Quo Magazine No 1 (nov./dec. 2010): 'het lichaam'
|
Beste lezer, Waar denk je aan bij het woord ‘lichaam’? Aan een mooie vrouw/man? Aan je gezondheid? Aan de weerspiegeling van je spirituele leven? … ‘Het is door het lichaam dat we de wereld ervaren’, zeggen vele meesters. ‘Being in my body is an experience of feeling, of sensation and emotion. Of expression and reception. I read my body. It talks….’ zegt Louka Leppard in het interview van dit nummer van QUO Magazine. Voor je zie je Quo magazine: een lichamelijke vertaling van de belevenissen van de deelnemers aan dit nummer… |
 |
Dear reader, What do you think of when you hear the word ‘body’? Do you think of a beautiful woman/man? Do you think of your health? Of… the reflection of your spiritual life?... ‘It is through the body that we experience the world’, the masters say. ‘Being in my body is an experience of feeling, of sensation and emotion. Of expression and reception. I read my body. It talks….’ says Louka Leppard in his interview to QUO Magazine. Before you is Quo magazine: the embodied ‘translation’ of this edition’s participants… |
||||||||||||||||||||||||
|
Verder in dit nummer: Meer interviews Eben Haëzer is een woon- en zorgcentrum in Gein, Amsterdam. Op de 2de etage, waar ik momenteel werk, wonen 32 mannen en vrouwen in de leeftijd van 50 tot 96. Het lichaam is, zonder meer, één van de grote thema’s van het dagelijkse leven, zowel voor de bewoners als voor het personeel. In dit nummer kunt u interviews met drie bewoners lezen: mw. Holdorp, 96 jaar oud, mw. de Vente, 95 jaar oud, en mw. Kruijswijk, 75 jaar oud. |
|
||||||||||||||||||||||||
Lieve lezer, ik nodig je uit om ‘het lichaam’ tot je te nemen en ervan te genieten! Het tweede nummer van QUO Magazine, januari/februari, verschijnt op 17 januari 2011 met “Tijd en Ruimte” als thema. |
 Joy Goldkind  Paulo Neves |
Dear reader, I invite you to celebrate ‘the body’! The second issue of QUO Magazine, January/February, will be online January 17th with the topic: "Time and Space" |
||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||
columns
Patronen Mo Haan |
||
|
Als inmiddels fervent Kundalini yoga beoefenaar bezocht ik deze zomer het Kundalini yogafestival in Frankrijk. Kundalini yoga biedt o.a. de mogelijkheid discipline en doorzettingsvermogen te ontwikkelen, eigenschappen waar ik vooralsnog niet in uitblink. Ik zag mijn kans schoon en besloot hieraan te werken om zo bepaalde patronen te doorbreken en anders om te leren gaan met mijn energie. Ik heb de vastgeroeste overtuiging zeker zeven, maar liever acht uur slaap nodig te hebben om goed te kunnen functioneren en me lekker te voelen. Zoals een moeder haar kroost bewaakt, zo waak ik over mijn acht uurtjes. Elke avond volgt het neurotische rekensommetje; is de uitslag negatief, dan sta ik net wat krampachtiger mijn tanden te poetsen, met het vooruitzicht op een vermoeiendere dag. En zo voel ik me vervolgens dan ook vaak. Veel Kundalini yogi's doen elke ochtend in alle vroegte, tussen 04.30 uur en 07.00 uur, hun ochtenddiscipline. Tijdens deze "ambrosial hours" zijn lichaam en geest ontvankelijker voor reiniging, is de hoek van de zon t.o.v de aarde gunstig voor meditatie, en is er veel levensenergie (prana) aanwezig. De duur van 2.5 uur wordt bepaald door de wet van karma: alles wat je geeft, ontvang je in tienvoud terug. Dus als je een tiende van de dag wijdt aan je hogere bewustzijn, heb je daar het hele etmaal profijt van, aldus de yogi’s. Tijdens het festival stond ik acht dagen lang om 03.45 uur naast mijn tent. Het was soms fris, maar ik was het ook! Gewapend met yogamat, schapenvacht en een dikke deken liep ik genietend van de rust en de prachtige sterrenhemel naar het yogaveld. Gelijk opgaan met het ritme van de langzaam maar zeker ontwakende natuur voelde verbazingwekkend natuurlijk. Tijdens het chanten van de mantra's tussen 06.00 uur en 07.00 uur wordt het steeds lichter voor mijn oogleden, totdat ik mijn ogen open en de zon begroet. Het is alsof ik op alle zaken vooruitloop. |
Ik sliep gemiddeld vijf uur per nacht en ontdekte dat de yoga me de hele dag door fit hield. Ok, het zijn meer uren yoga dan normaal, en het reinigende dieet en de energie op het festivalterrein hielpen ook een handje, maar mij werden de ogen geopend. Je start niet elke ochtend met een bepaalde hoeveelheid energie die als een nachtkaars uitdooft. Yoga gaat over het vinden van de balans tussen inspanning en ontspanning, waarmee je gedurende de dag nieuwe energie kunt genereren. Ook de volkswijsheid dat de uren slaap vóór middernacht dubbel tellen, lijkt te kloppen. Het aandeel diepe slaap, waarin het lichaam zich herstelt, is groter aan het begin van de nacht; tegen de ochtend, wanneer de lichaamstemperatuur oploopt, wordt het aandeel REM-slaap (droomslaap) groter. Hoewel dromen hun functie hebben, zijn ze ook energievreters. Door te mediteren i.p.v. te dromen werd mijn geest helderder en rustiger. Mijn