercados tornaram-se também feiras "medievais", numa tentativa das autoridades locais para atrair mais visitantes. Os habitantes e os artífices, durante o período das feiras, vestem-se de acordo com esses tempos de antanho, o que passou a ser muito apelativo para mim, como fotógrafo, e o meu principal objectivo actual para deambular por elas. Além disso, desde a minha juventude, eu admiro profundamente os artesãos e seu modo de vida. Durante grande parte do ano, inclusive no verão quente, eles trabalham mais de 14 horas por dia, sete dias por semana, muitos deles, junto com os filhos, dormindo em carrinhas ou nas mesmas barracas que usam para vender de dia. Estou convencido de que eles o fazem mais por amor à sua arte do que pelo pouco dinheiro que ganham e é por isso que a grande maioria das minhas fotos de lá são retratos, talvez numa singela homenagem à sua coragem e perseverança.
True artwork Vasco Ribeiro
At my office, upon a top shelf, I still have the first item of craftwork that I bought more than 50 years ago, with the money of my first salary. From then on, I must have visited dozens and dozens of craft fairs all over Portugal (and some other countries), most of the time acquiring something for my collection. I always have considered handicraft a real art in itself, mainly carving. As in any art, there are good and bad pieces, some cheap, other very expensive. But that is really popular culture and as such it must be cherished. Also it's a kind of art at the reach of most people, and that´s perhaps the main reason for being so disseminated. We can regard many different types of handicraft: carving, clothing, all sorts of ornamental accessories and, last but not the least, regional food. There is no craft market without a large area to eat all kind of delicacies, together with good wines. Some even are mostly dedicated to this type of craftwork.	To my misfortune, I know a very special one, in Lagoa, Algarve, which only has regional sweets. In the last years, most of those markets became also “medieval” fairs, in an attempt of local authorities to attract more visitors. The inhabitants and the craft people, during the period of the fairs, dress according to these ancient times. That turned to be very appealing to me, as photographer, and my main reason to perambulate through them. Moreover, since my youth, I deeply admire the artisans and their way of life. For much of the year, including the hot summer, they work more than 14 hours a day, seven days a week, many of them, the children included , sleeping in vans or even in the same shacks they use to do the trading. I'm convinced that they do it more for the love of their art than for the little money they earn. And that's why the vast majority of my photos in there are portraits, perhaps a plain tribute to their courage and perseverance.

Echt genieten van simpele dingen Gonny Kruisdijk
Ik ben net terug van een paar weken Nederland. Toen ik daar was, in Nederland, had ik heimwee naar Frankrijk. Eerst dringt niet door waar dat nou precies aan ligt. Misschien omdat mijn kater alleen is. Langzaam besef ik dat het de welvaart is. In Nederland zijn de huizen -te- warm, is er luxe en comfort en klagen ze steen en been over de pensioensregelingen, de criminaliteit en de crisis. Ik was bijna geneigd weer mooie kleren en schoenen te kopen, maar ik weet nu wel beter: daar heb ik niks aan in Frankrijk. Ik heb een keuze gemaakt. De keuze voor primitief en zonder luxe leven. Het leven als een God in Frankrijk zit niet in het luie luxe leventje, maar in het echt genieten van simpele dingen. En je niet druk maken over allerlei status kwesties. Geen stress...!! Ik moet bekennen dat ik niet meer zoveel nieuws lees, het ontgaat me omdat ik dubbele dingen lees, voedselbanken en dure gadgets. Terug naar Frankrijk. Ik besef weer hoe lekker het is om uit een warm bed te stappen in een ijskoud vertrek. Meteen druk in de weer hout te halen om de kachel aan te maken. De geur, de voldoening, de sfeer. De huisvlijt van de afgelopen herfst bestond uit materialen verzamelen voor de winter. En nu is die winter gekomen. Je bent gebonden aan huis, je schuift de sneeuw weg, je wandelt in het dorp. Je bezoekt mensen waar je zomers niet aan toe kwam. Je bent ons-onder-ons in het dorp. Je kunt je dikke vest aanhouden, je vieze laarzen in de gang kwijt, aanschuiven bij de kachel en de gesprekken gaan over recepten en verhalen over vroeger. Hebben ze dan geen zorgen..? Ze zijn niet rijk, hier op het platteland, maar ze hebben heerlijke drank, jams, groente, ham, wild, noten, gedroogde vruchten klaarliggen.	Ze wisselen die onderling uit. Ze maken geen reizen, ze kopen geen mooie kleren, ze zijn vooral bezig met het sociale leven. Ze houden elkaar wel bezig. Ook met huisvlijt, breien, haken, borduren. De mannen zijn druk met elkaar. (daar weet ik het fijne niet van). De jacht, ik stond er eerst sceptisch tegenover, maar de buit wordt wel verdeeld. Ieder gezin heeft wild in de vriezer. Ze maken er heerlijke terrines, patés van en ook die worden weer uitgedeeld. De gulheid van het dorp komt ook tot mij. Ik doe er weer andere dingen voor terug. Door mijn kennis over computers, door bijeenkomsten te organiseren, door mensen mee te nemen als ik ergens naar toe ga. Ik ervaar het allang niet meer als primitief, ik kijk niet meer gek op als de stroom weer een dag uitgevallen is of als er dakleitjes afgewaaid zijn. Ik zie dat niet als problemen. Het blijft aangenaam in de geest. Ik lees het boek van Charles Lewinsky; De verborgen geschiedenis van Courtillon. Het lijkt op mijn dorp. Een beetje aangedikt tot een spannend verhaal. Het is herkenbaar en ik weet zeker, dat er hier nog veel meer leeft dan ik besef. Maar je leest ook hoe de bezoeken gaan; altijd staat er iets klaar, altijd is er tijd voor jouw bezoekje. Het is zo bijzonder, vreemd, of onwerelds, dat hier nog zoveel mensen wonen, die niet verder zijn gekomen dan de Bourgogne. Ze kunnen best wel met hun auto verder rijden, maar ze doen het niet. Ze hoeven heel veel niet. Geen mooie kleren, geen mooie huizen. Ze willen lekker en goed eten en de familie bij elkaar hebben. (op zondag). Leven als in de Middeleeuwen. Ja. En ik als buitenstaander ervaar het als een avontuur. Ik geniet ervan en zij genieten van mij, al zullen ze me nooit echt accepteren. Maar ik hoef niet alles, bezoekjes en hulp aan elkaar is genoeg. Ik kan hier echt genieten van alles wat ik in mijn huis kan doen. Ook al lijkt het koud. Je went er aan. Je waardeert een warm bad, een warm bed, een lekkere maaltijd en ik heb altijd nog mijn computer, waar de rest van de wereld zich bevindt.

Ambacht Kitty Penninga
Op kerstavond belt een medewerker van een diepvriespakhuis: of ik interesse heb in 60 kg diepgevroren frambozen tegen een schappelijke prijs? Yes, yes! Natuurlijk heb ik dat. Frambozen zijn duur om in te kopen. En de mensen die frambozen in hun (volks)tuin hebben, eten die lekker zelf op en gelijk hebben ze. De dag na kerst rijd ik naar het diepvriespakhuis en neem 6 dozen met elk 10 kilo diepgevroren frambozen in ontvangst. Bij het eerste de beste wegrestaurant stop ik voor een kopje thee. En begin na te denken wat ik met al die frambozen moet beginnen? Natuurlijk jam maken, what else? Maar waar laat ik ze terwijl ik aan het jam maken ben en de frambozen onverbiddelijk gaan ontdooien. Buiten is het circa 10 graden boven nul. Mijn dochter biedt 2 laden in haar vriezer aan. We verpakken de frambozen in zakken van circa 2 kilo, en kunnen op die manier ongeveer 8 zakken invriezen. Mijn eigen vriezer biedt nog maar plek aan 2 zaken, omdat daar nog 15 kilo aardbeien in opgeslagen zijn na een vergelijkbare impulsaankoop. Nog 50 kilo te gaan, want de dozen zijn ruim gevuld en blijken 1 à 2 kilo zwaarder dan aangekondigd.	Vervolgens ben ik 3 dagen frambozenjam aan het maken. Fantastisch, één groot feest. Met porties van zo’n 5 kilo tegelijk in de grote koperen jampan. Steeds met honing in plaats van suiker en telkens iets anders proberen: met munt, met peper, met beerenburg, met port, met citroen. Voorzichtig aan, want het moet overduidelijk en overheersend naar frambozen smaken met wat subtiele aanvullende accenten. De intense kleur van een pan kokende frambozenjam is nauwelijks te beschrijven- prachtig diep rood, het hele huis ruikt naar framboos: fruitig, fris, krachtig. Tegen oud en nieuw is onze huiskamer gevuld met zo’n 350 potjes frambozenjam. Langskomend nieuwjaarsbezoek biedt helpende handen met het schrijven van de etiketten en het afwerken met een lapje stof en raffia. In de kamer staan acht kratjes opgestapeld (naast de 42 kratjes die de gang opsieren met de andere smaken). Overmorgen naar de markt in Amsterdam- komt dat proeven! En liefst ook kopen, acht kratten frambozenjam is best veel, eigenlijk. Toeval bestaat niet: gisteren mailt een bedrijf of ik 100 potjes jam kan leveren die ze als relatiegeschenk aan hun klanten willen geven. Smaak maakt niet uit. Daar hoef ik niet lang over na te denken, yes ,yes!

Create your own melody Marcos Moraes
	Feel free to create your own melody for these (Portuguese) lyrics. Then have OUR song recorded and sent as mp3 attachment to marcos.moraes2038@uol.com.br I will post it in QUO MAGAZINE # 10. CARAMBOLEIRA Words: Marcos Moraes Music: YOU Caramboleira que era a estrela dentro do meu quintal Que foi cortada por motivo tosco - não foi por mal. Arrependido eu olhava aquele toco no chão. “Caramboleira me desculpe” – eu pensava em vão. Mas certo dia, ouvi uma coisa que nem acreditei Aquele toco murmurava em língua dos vegetais Vou te mostrar que há um poder maior que o dos generais Vou te mostrar, você vai ver que a Natureza tem Lei. Folhinha verde, já brincava à luz do sol da manhã Primeiro uma, depois outra, em plena luz do luar Discretamente, sorridente, uma febre terçã, Não fosse coisa permanente, que já sabe cantar E foi assim que aquela árvore se vingou de mim De folha em folha, galho em galho, ela voltou triunfal Pensando bem o fim da história não foi nada ruim Teve até festa, grande festa, de sair no jornal. STAR FRUIT TREE Caramboleira (Star fruit tree), you used to be the star in my backyard You`ve been cut down for futile reasons – not with bad intention. Repentant, I would stare at that stump still rooted on the ground “Caramboleira, please do apologize”: I thought in vain. But one day I heard something: I couldn’t believe my ears. That stump was whispering in Vegetal language “I’m gonna show you: there is a greater power than the one of the Generals. I’m gonna show you, you’re gonna see that Nature has its own Law.” Little green leaf, playing already with the morning sunlight. First one, than another one under sheer moonlight Discretely, smiling, just an evanescent fever Were it not a permanent thing that already knows how to Sing. And this was how that tree got her revenge on me: Leaf after leaf, branch after branch she did her triumphal come back. On a second thought, the end of the story was not bad at all It had even a party, a great party, worth the front page news. * All rights reserved!

We gaan verder dan fair trade Een interview met Enver, van de ‘Chocolatemakers’ Door Teresa Pinto

Om redenen die zich buiten hen om afspeelden, konden Enver en Rodney hun demonstratie bij Landmarkt niet komen geven. Maar omdat de klanten daar op rekenden, werd ik ingeschakeld om hun chocolade bij ons in de winkel te promoten. Dat de chocolade overheerlijk is wist ik al (37% is mijn favoriete!) en dat het op een ambachtelijke manier gemaakt wordt wist ik ook. Dat het fair trade is, dat dácht ik en die gorilla op de verpakking… dát is ook een mooi verhaal. Gauw ben ik even achter de pc het verhaal gaan bijspijkeren en voor ik het wist stond ik achter een tafel vol gorilla’s, het publiek blij te maken met de proeverij. Maar, wat weet ik eigenlijk over (hun) chocolade??? Tijd om het aan de jongens zelf te gaan vragen. Vanaf de bushalte liep ik zigzaggend om de waterplassen door de rustige Vogelbuurt, in Amsterdam Noord. Als Enver de deur opendoet word ik overdonderd door het lawaai van de machines. In deze kleine ruimte vol merkwaardige machines wordt dus één van mijn favoriete chocolaatjes gemaakt. Hmmm… dat is veelbelovend! Wat bracht jullie op het idee om chocolade te gaan maken? Ik heb zelf vanuit mijn andere bedrijf ‘Changemakers’ twee keer een chocolade festival georganiseerd in Amsterdam en kwam toen op het idee om mensen te laten zien hoe je chocolade maakt. Maar daar heb je een soort productielijn voor nodig waar je het een en ander kan laten zien. Het bleek dat je nergens terecht kan voor zoiets. Zo is het idee ontstaan om een soort van productielijntje neer te zetten. Ik heb rondgevraagd wie dat zou willen doen maar uiteindelijk wilde niemand dat doen; men stond er niet open voor of vond het te moeilijk, of te technisch. Zo hebben Rodney en ik het uiteindelijk zelf opgepakt. Rodney heeft al een keer een chocolade merk op de markt gebracht: ‘Original Beans’, alleen was daar alles uitbesteed. Eigenlijk zoals het hele chocolade industrie in elkaar zit; alles is uitbesteed. Wij hebben besloten om het heel anders aan te pakken. Zo is het idee steeds meer ontstaan. Daarnaast zijn we alle twee landbouwkundigen(Wageningen); ontwikkeling en samenwerking zit ook een beetje in ons bloed. Er wordt tegenwoordig steeds meer gewerkt met ‘raw chocolate’. Jullie hebben er bewust niet voor gekozen. Dat is duidelijk een ander product. Raw chocolate is een andere manier van verwerken, en ik ben persoonlijk niet zo enthousiast over de smaak ervan. Bij het verhitten van de chocolade wil je het zuur weghalen. Om het zuur uit de boon te krijgen moet de temperatuur hoger anders krijgt je niet de smaak voor de traditionele chocolade. Wél branden wij op een relatieve lage temperatuur. En hoe zit het met de suiker? We gebruiken biologisch rietsuiker en ook heel weinig. In onze melkchocolade zit de helft van de suiker die je in normale melkchocolade aantreft. Er zijn allerlei andere zoetmakers zoals stevia die nu langzaam in de markt komen. Ik sluit niet uit dat wij er in de toekomst mee zullen gaan experimenteren. Maar ik vind de stevia smaak technisch niet echt mooi; het heeft een beetje droge, zoet houterig nasmaak. Het heeft ook te maken met de concentraties waarin je het gebruikt, de manier waarop je de hele structuur vaststelt… daar moet je mee experimenteren. Het is voor ons belangrijk dat we een kwalitatief goed product neerzetten. Gebruiken jullie uitsluitend biologische producten? Ja! Jullie hebben een keuze voor fair trade. Sommige corporaties zijn fair trade maar dat is niet onze belangrijkste doelstelling. Onze doelstelling is dat de boeren het geld krijgen voor de kwaliteit die ze leveren en dit zijn biologische bonen. Daar betalen wij op de markt 4,5 duizend dollar per ton voor, terwijl je, als naar de fair trade wereld markt kijkt, er 2,5 duizend dollar per ton wordt betaald. Wat is er fair trade dan, hè?! Zeggen we tegelijk. Fair trade is een relatief begrip. Het heeft veel boeren geholpen te ontwikkelen, vooral in Zuid Amerika. In Afrika is dat een beetje de vraag; daar zijn veel corrupte coöperaties. Intussen piept er een apparaat en Enver loopt er naartoe. Ik volg hem. We verwarmen de cacaonibs voordat ze in de Santha’s gaan, de concheermachines. Je ziet hier dat het vet al smelt… de helft van de chocolade is cacaoboter en de andere helft zijn de harde bestanddelen. Prachtig om de chocolade te zien ‘rollen’. Het wordt steeds smeuïger. Bij de eerste Santha waar de chocolade niet zo lang in lag zag het er wat korreliger uit. Hoe langer de chocolade er in blijft hoe zachter en smeuïger de massa wordt. Zoals je hier ziet, legt Enver verder uit, wordt het al vloeibaarder. En hier, hij loopt naar de vierde Santha, is het Peru. Wat een heerlijke kleur, die Peru. Heerlijk. Zo licht, het lijkt of de melk er al in zit. Ik krijg de neiging om mijn vinger erin te dopen maar dat mag absoluut niet, natuurlijk:-) 1, 2, 3, … Enver schept cacaonibs in de plateaus en telt luid zodat hij zich niet in de hoeveelheid vergist. Normaal gesproken is Rodney er ook maar hij is op het moment in Nicaragua om te bekijken of ze daar bonen vandaan kunnen halen. Zodoende wordt dit interview vandaag afgenomen terwijl Enver aan het werk is. Hoeveel chocolade kan je uit zo’n plateau maken? Dat is ongeveer één op één, althans voor puur. Melk is één op twee.

Welke chocolade wordt deze? Dit is de Peru die we daar zagen in de vierde Santha. Het is een ander recept dat we gaan gebruiken voor een speciale reep voor Noord. En hoe gaat het heten? Deze gaat: ‘Zwaantje’ heten. Dit is een criollo cacao; het is een veel lichter chocolade . Het wordt een 75% puur. Als jullie ooit eens overwegen een Peru 40% te maken, dan wil ik er graag een abonnement op:-) gelach Één van jullie ladingen is per zeilvrachtschip, de ‘Tres Hombres’, gekomen. Ja, een 100% duurzaam schip. Ze zijn 8 maanden op zee geweest, voor ons hebben ze één ton cacao bonen gebracht uit de Dominicaanse Republiek. Daar hebben wij de ‘Tres Hombres’ reep van gemaakt. De ‘Tres Hombres’ melk is verwerkt met in eikenhout gerookt zeezout. Van iedere reep gaat 30ct naar het zeilschip voor het onderhoud van deze prachtige schoener. Deze moet je ook proeven, hij is heerlijk! De cacaobonen zijn vervolgens van de haven hier naartoe gebracht en hier, in deze ruimte, gebeurt verder alles! Ja. Verpakken doen we boven. Jullie chocolade is altijd vers. Vers gemaakte chocolade smaakt het beste als deze binnen drie maanden wordt opgegeten. Alles wat we maken gaat direct naar de winkels. Zo voorkomen we ook het gebruik van aluminiumfolie; dat is erg vervuilend. Onze verpakking is van vetpapier gemaakt. Hoe lang duurt het om een chocolade reep te maken? Twee a drie dagen. Hoeveel chocolade maken jullie per dag? We maken 1500 chocoladerepen per week. Merkwaardig hoe jullie in zo’n kleine ruimte relatief veel kunnen produceren. We kunnen naar het dubbele van deze productie in deze ruimte, maar we moeten naar andere machines toe. We zijn al mee bezig om nieuwe machines te maken. Ze zullen over een half jaar klaar zijn. En we zullen misschien nog een fabriek ergens anders openen. Jullie hebben een machine zelf gebouwd met een motor van een auto…? Met een ruitenwisser. Dat is de kraker. Die laat ik je zo zien. We kunnen ook niet anders. Er zijn geen machines voor onze productieschaal. Dat betekent inderdaad dat we alles zelf moeten maken, zoeken en bij elkaar klussen. En de vraag in de markt wordt groter… Het is nog niet eens begonnen eigenlijk. Alles zit voor ons tot nu toe een beetje in de testfase. Verkopen jullie landelijk? Vooral in Amsterdam en omstreken, maar er zijn al winkels in Eindhoven en Arnhem die ons chocolade verkopen. Het gaat via mond op mond reclame. Als een winkel jullie chocolade wil verkopen, wat moeten ze dan doen? Gewoon een mail naar ons sturen. Ik laat je verder werken. Dank je wel voor deze soort rondleiding! Ik wens jullie heel veel succes met alles! Dank je wel en succes met het schrijven! Volg de ‘chocolatmakers’ op facebook of via hun eigen site: www.chocolatemaker.nl Ps. En de gorilla’s… De laatste berggorilla’s van de wereld leven in het Virunga Nationale Park, in Oost Congo. Hun leefgebied wordt aangetast door de mens. Om dit tegen te gaan is cacao aangeplant aan de rand van het park. Deze biologische cacao voorziet de bewoners van inkomen zodat ze niet het leefgebied van de gorilla’s bedreigen door houtkap en stroperij. Met het eten van deze chocolade bescherm je de berggorilla’s en bied je de mensen een betere toekomst!

De gebroeders Theunissen join forces! Een interview met André en Dennis Door Teresa Pinto

André en ik werken op aangrenzende afdelingen bij Landmarkt. En zoals u misschien al weet verkoopt Landmarkt niet alleen verse producten maar ook sfeer. Alle medewerkers zorgen natuurlijk voor een goede werksfeer, maar in elk bedrijf heb je altijd één iemand die zich daar in onderscheidt. Bij ons is dat André! André kun je zingend met het mondstuk van een stofzuiger aantreffen op een tafel of juist eronder om met de kinderen te praten, of poppenkast spelend voor de grotere. Maar achter die grote fun maker zit iemand die goed over dingen kan nadenken! André vertelde mij een paar maanden geleden over zijn voornemen om, samen met zijn broer Dennis, een biologische winkel te starten. Met ‘ambacht’ als thema van deze editie en de mogelijkheid om ook bij hen te gaan werken, was het voor de hand liggend dat de broers in het zonnetje gezet moesten worden. Vandaag zitten we met z’n drieën om een ronde tafel van café: ‘De Roezemoes’. André, je bent al 20 jaar werkzaam in de bio-industrie. Vertel eens een beetje hierover. Ik ben begonnen bij ‘Udea’, waar ik gedurende een jaar of 5 bedrijfsleider ben geweest van meerdere filialen. Daarna ben ik bij ‘Terra Sana’ in IJmuiden gaan werken als account manager. Daar heb ik 6 jaar met heel veel plezier gewerkt. Een leuk bedrijf, met een goede werksfeer. Omdat ik het winkelgebeuren toch een beetje miste ben ik terug naar Amsterdam gegaan en met een aantal mensen een biologische winkel begonnen. Dat is aan alle kanten verkeerd gegaan, zowel financieel als emotioneel… Toen ben ik pappa geworden, dat was de grote switch die ik gemaakt heb. Dat is 13 januari 3 jaar geleden. Ik werd vader van Puk en ben acuut gestopt met werken, omdat ik alles mee wilde maken van mijn dochter. Ik heb mijn eigen freelance bedrijf -ik promoot biologische producten en ik kook-, en ik word elk weekend ingehuurd. Daar verdien ik mijn geld mee. Maar nadat Puk na 2,5 jaar naar een kinderdagverblijf ging kreeg ik ruimte om meer te gaan werken. Zo heb ik besloten om bij ‘Landmarkt’ aan de slag te gaan omdat de eigenaar mij heel spontaan, aardig en eerlijk overkwam. Landmarkt is niet helemaal biologisch georiënteerd en natuurlijk drinken we allemaal af en toe wel eens een cola of eten we wel eens een brood met allerlei dingen, maar mijn achtergrond zet zich daar wel een beetje tegen af. Daarom heb ik besloten met mijn broer Dennis een biologische winkel te starten. We gaan een biologische winkel starten waar we alleen duurzaam materiaal gaan gebruiken; duurzame lampen, tot aan het duurzaam verwerken van afvalstoffen. We gaan zorgen voor de mooiste, lekkerste assortimenten van biologische producten die er te krijgen zijn. En voor zover mogelijk doen we inkoop bij kleine ambachtelijke leveranciers die hun eigen producten maken op biologische dynamische grond. Schapenkaas van de zorgboerderij ‘de Schapenstreek’ van Anita en Mark Alderwegen, andere kaassoorten van ‘Baastiaansen-bio’ tot aan de gemarineerde olijven van de chef-kok van ‘Olives and More’. Alles is bio natuurlijk, daar beginnen we mee. Biologisch moet, vind ik, voor iedereen toegankelijk worden. Wij willen niet de uitstraling hebben van een supermarkt, wij willen dat de klant zich thuis voelt op het moment dat hij/zij binnenkomt. We willen het gevoel creëren dat men niet bij ons boodschappen komt doen maar eten komt kopen. Lekker, gezond eten. We hebben ook een website, mensen kunnen ook bij ons bestellen. Voor 14:00 uur besteld krijg je het na 17:00 uur geleverd. Mits je geen 600 kratten wortelsap gaat kopen om lekker in te gaan baden. Wat lekker kan zijn, maar wat je niet elke dag doet:-) We hopen iets te kunnen neerzetten waar het personeel, de eigenaren, en de klanten het heel erg naar hun zin krijgen. Dat klinkt heel mooi! Dennis je hebt dus een bedrijf… Ja. Na veel jaren als bedrijfsleider te hebben gewerkt heb ik besloten de handdoek in de ring te gooien en mijn eigen bedrijf te beginnen: steigerhout meubels vervaardigen voor particulier en zakelijk. De zakelijk kant is vooral het inrichtingen van restaurants en (biologische) winkels. Daar maak ik stellingen voor. Jullie inrichting komt dan helemaal uit je eigen handen. Ja, dat wordt helemaal van steiger- en vurenhout ingericht. Sommige delen van de winkel met vurenhout omdat ik makkelijk aan hout kan komen dat anders weggegooid zou worden. Er is een leverancier van mij in de buurt die verwarmingselementen heeft met een bekisting er omheen en die bekisting gebruik ik ook in de winkel. We zijn op een duurzame manier bezig. Dennis je woont in Zoetermeer met je vrouw en jullie zoon. Blijf je daar wonen? Als we een 2de en 3de winkel gaan starten kom ik deze kant op zodat ik op het woon/werkverkeer bespaar. Ik rijd nu nog in een oud busje maar drie maanden na het openen van de winkel komt er een nieuwere versie uit en daar wil ik in gaan rijden omdat het ook beter voor het milieu is. Ik wil volledig achter de natuur staan. Jullie zijn dus van plan om uit te breiden. Meerdere winkels in Amsterdam? Dennis: Ja, het idee is om meerdere winkels op te zetten. Het hoeft niet per se in Amsterdam te zijn. Wel op een punt waar mensen wonen die geven om de wereld. Een biologische winkel met de formule die wij in ons hoofd hebben is een winkel waar de klant niet alleen voor onze producten komt maar ook voor de inrichting van de winkel omdat zij dat belangrijk vinden. Wat is voor jou biologisch? Biologisch houdt voor mij in dat je bezig bent met lekker eten, biologisch houdt voor mij de natuur in. Ik heb een kind, hij is 6 jaar, en hij wil ook een voortbestaan. Ik wil niet met gif bezig zijn, ik wil dat hij ook een gezond leven lijdt. Hoe minder vuiligheid in de lucht en op het land, hoe gezonder je leeft en des te ouder je wordt. Kwaliteit van leven staat voorop maar laat ons de smaak ook niet vergeten. Als je een tomaat haalt bij AH heb je een waterbal in je mond; als je een biologische tomaat eet heb je een tomaat van 25 jaar terug. Dat vind ik ook heel belangrijk. Jullie zullen elkaar aanvullen en steunen. André: Ieder gaat zijn eigen ding doen. Als wij allebei goed zouden kunnen koken en we zouden dat op een paar vierkante meters gaan doen, dan wint Dennis want Dennis is groter. En ik zou stampvoetend weglopen (gelach). Dennis laat mij doen waar ik goed in ben en ik laat hem de berekeningen doen. Alles moet bekostigd worden en dus goed overwogen. Dennis is heel goed met financiën.

Dennis: De financiële kant van de zaak moet je ook nooit uit het oog verliezen. Je moet zorgen voor een goede basis. Je mag af en toe wat pieken en dalen hebben, maar je moet her zo doen dat de basis altijd aangevuld is. Als er in die basis op een gegeven moment niets meer zit, dan kan je niet verder. Als de klant aan ons went en we ineens verdwijnen omdat we niet goed gezorgd hebben dat die basis gevuld blijft heb je een groot verlies voor de wijk. Dat geeft een bepaalde verantwoordelijkheid. Het is gewoon heel belangrijk. Ik denk dat André een veel betere verkoper is dan ik. En ik weet dat ik veel harder kan werken dan André. Niet zozeer dat ik sneller ben maar logistiek zit ik anders in mekaar. Hij denkt: we hebben het nu in huis en dan kunnen we het verkopen. En ik zorg dat het in huis is. Dat hebben we ook gezien bij Landmarkt, daar stond ik het hele dag te vullen en hij stond het te verkopen.(Dennis heeft een tijdje bij Landmarkt gewerkt). André: Dennis kwam aanlopen en ik stond daar onder zijn neus meteen te verkopen. Dennis: We willen onze krachten juist bundelen. André is heel goed in het biologische verhaal. Hij is ook heel goed met leveranciers. Daar heb ik geen weet van, maar wat ik wel weet is, dat de winkel er elke dag piekfijn uit moet zien en we alles moeten hebben. Als je die match hebt en samen ook met leuke ideeën komt dan komt de winkel van de grond. Het kan niet anders. We weten dat sommige bio winkels niet per definitie goed zijn voor de boeren. Ze zijn een soort gewone supermarkt geworden waar de goederen zoveel handen passeren dat de boer er niet wijzer van wordt. Wat is jullie formule? André: We krijgen veel producten direct geleverd door de producent, dan gaan wij de gunstige prijzen ook met de consument delen. Dat wil zeggen dat ze voor die producten minder hoeven te betalen. En natuurlijk ontvangt de boer bij het ontbreken van een tussenpartij een hoger percentage van de verkoopwinst. We betalen de boer liever meer zodat er één jaar later nog steeds kaas uit de ‘ De Schapenstreek’ in de schappen staat. Dennis: Het goede van direct bij de boer inkopen is dat je de producten, bv appels, veel verser in de winkel krijgt en niet één of meerdere dagen later via de tussenpersoon. Wij hebben het liever vers in huis. En als je een vers product tegen dezelfde verkoopprijs kan verkopen waarom zou je die boer dan niet meer kunnen geven dan als er 6 handen aan te pas komen. Jullie winkel heeft een tuin… André: De tuin gaan we zo inrichten dat als het mooi weer is, mensen er lekker in kunnen gaan zitten. In het voorjaar en in de zomer willen we daar workshops (laten) geven; iemand kwam met het idee om daar yoga lessen te laten geven, en ‘open podia’ en exposities te gaan organiseren. (we lachen; ik ben degene die dat heeft voorgesteld. Ik zal één dag per week in de winkel gaan werken en daar ook allerlei dingen gaan organiseren). Ingrid, van ‘Koken met kinderen’ (www.greenkids.nl) waar ik ook werk, geeft ook yogales. Dus… Het is de bedoeling voor zowel het personeel als de klanten een gezellige sfeer te creëren waar behalve deelname aan activiteiten, mensen ook een hapje kunnen eten. We gaan maaltijden serveren. Als bv de broccoli een plekje heeft gaan we het niet weggooien; we halen dat plekje weg en gaan de broccoli koken. Je schuift gewoon aan de lange tafel en je eet wat de pot schaft, we hebben geen menukaart. Voor € 5 hopen we een lekkere maaltijd te serveren. En als iemand vindt dat hij of zij het lekkerder kan maken dan kan hij of zij de volgende keer komen koken. Dan ben ik heel benieuwd naar. We staan open voor de inbreng van de consument. Hetzelfde geldt voor de mensen die bij ons werkzaam zijn. De tuin is heel belangrijk voor ons zodat niemand, personeel inclusief, zich opgesloten voelt in de winkel. En in de tuin kunnen we ook kruiden knippen. Onze leverancier van champignons bv (“Porto Bello”) heeft zwammenstammen en shiitake stammen en die kun je allemaal kopen bij ons. Het is een dame die enkel op de boerenmarkt verkoopt en die was super enthousiast om bij ons in de tuin ook zwammen te laten groeien zodat de klanten kunnen zien hoe het groeit. Dennis: Waar wij onze tuin ook graag voor willen gaan gebruiken, zeker in Amsterdam, is om mensen zonder tuin de beleving van een tuin te geven. Bij ons kunnen ze dingen komen doen. Bijvoorbeeld op woensdagmiddag met je kind komen kleuren of met de kinderen pannenkoeken bakken of op Moederdag moeder verwenen met een lekker hapje. Wat ook fijn is, is dat je met ideeën voor evenementen aan kunt komen. We hadden een winkel voor ogen, het is niet doorgegaan, maar daar was zo’n grote ruimte dat ik daar bij een raam een vleugel wou neerzetten. Als er iemand zin had zou hij er op kunnen spelen. Nu, misschien geen piano dan… maar een etentje voor € 5 met een gratis Open Podium lijkt me niet verkeerd:-) André en Dennis: Ja, dat gaan we doen! André: Het kan ook zo zijn dan mensen bingo willen spelen. Als er niets is in de buurt is, kunnen ze bij ons komen en zo’n avond organiseren. Iedereen is welkom! Hartstikke mooi! Hebben jullie ook een overdekt gedeelte? André: Nee, maar een party tent hebben wij wel en desnoods kan het in de winkel zelf (buiten de openingstijden om). We zijn creatief genoeg om een evenement niet af te hoeven blazen. We hebben nog een tuinhuis dus er valt van alles te bedenken. Dennis: We kunnen ter plekke ruimte creëren. Mensen kunnen ideeën aandragen en jullie bekijken of het mogelijk is om daar vorm aan te geven? Ja! Op de website staat een stukje ‘Nieuws & Evenementen’ met een update agenda. Dan kunnen mensen bij het fotoalbum foto’s van de gelegenheid terug zien. Als wij veel ideeën binnen krijgen kunnen we ze niet in één week realiseren maar dan zullen wij er tijd voor nemen om te kijken wat kan en wanneer. Je winkel heeft dus ook een enorme buurt- en socialenfunctie. Dennis: De bedoeling van de winkels is dat het sociale gebeuren erg voorop staat en samen valt met de winkel. We willen een winkel neerzetten waar iedereen prettig binnen komt. Het is drempelloos en zal de uitstraling hebben van thuis. We willen een thuisgevoel geven. Jullie hebben ook een eigen visie op personeel. André: Iedereen die in de bio specialist komt werken, moet niet alleen komen werken voor het salaris. Ze moeten het werk vooral leuk vinden. Bij een sollicitatiegesprek staan ook die vragen centraal: houd je van het werk? Heb je er zin in? Wat vind je zelf lekker/prettig? We zullen ook niet vertellen hoe laat de medewerker móet beginnen maar vragen hoe laat hij of zij wíl beginnen. Flexibele roosters en het iedereen naar de zin proberen te maken. Ikzelf en Dennis zijn sterk genoeg om de winkel te openen en dicht te doen. Dus als iemand een ochtendhumeur heeft begint hij/zij ‘s middags. En als je ’s middags gewend bent om een dutje te doen dan begin je ’s ochtends. (gelach; het leven kan zo simpel zijn!) Tja, zo werkt het! Je moet ieders sterkte punten/kwaliteiten belichten en benutten. Uiteindelijk heeft iedereen daar baat bij! Dank jullie wel voor dit mooie interview! En… we zien elkaar in de winkel:-) Jij ook bedankt! We zullen elkaar nog vaak gaan tegenkomen!:-) Op 14 februari is iedereen welkom bij de opening van de winkel. Het team van 'de bio specialist' is dan klaar om iedereen van dienst te zijn en zal klaar staan met hapjes en drankjes vanaf 14:00 tot 20:00 uur. Kom samen met ons de opening vieren! Volg 'De Bio Specialist' op facebook of via hun eigen site: www.debiospecialist.nl

De dromen van een versmarktmeester Een interview met Harm Jan van Dijk Door Teresa Pinto

Mijn werkroute is een plezierige tocht in Amsterdam. Wanneer ik uit de tram stap loop ik op de Schellingwouderbrug en vaak, met een kleine bocht om, op de Oranjesluizen. Zie dan, mijn dag is al half verzekerd van succes. Natuurlijk heb ik de terugtocht nog, maar al binnen bij Landmarkt wordt voor de andere helft gezorgd. Vaak word ik ontvangen met een verse jus d’orange die de collega’s van de groentenafdeling vers geperst hebben. Dan terug op mijn (kaas)afdeling pik ik een verloren:-) walnoot of een ongebrande macademia. Even met de collega’s bijpraten en mijn werkdag kan beginnen. Harm Jan van Dijk, de oprichter van Landmarkt, heeft de eerste prijs voor Versmarketeer 2012 gewonnen. Wel te begrijpen wanneer je al die verse groenten in de winkel ziet. De aandacht van de pers was er mede daardoor non stop en het faillissement in oktober heeft voor nog meer berichten gezorgd. Gekocht door Robert Kalter kon Landmarkt in Amsterdam open blijven en konden Harm Jan en zijn businesspartner Thijs van Bunning het werk voortzetten. De pers heeft in de loop van deze twee jaren veel aandacht aan Landmarkt geschonken. Maar, wie is Harm Jan van Dijk en waar droomt hij van? We schuiven aan de hoge tafel van de ‘Proverij’ (het restaurant van Landmarkt) waar het zicht op de tuin en het kleine grachtje een pittoreske achtergrond vormt. Aan de houding van Harm Jan, nippend aan zijn chocolade melk, zie ik dat hij klaar is voor het interview. Wie was Harm Jan als klein kind? Hij had een bril,.. ik moet er aan denken want mijn dochter heeft sinds vandaag een bril. Hij was een klein mannetje met krullen, niet zoveel vriendjes, een onzeker mannetje. Hij was altijd buiten, dat vond hij leuk. Ik zie je vrouw en je kinderen hier af en toe… Ja, we hebben drie kinderen, twee jongens en een klein meisje. Het meisje is twee en de jongens zijn vijf. Wij vormen een leuk gezinnetje. Hier wordt gezegd: ‘als Harm Jan binnen is wordt er jazz gedraaid. Lacht… Wat zijn voor jou dé namen van de jazz? Ik zou zeggen dat ik niet zozeer in de jazzwereld zit; ik heb wel een paar Nederlandse namen die ik heel erg waardeer in die wereld: de oude Dulfer, Hans Dulfer . Maar het is niet het type jazz die we hier afspelen, het is meer dat ik een bepaalde sfeer wil neerzetten. Muziek die rust geeft, maar tegelijk energiek is en daar is waar ik naar op zoek ben. Soms is het inderdaad een beetje te luid maar je kunt het zachter zetten boven. Ik zet hem bijna altijd zachter als ik hier ben. Heb jij ooit iets met het boerenleven gehad? Ik ben een Rotterdam stadsjochie maar ik heb een enorme begeestering voor alles wat groeit en bloeit. Ik denk dat ik daarom in Wageningen (landbouw universiteit) ben gaan studeren. Een hele gekke stap als je uit Rotterdam komt. Wat is jouw werkverleden? Ik ben afgestudeerd als milieu technoloog en als levensmiddelen technoloog, in de wiskunde- en proceskundige kant. Ik begon bij Mars in de fabriek in Veghel als shift manager. Na een tijdje ben ik bij Douwe Egberts gaan werken waar ik in de productie heb gezeten en productiemanagement deed o.a. in de grote fabriek in Utrecht. Daarna ben ik naar marketing gegaan, daar op een gegeven moment weggegaan en voor mezelf begonnen. En de landbouw… Mijn opa, die toen hij heel oud werd schilderde, heeft een schilderij gemaakt van mij en van mijn broertje, van wat wij wilden worden. Bij mij stond ‘ingenieur’. Ik was, denk ik vijf, toen ik al wist dat ik iets met landbouw wou gaan doen. Is Landmarkt een verwezenlijking van een droom? Ja zeker! Wat zit hierin dat echt je droom is? Waar landmarkt naar toe moet gaan is het verbinden van de consumenten met elkaar, het verbinden van mensen. En voornamelijk de verbinding tussen mensen en land. Dat is waar mijn droom echt vandaan komt. ‘Duurzaamheid’ zit in jouw visie over landbouw… Ja zeker! Zoals ik het hier zie, hoeft het voor jou niet perse biologisch te zijn. Dat klopt, ik denk dat biologische landbouw enorm aangetrokken heeft de afgelopen jaren maar dat het heel snel weer door de gangbare landbouw ingehaald zal worden. Niet ingehaald, het wordt meegelopen door de landbouwmarkt. Dat hoop ik in ieder geval. Dat zien we ook gebeuren en daarbij geloof ik dat een bepaalde vorm van intensiviteit nodig is om alle monden te kunnen voeden in deze wereld. Ik draag biologisch een warm hart toe maar ik denk niet dat het de enige oplossing is om te komen tot de verduurzaming van landbouw. Ik denk dat je de goede dingen bij elkaar moet gaan zetten. Is het niet zo dat duurzaamheid een biologisch proces op gang zet? Al dan niet met de label ‘biologisch’ erin. Dat denk ik wel, ja. Je bent biologisch bezig als je het certificaat hebt. Er zijn bedrijven die eigenlijk wel duurzaam bezig zijn maar dat predicaat niet hebben, of niet willen hebben omdat het teveel geld kost. Maar ze zijn wel degelijk innovatief bezig en bij onze partners zie je veel van dit soort clubs. Staat Landmarkt echt voor duurzaamheid? Landmarkt staat veel meer voor lekker, lekker leven. Dat betekent dat zowel de wereld als de mensen lekker moeten kunnen leven, zowel in wat door de mond gaat maar ook door wat buiten gebeurt. Duurzaamheid op zich is niet een pijler waar we Landmarkt opgebouwd hebben. Ik geloof ook niet dat het een onderscheidende pijler kan zijn op de lange termijn. Ik vind dat, als je een nieuw bedrijf in de huidige tijdsgewrichten start, je je niet meer kunt onderscheiden op duurzaamheid. Dat is wel een gegeven waar je mee hebt te leven. En dat ik ook vind dat je moet invullen. Wij proberen dat in te vullen in de relatie met onze leveranciers en de keuze voor uitgebreid biologisch. Kleinere leveranciers krijgen hier een kans om hun producten in de schappen te zetten.

Door de groenten direct hiernaartoe te laten komen… Is het zo, trouwens? Voor een groot aantal wel! Doordat de groenten geen ‘tussenhanden’ passeren krijgt de boer een hoger percentage dan bij een gewone supermarkt. Wil je over dat percentage praten? Ja hoor! Wij verdelen de kosten en opbrengst. Je moet je voorstellen dat onze spruitjesboer 40 of 50% krijgt, een beetje afhankelijk van de afspraken van de consumentverkoopprijs. Dat is gemiddeld 3 x zoveel dan wat ze krijgen wanneer zij dat via de veiling verkopen. Wat wil je precies uitstralen? Je zei: ‘lekker’… Het gaat bij Landmarkt om goed en lekker eten en dat laten wij op drie pijlers rusten: aller lekkerst vers omdat het van de boeren en tuinders vandaan komt, de 2de pijler is: zoveel meer kennis en kunde terug op de winkelvloer te brengen en dat te doen door verhalen te vertellen over waar onze producten vandaan komen en door ambachtelijkheid terug te brengen, en de 3de pijler is: dat de consument hier lekker kan zitten en ook al zijn boodschappen kan doen. Uiteindelijk gaat Landmarkt over het lekker leven en dat is ook onze slogan: ‘lekker zullen we leven’. Dat is waar ik overigens in geloof. Ik denk ook dat wij daar een heel belangrijke rol in kan vervullen zowel letterlijk als figuurlijk. Ik vind dat lekker eten en lekker leven iets is dat je samen moet doen. Dat is waar de kern van Landmarkt over gaat: het verbinden van consumenten, het verbinden van mensen. ‘Lekker’… hebben we het over smaak of moet het ook inhouden dat het puur is? Wat ik belangrijk vind is dat het inderdaad bij Landmarkt over puurheid en eenvoud gaat; terug naar de kern van eten. En wat daarbij heel belangrijk is, is dat wat wij hier zelf maken en verkopen, onverwerkt is. Als je hier een kant & klaar maaltijd koopt, koop je eigenlijk uit onze eigen keuken. Er is niets aan toegevoegd. Als je hier een gehaktbal koopt komt hij uit onze eigen slagerij, er is niets aan toe gevoegd en daar wil ik zoveel mogelijk bij blijven. Sterker nog, nog meer die kant op gaan eigenlijk. Is dat goed bekend bij ons publiek, denk je? Ja! Als je kijkt waarom mensen naar ons komen is het antwoord altijd dat we heel lekkere dingen hebben en de kwaliteit vers en onderscheidend goed is. Daarbij hoort de valse perceptie dat wij een biologische winkel zijn, dat zijn we niet. Het heeft te maken met het feit dat de consument vaak biologisch vertaalt als een goed, heerlijk en puur product. Dus ik denk wel degelijk dat het bekend is bij de consument. Doelen voor de (nabije)toekomst? Je zei al meer ambachtelijk… Ik wil de kern van onze model verder gaan uitbreiden; meer direct van boer en tuinders, niet alleen uit Nederland maar ook met wijn- en olijfboeren aan de gang gaan. Dat zijn we al aan het doen en op zo’n manier willen wij de basis eigenlijk uitwerken. We willen de bekende merken die we hier in de schappen hebben staan steeds verder uitfaseren en daar bijzondere dingen voor terug te zetten onder voorwaarde dat het betaalbaar en interessant blijft. En we willen nog meer dingen zelf gaan maken. Dus we zijn echt bezig om een hele lijn aan kant & klaar maaltijden op te zetten en niet alleen hier te verkopen maar ook op andere locaties. Bij ‘locaties’ bedoel je andere markten en supermarkten? We zijn aan het kijken hoe wij een vorm van groei in kunnen zetten op een behoudende en goede manier. Één van de richtingen daarbij is een aantal satellieten in de buurt van Amsterdam. Het zou een mogelijkheid zijn waarbij je deze locatie (Amsterdam) als een productielocatie, een centrale kunt gaan zien die vervolgens uitlevert aan die locaties. Ook aan locaties die je niet in beheer hebt? Het zou kunnen, dat moeten we naar kijken. Is er nog iets in petto voor de nabije toekomst? We hebben de ambitie om de komende drie jaar drie filialen neer te zetten en dat kunnen filialen van dit formaat zijn als ook kleine filialen, stedelijke locaties. Daar zijn we nu naar het kijken. Het tweede deel van het perspectief is dat we niet alleen de consument willen bereiken maar ook bedrijven. Daar zijn wij nu de eerste stap in aan het maken. Het gaat in eerste instantie om bedrijven die zich gedragen als een groot gezin. Denk aan advocatenkantoren, die met elkaar lunchen of een dame hebben die de lunch verzorgt. Daar komt vaak de Albert Heijn voor de deur. Ik denk dat heel veel bedrijven het fijn zouden vinden als wij dat invullen, dus dat is een belangrijke slag die wij willen maken. Daarnaast willen we ook fruit gaan aanbieden; fruitschalen voor op de zaak. We zijn ook de Amsterdamse horeca aan het benaderen, horeca die zich wil onderscheiden met het vers dat we hebben. We gaan alleen maar vers leveren. Kunnen de medewerkers gerustgesteld zijn dat door de uitbreiding hun werkplek niet meer in het geding komt? In het verleden is dat niet zo succesvol geweest zoals je weet. Het uitgangspunt is nu te zorgen dat we hier gewoon een stabiele winstgevende organisatie hebben en dat we vanuit daar rustig verder gaan kijken. En dat zullen we ook dusdanig structureren dat het nooit meer gaat voorkomen dat de bedrijven elkaar beïnvloeden. ‘Wat ga je hier mee doen?’, vraagt Harm Jan aan mij. Ik ga dit interview online uitgeven. Ik heb een tijdschrift online, zoals ik je heb verteld, en organiseer exposities en Open Podia. Zoals jij, houd ik van mensen bij elkaar brengen. Ik ben heel blij dat ik hier in Landmarkt voor de Nieuwjaarsborrel een Open Podium mag organiseren. Over een mogelijk expositie hier in de tuin met een publiek Open Podium blijven we in gesprek. Zo zie je maar waar een baan toe kan leiden... Maar terug naar je interview, het thema van deze editie is: ‘ambacht’ en hoewel Landmarkt niet volledig ambachtelijk is, is er wel het streven om het steeds meer te worden. Ik zal je zeggen, ik zou het liefst een hele bakkerij hier neerzetten. Dat is ook mijn streven, alleen dat kost zoveel geld... Dat komt nu niet uit maar misschien als we een aantal winkels meer hebben. Op dit moment is het onverstandig om te doen. Maar als ik mijn hart zou volgen zou hier niets binnen komen zonder dat door onszelf gemaakt is. Ik wens je van harte dat je je hart zult volgen! Moge ik je dan weer interviewen met op tafel broodjes van je eigen bakkerij! We gaan het zien. Dank je wel! Dank je wel voor dit fijne interview! Graag gedaan, jij ook bedankt! Volg Landmarkt op facebook of via de eigen site: www.landmarkt.nl

Word crafting An interview with Elliot Patrick By Teresa Pinto

Elliott Patrick, dear Ell, as I call him on facebook, has a poetry page on QUO Magazine since its onset. Elliott crafts his thoughts on paper, giving them the shape of wise, kind, compassionate words. Then he organizes the words into sentences and the sentences into stanzas, ... and he sends them worldwide, mostly through his posts on facebook, where we have met. We exchange small comments on our posts, we mail and message each other, and talk once a while on skype where I also had the great pleasure of meeting his wife, Margaret, and their lovely grandchild, Oskar. This interview is a patchwork of all those talks, mails, messages and comments. Life online and yet so real. Elliott, would you like to tell us something about your background. My father was a steel worker and my mother a homemaker, I have an older brother in CA and a younger brother in southern Ohio. The structure had the makings of a solid family but my father was an alcoholic and my mother was addicted to prescription meds resulting in a very turbulent upbringing. My mother was from Boston Ma and during my childhood we moved between Cleveland OH (my father’s birthplace) and Boston MA frequently. You used to paint or to draw(?), some 20 years ago. Did I get it right, one of your paintings hangs in Boston museum?? There was a miscommunication here, I drew a lot in my younger days. I feel my best work was a pencil drawing of Kahil Gibran, my roommate at the time took the drawing and claims to have given it to someone associated with the Boston Museum but I have no knowledge of what actually happened to the drawing. I never stopped drawing but the time between has become longer and longer. You told me you have been a roadie, back then. Do you want to share some of your stories with us? Still have photos of that time? No photos and not too many stories. The group consisted of my cousin, older brother and friends, that was the reason for the move to Boston MA from Cleveland OH. The band did not make it and as can happen with a group of young people far from home we all went our separate ways to different lives, we keep in touch but are not so close. What are your interests nowadays? I like fishing, spending time outdoors, canoeing, I love books and searching second hand stores for antique treasures, spending time with my family. I always have something on my list of things to do. You were raised catholic but you are a Buddhist. Your poetry reflects your Buddhist principles. On a skype conversation Margaret said you have 12 years of practice but that there has always been an interest. What is for you the essence of spirituality? Truth, love and compassion to relinquish suffering for those around me and myself. The eightfold path of Buddhism and the Four Noble Truths. You and Margaret are very supportive to each other and Oskar has been a source of inspiration to you. Oskar I wish I had Oskar’s mind. For his intentions and actions are so unselfish and kind. This gentle child has a golden touch, causing indifference and suffering to turn into dust. A smile that melts the hardest of hearts and the love he reflects brings alive the stars. My friend, my joy, my Grandson divine. Be strong with this true direction and you’ll do just fine. Who and what else inspires you? These are endless questions I cannot answer. What inspires me is what is happening in the moment. You have many intellectuals and celebrities reading your poetry. Yoko Ono even commented once on your poem ‘The wish’. Does that have any impact on you or on your writing? Yes I have to admit it made me feel very good, it was an appreciation of what I wrote, it made her feel good which in kind made me feel good that is the satisfaction of connecting with people regardless of who they are. My writing is my writing it comes from within no matter if it is recognized. You are a very intuitive person; you can feel other people’s emotions. Sometimes you write about those emotions like if you were the one who is feeling them. How is it for you, to embody/to give words to someone else’s feelings? How does a puddle reflect the moon? Thank you!

I love this profound thought you wrote on your poem ’12 by 27’: ... Consciousness can only guide your primal mind, to understanding there is no design, open so all can find. ... Would you like to comment? Its open for your own interpretation because as you read the poem you bring your own life experiences. Compassion, a Buddhist theme par excellence, comes back in many of your poems either implicitly either very explicit. Gem. May all be safe and free, evolving to what we can possible be, as the world still struggles with the things it always has. If just once we could understand that our destiny is in our own hands. I feel so much pain from the hate that we share, as if it were as a gem given so whole heartedly reacting to it like we don’t even care. Compassion is the truth we need to realize, with altruism aspiring to achieve. Take some time and have a cup of tea. Door The flames of the world burn outside each our doors, With every step we take there must be awareness to maintain and endure. Compassion in our hearts ... is like a rose waiting to bloom, Kind engagement with the world. Is the roses sweet perfume. There’s so much suffering, pain, and wars, Generally the earth is always in turmoil. And has a thirst for wanting more. As a mother loves her child And would give her life for their sake We can move mountains With true selflessness That our compassion can create In a skype conversation we talked about sufferance; the school shooting in Conneticut last year, the sharks being caught just for their fins and being thrown back into the sea5There has always been sufferance. Is sufferance the absence of compassion? No, the ignorance of not having compassion. You are doing a small child’s book with your son in law, called ‘Tiger’. Tell us about it. We are still in the process of developing the art work (my son in law’s portion). It’s based on a poem I wrote which we are expanding to a story. Tiger There’s a tiger behind every pole or tree, waiting to jump out and eat you or me. These are not gentle beasts, they are big cats with long white pearly teeth, waiting to use them to make us their feast. Yes, there is a tiger behind every pole or tree, way too many of them for us to see. You might catch one looking at you, if so there is only one thing, you can do, act like a tiger where ever you’re at and always be aware of the big hiding cats. 2001 And your book of poetry, when is it going to be published? We are working organizing the flow of the book. Dear Ell, thank you so much for your wise words. We will be looking forward those two books! I’ll end this interview with one of my favourite poems, of yours: ZEN Zen is the thought before you think, The movement of your eyelid before you blink. The center of silence focuses on an infinite meaning, Changing a crazy monkey into a mindful human being. Zen is sitting facing a blank wall, ... realizing the truth you were so sure of Is not what you thought it was at all.

• over QUO Magazine

Lees meer over ...

• Riccardo Alberelli • Joris Barendrecht • José António Barreiros • Artur Branco • Nico Buisman • Jc Duarte • Faraújo

• Anky Floris • John Kessels • Gonny Kruisdijk • Sara Magina • Armando Magno • Anabela Mendes • Miguel Oliveira

• Kitty Penninga • Teresa Pinto • Ana Porfírio • Pien Rebel • Vasco Ribeiro • José Vieira

Portuguesa, mãe, mulher, 45 anos, interveniente, contestatária, envolvida desde os 15 anos na produção de eventos culturais, fez teatro amador, serigrafia, fotografia, escreveu em Jornais escolares e Imprensa Local.

Escreve desde que se lembra, diariamente, pensamentos, poemas, reflexões, histórias memórias, nunca pensou que despertassem interesse em mais ninguém!

"Astrology is Soul's language"

I was born in México City on February 26 1964

Astrology had always "called" me, since a young child the symbols and meanings spoke and mystified me both; and, after studying Archeology in university at the ENAH -Escuela Nacional de Antropología e Historia- in México City, in 1996 I began with my Astrological studies, starting with the best México had to offer in the field, my first teacher Ingrid Rosenblueth was herself an Anthropologist who also muted or transmuted from science to what is normally referred to as "the occult". I still remember my very first Astrology class with her and the certainty of the inner core feeling I had "I am home". Astrology is a vocation, not a career! It has been 15 years of constant studies and 10 of practicing and teaching Astrology in which I've had the fortune and privilege of studying with some worldwide recognized astrologers like: Noel Tyl, Melanie Reinhart, Brian Clark, Jeff Jawer, Rick Levine, Margaret Gray and John Greene to name a few, plus getting to travel the world going from San Francisco to Bali, Indonesia.

As life would have it, I also hold a Diploma in Thanatology - grieving counselor-, which only enriches my task as an astrologer. Studying Life's relation to Death from a Buddhist perspective opens up a whole new dimension to the human experience and to life's cycles, which is Astrology's language too.

Nationality - Irish, Scott, and Welsh, raised in America in the wind of the Great Lakes.

Have a daughter, who just gave birth to her son Oskar on the 22nd of sep. and a wife who loves me beyond words.

My writing comes from wishing to connect with myself and share what seems relevant and insightful that might be helpful and inspire someone else. Been doing this for awhile, some poems in books but no book of poems.
Writing about myself always makes me feel so alone.

Elliott 27 oct. 2010

http://elliottpatrickpoems.com/

Wie zegt dat een loopbaan een logische rechte lijn moet zijn? Liefde voor natuur en milieu kun je op veel manieren uiten.

Zo was ik als Wagenings bosbouwkundig ingenieur in het verleden beleidsadviseur milieu bij het Ministerie van VROM, milieuadviseur bij adviesbureaus, voorzitter van de IVN-afdeling Woerden, IVN-natuurgids en ontwerper van natuurrijke tuinen.

Nu bundel ik alle opgedane kennis en ervaring in het schrijven over natuur dichtbij. Daarnaast draag ik als beleidsadviseur milieu bij aan een betere leefomgeving in de provincie Noord-Holland. En vrijwilliger van natuurhistorisch museum Westflinge wijs ik volwassenen en schoolkinderen enthousiast op alle wonderen in de natuur.

http://www.estherdewinter.nl
http://estherdewinter.wordpress.com

Nasceu em 1956 em Lisboa, Portugal.
Frequentou o curso de “Oficina Gráfica” do AR.CO, Centro de Arte e Comunicação Visual em 1976 e licenciou-se em Arquitectura na Escola Superior de Belas Artes de Lisboa em 1981.
Frequentou o curso de Árabe Clássico e Cultura Muçulmana da Universidade Nova de Lisboa até ao 3º nível, em 1978, 1979 e 1980.
Em 1982 frequentou o curso pós-graduação “Housing Planning and Building” no Bouwcentrum International Education/Institute for Housing Studies em Rotterdam, Holanda.
Colaborou no atelier do arquitecto Luís Brunos Soares em Lisboa, de 1979 a 1981, e foi arquitecto na Câmara Municipal de Coruche em 1983.
Entre 1983 e 1998 foi sócio-gerente da firma M. Paula, lda, Planeamento Regional e Urbano, Arquitectura e Engenharia, em Lagos.
Em 1998 integrou os quadros da Câmara Municipal de Lagos como responsável do Gabinete do Centro Histórico e Património, do Gabinete de Planeamento Estratégico e Projectos Municipais e actualmente da Equipa Multidisciplinar de Reabilitação Urbana, Mobilidade e Espaço Público.
Em 2001 foi consultor da Comissão de Coordenação da Região do Algarve para a elaboração dos Planos Estratégicos das Freguesias de Budens e Bordeira.
Foi membro do júri do Prémio Nacional de Arquitectura « Alexandre Herculano » em 2001 e Presidente do mesmo júri em 2010.
Foi representante da Câmara Municipal de Lagos na Rede de Cidades “Lagos, Al-Hoceima, Sevilha” em 2003.
Coordenou a candidatura da Câmara Municipal de Lagos vencedora do Prémio Hieronymus Bosch 2006.
É representante da Câmara Municipal de Lagos de Lagos na Direcção do Fórum Ibérico de Cidades Muralhadas, do Walled Towns Friendship Circle e da Associação Portuguesa de Municípios com Centro Histórico.
Participou em 63 projectos de Planeamento e Ordenamento e 76 projectos de Arquitectura e Recuperação de Edifícios Degradados.
Foi vencedor do Prémio Gulbenkian para a Valorização do Património em 1997 e 2003 com os projectos de recuperação do Armazém do Espingardeiro e da Igreja das Freiras, ambos em Lagos.
Participou em 82 conferências, apresentando comunicações sobre temas relacionados com os Centros Históricos e o Património, e a temática do Islão e da Cultura Muçulmana, principalmente da presença Islâmica em Portugal e relações entre Portugal e Marrocos.
É autor de 42 publicações e artigos sobre os mesmos temas.
É membro da Ordem dos Arquitectos Portugueses (Membro do Conselho Nacional de Delegados em 1999-2001 e do Conselho Regional de Delegados em 2002-2004), sócio fundador do Centro de Estudos Luso-Arabes de Silves e da Fundação Al-Idrisi Hispano-Marroqui.

Born in 1956 in Lisbon, Portugal.
Attended the course "Printing House" of AR.CO, Center for Art and Visual Communications in 1976 and graduated in Architecture at the School of Fine Arts in Lisbon in 1981.
Attended course of Classical Arabic and Muslim Culture, New University of Lisbon to the 3rd level in 1978, 1979 and 1980.
In 1982 he attended the postgraduate course "Housing Planning and Building" in Bouwcentrum International Education / Institute for Housing Studies in Rotterdam, Netherlands.
Collaborated in the studio of architect Louis Bruno Soares in Lisbon from 1979 to 1981, and was the architect of City Hall Coruche in 1983.
Between 1983 and 1998 he was managing partner of the firm M. Paula, lda, Urban and Regional Planning, Architecture and Engineering, Lagos.
In 1998 joined the staff of City of Lakes as head of the Office of History and Heritage Center, the Office of Strategic Planning and Municipal Projects currently in the Multidisciplinary Team and Urban Rehabilitation, Mobility and Public Space.
In 2001 he was consultant to the Steering Committee of the Algarve Region in the preparation of strategic plans of parishes and Budens Bordeira.
Jury member of the National Prize of Architecture "Alexandre Herculano 'in 2001 and President of the same jury in 2010.
Was representative of the City of Lakes Network of Cities' Lakes, Al-Hoceima, Seville "in 2003.
Coordinated the application of the City of Lakes Prize winner Hieronymus Bosch 2006.
It is representative of the City of Lakes Lakes of the Directorate Forum Iberian walled city, the Walled Towns Friendship Circle and the Portuguese Association of Municipalities in the Historic Center.
He participated in 63 projects of Planning and Architecture projects and 76 Recovery and dilapidated buildings.
It won the Gulbenkian Prize for Promotion of Heritage in 1997 and 2003 with the reclamation projects of Espingardeiro Warehouse and the Church of the Nuns, both in Lagos.
He participated in 82 conferences, presenting papers on topics related to the Historical and Heritage Centres, and the theme of Islam and Muslim culture, especially the Islamic presence in Portugal and relations between Portugal and Morocco.
Author of 42 publications and articles on the same subjects.
He is a member of the Association of Portuguese Architects (Member of the National Council of Delegates in 1999-2001 and the Regional Council of Delegates in 2002-2004), founding partner of the Centre for Luso-Arab Studies of Silves and the Foundation Al-Idrisi Hispanic Marroqui .

http://www.aventar.eu/author/frederico-mendes-paula/

Ik ben Gonny, 18 september 1957
Toen ik geboren werd, stond pluto heel sterk in mijn horoscoop, de nachtmerries die ik toen had kan ik me vandaag de dag nog herinneren. Na mijn 4e was het voorbij en stond daar een heel onbevreesd kind. Ik ging het liefst mijn eigen gangetje, was altijd nieuwsgierig en op onderzoek uit. Liep alle kanten op, nooit bang te verdwalen. En dat gebeurde ook niet. Ging grenzen verkennen en grenzen overschrijden (ramp voor mijn ouders).
En eigenlijk ben ik altijd zo gebleven. Daarom heb ik een uitgebreide CV en vond ik mijn tijd als gehuwde vrouw het meest zwaar. Ik voel me helemaal thuis in de saga van de zeehondenvrouw, zo het ook in 'De getemde vrouw' van Clarissa Pinkola-Estés beschreven is. Op geven moment voel je dat je je oorspronkelijke huid weer terug wil hebben, om in die grote oceaan te kunnen zwemmen. Vind je die huid niet terug, dan droog je uit, of verdrink je.
Eigenlijk stonden de andere planeten ook gunstig, zou een ervaren astroloog opmerken.
Omdat ik vele talenten heb, kan ik alle kanten op. In mijn beroep als theater grimeuse kwamen ze sterk naar voren, vindingrijk, impulsief, goed gevoel voor schaduw- en kleurgebruik, sociaal en kennis van opera's, theaterstukken enz. Ik heb met veel plezier gewerkt. En bijzondere contacten opgedaan, en overal in muziek, film, theater en kunstwereld een blik mogen werpen. Tot ik naar Frankrijk wilde. Een lekker rustig leventje en rond komen van Chambres d'hôtes en table d'hôtes. Ondertussen schilder ik naar hartlust Boeddhistische rolschilderingen (thangka's).
In Nederland volgde ik lessen in het Maitreya instituut, geheel met de theorie en rituelen. Maar ook Middeleeuwse illuminaties en wat groter vrij werk.
Over mijzelf en mijn ervaringen in dit franse leven (ik ben hier in 2006 gekomen) wil ik in deze magazine stukjes schrijven.

http://gonny-morvan.blogspot.com/

Nascido em ’58, devido a uma cumplicidade televisiva, aos 12 anos recebi a primeira câmara fotográfica.
Aos vinte comecei a fazer a sério as duas coisas, fotografia e televisão: informação, teatro, música, publicidade.
Aos trinta e tal decidi, definitivamente, ser prostituto da televisão e amante da fotografia.
Durante uns bons anos ajudei gente jovem a aprender os rudimentos de ambos os ofícios e vou-me deliciando em saber que disso vão ganhando o sustento e satisfação.
Ao longo dos tempos, tenho vindo a entreter-me com a escrita, em jornais escolares primeiro, depois panfletariamente clandestino ou assumidamente subversivo mais tarde.
O advento do digital e da Internet permitiu-me fazer aquilo de que realmente gosto: contar histórias. Conjugando letras e imagens, sem grande sucesso com umas, outras ou com a soma das duas.
E cada vez mais tenho a certeza que as melhores histórias, mais que registadas ou contadas, são as vividas.

http://www.spotmeter98.blogspot.com
http://www.wheelsversuslegs.blogspot.com

Born in '58 due to a television complicity, I got my first camera at the age of 12.
At twenty I started doing those two things seriously, photography and television: news, drama, music and advertising.
At thirty plus I decided, definitely, to be a television's prostitute and a photography's lover.
During a good bunch of years I helped young people to learn the rudiments of both crafts and it delights me to know that they make of it their support and satisfaction.
As the years pass by, I have been entertaining myself with writing; in school newspapers at first, then in clandestine pamphlet writing or later, as an assumed subversive.
The advent of digital technology and Internet allowed me to do what I really like: to tell stories. Combining letters and images, without having a great success with the either or even with the sum of the two.
And more and more I am sure that the best stories, rather than recorded or told, are the experienced ones.

Geboren in Limburg in 1968, woont in Alkmaar sinds 2003.

Na een studie wiskunde en ruim 6,5 jaar een kantoorbaan in de ICT-sector, startte John in 2001 zijn eigen bedrijfje "Vlieg- & Kunstwerk", met 2 zeer uiteenlopende activiteiten.

Het 'Vliegwerk' gedeelte houdt zich bezig met circustheater: maken en spelen van voorstellingen, en het geven van acrobatiek- en circuslessen en - workshops. Als helft van het duo Oddlings maakt hij inmiddels internationaal furore, en speelde op grote festivals in o.a. Nederland, België, Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk, Groot Brittanië en Nieuw-Zeeland.

Het 'Kunstwerk' gedeelte ontwerpt en maakt websites voor de kleine beurs; websites die opvallen door eenvoud en helderheid.

http://www.vlieg-en-kunstwerk.nl/
http://www.oddlings.nl/

I was born in Hilversum, Holland but grew up in Curaçao just off the coast of Caracas, Venezuela before moving to Canada at the age of nine. In Canada I became interested in Wildlife conservation and eventually film. I graduated from College with a diploma in Theatre Arts and have been in several plays performing around Toronto. I have been a film enthusiast since I first saw Star Wars in 1977 and have been a fan and film buff ever since.

I'm a Toronto based film enthusiast and movie blogger for My film journal and Quo magazine specializing in Int'l cinema, documentaries, animation, sci-fi/fantasy, action/dramas and war films. I take a visual and story concept based approach to film viewing with an eye for cinematography, acting, and visual style, while paying special attention to the overall emotional experience of the film.

My interests include World cinema, World literature, World mythology, World folktales, Classic fairy tales, Animal fables, National epic poems, Norse sagas, Heroic adventures, War stories, behind the scenes making of movies, and biographies.


http://my-filmjournal.blogspot.com

Ik ben een (re)creatief hardloper. Het rennen brengt me fysiek terug op de plek waar ik begon, maar geestelijk loop ik vooruit om niet terug te keren. Soms komt er een rijmpje in me op tijdens het lopen: Suist de wind langs mijn oren Breek ik de wind Om in Utrecht te komen Waar ik mijn rust vind Soms niet.

Ik ben amateurfotograaf, omdat ik zichtbaar maak wat een ander niet ziet: Venetië (Italië) - 2011

Ik ben historicus en laat mensen zien wat ze niet zagen toen ze enkel keken en horen wat hun oren niet eerder hoorden. E. jorisbarendrecht@hotmail.com

Nasceu em Malanje, Angola a 25.03.49.
Advogado criminalista de profissão, tem-se dedicado à escrita na área do ensaio histórico e da ficção, para além de temas jurídicos. Responsável por vários blogs diversificados, incluindo a Literatura e a Filosofia.



Born in Malaje, Angola on 25.03.49.
Criminologist lawyer by profession, has been dedicated himself to the writing in the areas of History essays and fiction, besides de Judicial topics. Responsible for several blogs, inclusive Literature and Philosophy.

Zelfstandig gevestigd projectmanager vooral op het gebied van voorzieningen voor daklozen.
Mediator in zakelijke conflicten.
Trainer mediationvaardigheden.
Jammaker.

Getrouwd met Fred, tekstschrijver en dichter, met affiniteit voor vormgeving.
Twee uitwonende kinderen:
Dochter Iris bijna afgestudeerd (onderwerp: begeleiding van zwangere en bevallende vrouwen in een AZC); werkzaam in de horeca. Weet heel veel van wijn en kaas.
Zoon Mattijs, studeert aan de zeevaartschool en leert daar en passant ook klussen, waarmee hij een pijnlijk gevoeld gemis in ons gezin op vult. Vertrekt in augustus voor zijn eerste grote stage op de wilde vaart.
Voor ons alle vier geldt dat wij ons bezig houden met werk dat ons hart heeft. Het is nooit saai in huize Penninga.

Een paar steekwoorden over mezelf:
Goedgehumeurd,
Graag werkzaam in complexe situaties,
Leergierig
Relativerend.

www.kittys-jam.nl
www.penninga-management.nl

Involved with and by music since very early. Started learning some music theory at four.
So called classic music came first. Then there came Brazilian carnival music. (such a strikingly different universe!)
Violin student from age seven to circa fifteen. From 1979 to 1983, was member of Philharmonic Orchestra at hometown, Vitória ES, Brazil.
In 1965: first encounter with The Beatles and everything else in the pop-rock scene.
Joined Rock bands, Allays keeping previous (and future) musical engagements. Everything adding up, No new stuff added " instead of ".
Gradually involved with Brazilian popular music. At first, kind of ' avant garde` Tropicalismo and then Bossa Nova, followed by Jazz.
After first university course in music, started career as university teacher.
Got master degree in linguistics associated with music and doctor degree in semiotics & music.
Since 2009 added new musical interests: Musica Mundi, a name carefully chosen instead of World Music or Ethnomusicology.

Some academic texts on music (mainly in Portuguese) can be downloaded from
http://www.recantodasletras.com.br/autor.php?id=67023

I was born in Mozambique, on November of 1962, and lived my childhood on the wide horizons of the African continent before moving to Portugal.
After having worked on Tourism, Advertisement and Marketing, for several years, I’ve managed to establish myself and started living from my Art (oil paintings) by exhibiting and selling regularly. Parallel to my Art, and as a continuous source of inspiration, I’ve been studying plural subjects in order to fulfill the quest of my Sagittarian energy and to understand the why’s of this world.
Self-taught, I’ve started with Jung and psychology, proceeded to the comparative study of world history and philosophy, the history and structure of religions and belief systems, before returning to psychology and the transpersonal - off course, always giving a glance at what was happening with the new sciences and the mechanics of Physics and Astronomy. Later, I delved deeply into alternative healing therapies, the Occult, the Mysteries and Sacred Geometry, which lead me to the more recent studies of the fascinating world of Astrology.

Beste lezer,

Geboeid en gemotiveerd door alles wat me raakt en waarover ik me verwonder, beweeg ik me door het leven. Vaak gaat dit over mensen, hun levensverhalen, hun drijfveren. Het (leren) benutten van je volledig potentieel, als mens, is mijn persoonlijke drijfveer. Dit is ook een speerpunt van de Kundalini Yoga, de yoga van het bewustzijn, waar ik me intensief mee bezighoud. Ik ben o.a. opgeleid als holistisch counsellor en ook in het werken met mensen is dit mijn uitgangspunt. Het gaat hierbij over hoe je je verhoudt tot je emoties, denkpatronen en gedrag, als ook over het vermogen werkelijk contact te maken en het ontwikkelen van intuitie; dit alles als fundament voor allerlei “praktische” zaken. Het aangaan en doorleven van dit proces vind ik misschien nog wel waardevoller dan alle positieve effecten die het oplevert.

Naast mijn werk in een communicatief/educatieve functie in een museum in Amsterdam geef ik yogales en schrijf ik over bewustwording. Schrijven en taal zijn voeding voor mijn ziel en maken me blij, niet in de laatste plaats omdat ik gemerkt heb, en hoop, hiermee iets voor anderen te kunnen betekenen.


Dear reader,

I travel through life, fascinated and motivated by everything that moves me; I like to be amazed. Quite often this is about people and their life stories, their motivation. I’m personally driven by learning how to use your full potential, as a human being. This is one of the main characteristics of Kundalini Yoga, the yoga of awareness, which I’m practicing intensively. I was trained to be a holistic counselor and in working with people, this is my point of view also. It’s both about how you relate to emotional patterns, thought patterns, behavior and about how to really connect and develop intuition, as a basis for all sorts of practical issues. I may even find dealing with this and experiencing this process more meaningful than all the positive results it entails.

Apart from my job in communication in an Amsterdam museum, I teach yoga and write about developing awareness in life. Writing and language feed my soul and make me happy, not in the least because I hope, and intend to contribute something to other people’s lives.

Geboren (1959) in Enkhuizen een prachtig VOC stadje aan het IJsselmeer.

Daar opgegroeid en op cultureel gebied vooral betrokken bij de opbouw van een jeugdcentrum, waar de interesse in Kunst en Cultuur verder werd aangewakkerd.
Muziek als passie was bij mij in die tijd vooral als consument aanwezig.

Als beroepsrichting was de rode draad Mens en Arbeid. De HBO opleiding Arbeidsmarktpolitiek en Personeelsbeleid heb ik aan de SOSA in Amsterdam voltooid.
Nu ben ik vooral werkzaam als gepassioneerd trainer, het geven van teambuildingstrainingen en sociaal communicatieve vaardigheidstraining.
Trainen, coachen en ook steeds stimulans zoeken om in mijn persoonlijke ontwikkeling stappen te maken zijn belangrijke drijfveren.
Vanuit de visie “Ik ben één met alles en iedereen om mij heen” ben ik verantwoordelijk voor mijn reactie op mijn levenservaringen. Vanuit deze visie komen blokkades en belemmeringen voort uit mijn persoonlijke gedachten en overtuigingen, als ik die verander kan ik zelf verder groeien.
Een prachtig proces, dat in de beleving vaak als een rollercoaster overkomt, maar op deze wijze voor mij veel meer rust geeft.

De muziek heeft vanaf mijn 40-ste een wending gekregen. Ik ben gitaar gaan spelen en gaan zingen bij een Popkoor met gevarieerd repertoire, waarbij ik regelmatig nummers als solozanger zong.
Denk aan nummers als Under pressure van Bowie/ Queen en Saturday night van Herman Brood.

De volgende stap was de Popschool en daar is de band Traffic Junction ontstaan. Vanaf dag één hebben we ons gefocust op het maken van eigen werk, eerst nog Engelstalig. De eerste 12 nummers hebben we opgenomen en in eigen beheer hebben we de CD Changing Reality uitgegeven.

Drie jaar geleden maakten we de keuze om ons repertoire in de Nederlandse taal te schrijven.

Meerdere bandleden schrijven nummers, voor het nummer vuur heb ik de tekst geschreven en de melodielijn. Eigenlijk wordt het nu wel tijd om ook een Nederlandstalige CD op te gaan nemen.

Voor een ander muziekproject ben ik als zanger gevraagd voor de band EYE.
Engelstalige symfonische rockmuziek ( Progrock) ook eigen werk, heel boeiend.

http://www.trafficjunction.nl

Born (1959) in Enkhuizen a beautiful VOC (Dutch East India Company) town on the Ijsselmeer, in the Netherlands.

There I grew up and in the cultural field I was particularly involved in building a youth center, where the interest in Art and Culture was further stimulated.
Back then my passion for music was expressed especially as a consumer.

‘People & Labour’ was the theme of my professional tendencies. I did the master on ‘Labour market policy’ at the SOSA in Amsterdam.
Nowadays I am particularly passionate about working as a trainer, providing trainings on team building and social communicative skills.
I find giving trainings and coaching, as well as searching ways to move forward in my personal development, highly motivating.
From the view "I am one with everything and everyone around me" I'm responsible for my reaction to my life experiences. From this vision, blockages and obstacles emerge from my personal thoughts and beliefs; changing them allows me to grow.
A beautiful process that feels many times as a rollercoaster but, in this way of dealing with it, it ends up giving me much more peace.

There was a musical shift since my forties; I started playing guitar and singing at a Pop choir with a varied repertoire, where I would often sing solo numbers.
Think of numbers as: ‘Under pressure’ by Bowie / Queen and ‘Saturday night’ by Herman Brood.

Next step was the Pop school and that is where the band Traffic Junction has arisen. From day one we focused on making our own music, at first in English. We recorded the first 12 songs and released the CD ‘Changing Reality’ at our own expense.

Three years ago we made the choice to write our repertoire in Dutch.

Several members of the band write songs. For the song ‘Vuur’ / ‘Fire’ I wrote the text and the melody line. Actually, talking about it, the time is ripe to record a Dutch CD.

I was asked as singer for yet another music project, the band EYE; an English symphonic rock band (Progrock) also their own work, very interesting.

Geboren en opgegroeid in Istanbul,
woont ruim 20 jaar in Amsterdam.

Gespecialiseerd in Klein Aziatische archeologie,
Byzantijnse en Christelijke kunst, flamencodans en koken.

Op jonge leeftijd ontdekte Paul de magie in de natuur en ging op zoek naar manieren waarop hij deze sferen kon weergeven. Op tienjarige leeftijd speelde hij zijn eerste, zelfontdekte akkoorden, op een zelfgemaakte gitaar. Naast musiceren uitte hij zich ook via schilderen en schrijven, om zo zijn beleving van de werkelijkheid weer te kunnen geven.

Tussen 1980 en 1991 neemt Paul zijn eerste drie albums op en in 1991 krijgt hij bij Oreade/Warner contracten waardoor hij zijn muziek internationaal kan uitbrengen.
Het worden achtereenvolgens de albums “Promise”, “Aquarius” en “Son to the Father”.
Deze albums zijn hoofdzakelijk instrumentaal en opvallend vanwege de openheid en serene stilte die in de muziek doorklinkt.
Het is waarschijnlijk dat hij sferen uit zijn bijna dood ervaring in zijn vroege jeugd wil vormgeven via oa muziek.

Om zijn artistieke vrijheid optimaal te benutten, richt hij daarnaast een onafhankelijke uitgeverij op. Intussen zijn er via deze uitgeverij zeven albums, een aantal boeken en een serie kunstkaarten verschenen.

Zijn muziek is licht en rustgevend, en akoestische instrumenten voeren vaak de boventoon. Respect en liefde voor het leven, de natuur zijn belangrijke ingrediënten van zijn liederen.

Eind jaren negentig ontdekt hij via een bevriende pater de Tibetaanse Klankschalen. Deze schalen nemen inmiddels een belangrijke plaats in in zijn muziek en concerten. Zijn album, “Daughters of Light” is een registratie van klankschalen afgewisseld met gitaar en piano improvisaties.
Hij schreef ook diverse artikelen over de werking van de schalen op mens en omgeving. Deze zijn te lezen in zijn boekjes en op zijn website www.paulvens.com.

Paul schreef verhalen en artikelen voor o.a. Spiegelbeeld, Lotus, Paravisie, Religie & Mystiek, Tattwa en Eigenaardig. Zijn groep trad op voor KRO, IKON en OHM, KRO TV en zijn muziek is te beluisteren via de Concertzender en diverse buitenlandse radiozenders.

De muziek is puur akoestisch, Paul treedt op in binnen- en buitenland, zijn concerten zijn intiem en hartverwarmend.

Info over muziekalbums, concerten, boeken, schilderijen: www.paulvens.com


In his early years as a child, Paul discovered the magic of nature and started looking for ways to express these experiences. When he was ten years old, he played his first chords on a selfmade wooden guitar. Later painting and writing also became ways of expressing his experiences.

Between 1980/1990 he made his first three LP’s and in 1991 recordcompany Oreade/Warner offered him a contract. His music could then be released all over the world. He made three albums in these years: “Promise”, “Aquarius” and “Son to the Father”. These albums have mainly very open, clear, instrumental work. Very special is the way he creates silence between the notes.
The longing for pure freedom of creativity finally pushed him in the direction of his own independent musiclabel. Now, already six albums have been released through this label, as well as a couple of booklets and prints of his paintings.

You could characterize Paul’s music as fine, light and peaceful. Love for life, for nature are important ingredients of his songs.

At the end of the last century Paul discovers the Tibetan Singing Bowls through a friendship with an old priest. The Tibetan Singing Bowls have thereafter played an important role in his musical journey, they have become part of his music and concerts. The Singing Bowls are known to be able to shift one’s presence from thinking to feeling and Paul has had special experiences in using these bowls in ‘experiencing sound’ workshops with the mentally handicapped.

In Holland and Belgium Paul writes articles for New Age Magazines about the Tibetian Singing Bowls, Music and Nature.
Paul Vens & Friends play their music for Dutch Radio Stations and they have concerts in France, Germany, Begium and Holland.

Information about CD’s, Concerts, Paintings & Books: www.paulvens.com

Mijn naam is Petra Stam, ik ben geboren in 1969 en woon in Alkmaar.

Ik ben opgegroeid op Texel. Van kleins af aan was ik gefascineerd over alles wat verborgen, mysterieus of magisch was. Mijn familie leerde me dat toeval niet bestaat en dat er meer was dan wij mensen met onze ogen kunnen zien. Mijn oma was in de jaren '40 medium, en ik kon haar altijd alles vragen wat ik wilde weten. Mijn moeder was klassiek homeopaat en had ook allerlei soorten kaarten: engelenkaarten, tarotkaarten, etc.
Op mijn 18e jaar ging ik van het eiland af. Daar kwam ik direct in aanraking met wicca, maar na een zoektocht besloot ik dat ik daar liever mijn eigen invulling aan gaf. Ik deed de opleiding voor maatschappelijk werk, maar vond dat praten vaak niet voldoende was om mensen te helpen. Met mijn diploma op zak ging ik meteen door met de 5,5 jarige opleiding klassieke homeopathie. Met deze combinatie ben ik nog steeds blij!
Later ben ik een intensieve cursus voor tarot gaan volgen. Toen ik kort daarna in QUO Centrum kwam om de cursus 'Eerste hulp met homeopathie' aan te bieden, zat ik al snel achter een tafel om ook tarot-consulten te geven! Ik combineer kennis en intuïtie in mijn werk als homeopaat, tarotist en schrijver. Ook in de cursussen geef ik door dat kennis niet alleen uit boeken komt, maar ook uit jezelf.


www.tarotconsulten.nl of www.tarot-alkmaar.nl

Daarnaast ben ik schrijfster van o.a. sprookjes, kinderverhalen en fantasy voor volwassenen.
Zie meer: www.sarinastar.com.

Ik ben geboren in Pijnacker in 1964 en opgegroeid in Gouda met mijn ouders, broer en zus. In Gouda heb ik 20 jaar gewoond en een fijne jeugd gehad. Iets wat ik toen als volkomen vanzelfsprekend zag en waarvan ik nu denk: wat was ik een geluksvogel!
Na de middelbare school beleefde ik een leerzame en interessante periode van 12 ambachten en 13 ongelukken waarin ik o.a. stroopwafels verkocht, op kantoor werkte, enthousiast aan opleidingen begon, ze niet afmaakte en vervolgens weer verder werkte als meteropnemer, koffie juffrouw, of achter de lopende band.

Na wat omzwervingen kwam ik met een vriendin in Amsterdam terecht en daar woon ik nu al weer 24 jaar. Ik solliciteerde bij de thuiszorg en daar werk ik nu ook al meer dan 20 jaar met veel liefde en plezier.

Naast mijn werk bij de thuiszorg, geef ik voetmassages en yogales. Ik vind het leuk om het alledrie te doen. Werken in de thuiszorg heeft me levenservaring gegeven, de kans om te ontdekken wat ik wil en waar ik goed en minder goed in ben. Voetmassage en Yoga geven me zowel rust als energie, als ik er mee bezig ben, ben ik gelukkig.

Riccardo Alberelli (1954) is een geboren en getogen Utrechter.
‘Een Utrechter is iemand die zich altijd en overal het recht voorbehoudt om ‘Nee!’ te zeggen, tegen wie of wat dan ook’, schrijft hij eens.
Dat maakt het leven er niet altijd leuker op, wel echter.
Sinds begin jaren zeventig van de vorige eeuw schrijft hij gedichten en sinds de jaren tachtig is hij journalist en tekstschrijver. De geschiedenis van de stad Utrecht en Wijk C in het bijzonder gaan hem al lang aan zijn hart.
Samen met fotograaf Nol van Dongen en de projectgroep De Zeven Steegjes schrijft Riccardo: ‘De Zeven Steegjes, 125 jaar volksleven in Utrecht’ (De Balie, Amsterdam 1987).
Hij bewerkt en redigeert het levensverhaal van taxichauffeur Cor van Tintelen, pleegkind uit De Zeven Steegjes: ‘Op zoek naar mijn ware moeder’ (Henk Reinders, Bunnik 1991).
Hij werkt mee aan het interviewproject en boek: ‘Wijk C het verleden verteld’. (Volksbuurtmuseum Wijk C / Stichting De Plantage, Utrecht 1998)
Vanaf 1995 tot 2000 werkt Riccardo met Hans Bik en Henk Droog aan de productie en uitgave van de Agenda van Verlangen, met prachtige afbeeldingen van kunstwerken en schitterende citaten uit de wereldliteratuur.
In 1999 redigeert hij met fotograaf en kunstenaar Gerard van Wingerde de bundel: ‘Dood, Sex & Eenzaamheid, gedichten 1967-1970’ van Sjors de Rooij (Utrecht 1999).
In 2010 verschijnt het boek: ‘Paradijs bv, Op weg naar werk’ (Uitgeverij Parterre, Utrecht). Het is een absurdistisch, hilarisch en soms schrijnend verslag van een re-integratietraject, richting betaald werk.
Tenslotte verschijnt in 2011 de tweede jubelbundel: ‘De Poëzieclub en haar materialen’, met foto’s van Jan Banning. Het is de vijftiende publicatie van De Poëzieclub, waarvan Riccardo sinds 1991 lid is. Dit jaar verschijnt de zestiende uitgave: ‘Recent verworven overgewicht’.

Mijn naam is Teresa Pinto en ik ben geboren in Portugal in 1960.
In mijn vroege jeugd werd ik geïnspireerd door de boeken van ‘De Club van Zeven’; veel avontuur!
Na schooltijd en in de vakanties, in de schuur in de achtertuin, organiseerde ik ‘geheime’ ontmoetingen en plande spannende wandelingen door de bossen en riviertjes. In de oude, onbewoonde huizen, kastelen van onze verbeeldingen, gingen wij op zoek naar de schatten.
Tijdens de picknicks vroegen de kinderen mij om verhalen te vertellen en om buitenlandse talen te spreken. De verhalen waren de overblijfselen van die bijzondere verhalen die mijn vader aan ons vertelde (aan mij en mijn broer) voordat we gingen slapen. Verhalen die hij zo ter plekke verzon maar die de sfeer en cultuur van de verre landen zo goed weergaven.
En de talen? Ik verzon woorden die ik met het desbetreffende accent uitsprak en we lachten.
Dieren waren mijn grote passie. Zo toen ik negen jaar oud werd kreeg ik een lammetje als verjaardagscadeau. En die ging stiekem onder mijn lakens, natuurlijk, samen met de hond.
Later, met de ouderen van de wijk, hield ik lange discussies over de filosofen die ik alleen van naam kende, maar dat deed er niet toe; de discussies waren levend en... de betoverende ogen van mijn vader als hij over Socrates praatte, dat deed het ‘m! Geen wonder dat tussen alle leuzen op de wc ‘ken jezelf’ de populairste was.
Voordat we naar het buitenland zouden reizen vond mijn vader het héél belangrijk dat we eerst het eigen land zouden leren kennen. En zo kampeerden we jaren achter elkaar in de mooiste gebieden van Portugal.

Van mijn moeder dronk ik de compassie en de liefde voor alles en iedereen en van mijn vader de ondernemingslust waarbij het volgen van je eigen koers het zwaarste weegt.

Na de studies Filosofie en Franse Taal en Cultuur, ben ik aan mijn carrière begonnen als docent. Dan, gedreven door de passie voor Amsterdam, was een half uur genoeg om een beslissing te nemen en mijn koffer in te pakken: de lift kon namelijk niet lang wachten. Dat was in 1984 en hier ben ik, waar ik me (ook) zo thuis voel!!
In 1992 is mijn dochter geboren en toen werd alles hier nóg mooier!
Amsterdam… een beweeglijke stad waar een ieder aan zijn culturele trekken kan komen(!) met, net buiten het centrum, de rust van een groot dorp. Het water dat langzaam door de grachten stroomt, de huizen die op elkaar leunen in gefluister, de katten die voor de ramen hun poten rekken, het zoete geluid van de avondjazz in het café, en af en toe de viooloefeningen van de buren…

In Nederland heb ik de opleiding voor Psychosociaal Therapeut gevolgd en heb in verschillende settings gewerkt. Ben docent geweest, hulpverlener, coördinator van een inloophuis voor dak- en thuislozen, en de laatste 6 jaar eigenaar van een (spiritueel) centrum.

Wat is er mooier dan onze eigen talenten overal te kunnen gebruiken…
In liefde, vanuit het hart.

Auteursrecht

QUO Magazine behoudt het recht -tenzij anders overeen gekomen met de auteur- ingezonden materiaal in te korten, aan te passen dan wel niet te plaatsen. QUO Magazine behoudt zich tevens het recht voor - tenzij anders is overeengekomen met de auteur - artikelen en/of meningen te verwijderen. Dit geldt zowel voor tekst als muziek en beeld materiaal.

Een bezoeker/ster van QUO Magazine site mag geen auteursrechtelijke beschermde werken of andere in QUO Magazine opgeslagen informatie openbaar maken of verveelvoudigen zonder toestemming van QUO Magazine (ook niet via een eigen netwerk).



Disclaimer

Beweringen en meningen, geuit in de artikelen en mededelingen op de pagina's van QUO Magazine zijn die van de auteur(s) en niet (noodzakelijkerwijs) die van de redactie van QUO Magazine.
QUO Magazine sluit alle aansprakelijkheid uit voor enigerlei directe of indirecte schade, van welke aard dan ook, die voortvloeit uit of in enig opzicht verband houdt met het gebruik van QUO Magazine site, de online informatie die door middel van andere media verkregen is of die het gevolg is van beweringen en meningen, geuit in die media. Wij zijn ook niet aansprakelijk voor directe of indirecte schade die het gevolg is van het gebruik van informatie die door middel van QUO Magazine verkregen is.
QUO Magazine site kan links bevatten naar websites van derden, die geen eigendom zijn of onder beheer staan van QUO Magazine. QUO Magazine heeft geen zeggenschap over en aanvaardt geen verantwoordelijkheid voor de inhoud, het privacybeleid of de praktijken van de websites van derden.

Dit document is voor het laatst gewijzigd op 1 januari 2012

Verwerking van persoonsgegevens
QUO Magazine legt in het kader van haar dienstverlening gegevens vast. Dit is bijvoorbeeld het geval wanneer je je abonneert op het tijdschrift, je interesse kenbaar maakt, of anderszins contact hebt met QUO Magazine De gegevens die verwerkt kunnen worden zijn contactgegevens, (waaronder naam, postadres, emailadres en telefoonnummer), functiegegevens, opgegeven interesses.

Je persoonsgegevens worden gebruikt voor de uitvoering van met ons gesloten overeenkomsten, verbetering van de dienstverlening van QUO Magazine, om de website van QUO Magazine te beveiligen en webstatistieken op te stellen. Ook kunnen de gegevens worden gebruikt om je op de hoogte te houden van interessante informatie en aanbiedingen van diensten van QUO Magazine.

De opslag en doorgifte van je gegevens via het internet zijn beveiligd via de gebruikelijke technieken.

Wijzigingen
QUO magazine behoudt zich het recht voor om wijzigingen aan te brengen in dit privacy statement. Check daarom regelmatig dit privacy statement voor het privacybeleid van QUO Magazine.

Dit document is voor het laatst gewijzigd op 1 januari 2012

Onze contactgegevens vindt u op onze nieuwe website www.q-art.nl.