eetpatronen worden voor een groot deel bepaald door de wirwar van gewoonte, emotie en denkpatronen. Het reinigende dieet op het festival bestond uit soep, fruit, mungbonen, rijst, sla, bieten, wortelen en hete saus. That’s it. Na twee dagen was ik er aan gewend; ik taalde nergens naar en voelde me met de dag lichter worden, fysiek en mentaal. Eenmaal thuis was het omschakelen naar het oude ritme lastiger. Een nacht van acht uur slaap zoals voorheen gaf me een jetlagachtig gevoel en de koelkast begon weer te lonken. Maar er is iets veranderd. Met het lichaam als ingang tot ervaring, heb ik geleerd dat het stukken minder slaap en voedsel nodig heeft, dan ik gewend ben het te geven. Dit heeft mijn bewustzijn verruimd. Nu sta ik vroeger op en slaap iets korter, doe ik meer yoga tussen de bedrijven door en ga ik eens een half uurtje liggen voor een verkwikkende diepe ontspanning. Ik eet minder, gezonder en op moeilijke momenten denk ik aan het festival. Ik ben beloond voor mijn inspanningen. Echt. Ik heb het aan den lijve ondervonden. |
|
Last but not least: de voeten Pien Rebel |
||
|
Terwijl ik dit schrijf, masseer ik met mijn linkerhand mijn rechtervoet (ik schrijf nog ouderwets eerst met de hand). Eén voor één draai en trek ik aan mijn tenen. Dan begin ik met mijn duim en wijsvinger mijn grote teen te masseren. Via de schildklier en de bronchiën daal ik af naar beneden, naar het maag- en darmgebied midden op de voetzool. Onderweg kom ik langs de longen, op de bal van de voet onder de tenen. De longen masseer ik met al mijn vingers alsof ik pianospeel. Langs de binnenkant van de voet loopt de ruggegraat, ik masseer in kleine circels met mijn duim en strijk er nog een paar keer langs. De gewrichtspunten aan de buitenkant van de voet doe ik afwisselend stevig en zacht. Dan de bovenkant, flink tussen de tenen met mijn pink, want een dikkere vinger past daar niet. De lymfepunten, de schoudergordel en de zijkanten van de enkel, waar het gebied van de baarmoeder en eierstokken ligt. Zonder na te denken bewegen mijn vingers en hand over mijn voet. Na 15 jaar kan ik nog steeds verrast worden door het speciale gevoel en de sensatie van een aanraking van mijn voet. Het voelt verfrissend en verkwikkend na een zware dag. Het trekt de aandacht weg uit mijn vermoeide hoofd en leidt hem naar beneden. De combinatie van ontspanning en nieuwe energie verspreiden zich vanuit mijn voeten weer naar boven, door mijn hele lichaam. Natuurlijk is je eigen voet masseren met één hand iets anders dan in een ontspannen houding liggen terwijl iemand anders het doet. Het laatste heeft veel meer effect en is minder vermoeiend, maar het eerste is ook prima als je niemand bij de hand hebt. Voetmassage is iets wonderlijks. Het hele lichaam is een wonder en er zijn vele soorten heerlijke massages, maar voetmassage is voor mij iets bijzonders. Het wonderlijke eraan is dat het masseren van zo’n klein oppervlakte het gevoel kan geven dat mijn hele lichaam een opkikker heeft gekregen. |
Dat komt omdat voeten super gevoelig zijn. De theorie is dat de verschillende organen, zenuwen en klieren in het lichaam zijn verbonden met bepaalde reflexpunten op de voeten, voetzolen, tenen en enkels. Het lichaam is als het ware in het klein weerspiegeld in de voet. Er zijn veel interessante boeken geschreven over voetreflexologie, over de genezende werking, het opheffen van energieblokkades en hoe je aan een voet kunt zien en voelen wat er elders in het lichaam speelt. De ene theorie verdeelt het lichaam in verticale zones, de ander in meridianen, maar het principe is hetzelfde. De zones en meridianen eindigen in de voeten [en handen] Door deze uiteinden of reflexgebieden te masseren, beínvloed je direct de weefsels en organen die hiermee in verbinding staan. De doorbloeding wordt gestimuleerd, energieblokkades opgeheven en het belangrijkste: het zelfgenezende vermogen van het lichaam wordt ondersteund. Of je nu een voetmassage neemt om klachten aan te pakken of gewoon omdat je geniet van het gevoel, je voeten zijn er blij mee. Want hoe vaak komt het voor dat je voeten een uur lang volledige aandacht krijgen? Voeten zijn de trouwe onderdanen van het lichaam. Ze dragen ons de hele dag, doen zwaar werk en krijgen weinig aandacht en waardering daarvoor. We smeren wel van alles op ons hoofd en in ons haar, maar vergeten vaak onze voeten. We proppen ze in ongemakkelijke schoenen, zweterige sokken en geven ze nooit eens frisse lucht. Alleen in de zomer mogen ze wel eens sandalen aan en krijgen ze de kans om zonder schoenen en sokken door de branding, over gras of zand te lopen. Iedereen die dit doet in de zomer, weet hoe fijn het voelt en hoe jammer het is om in september weer sokken aan te trekken. Geef je voeten aandacht, ook in de winter, en je geeft je hele lichaam een kadootje. |
|
Natuur beleven Esther de Winter |
||
|
Ploeterend in de tuin ervaar ik de natuur. Zacht en stekelig blad, gezoem om mijn oren, de geur van gemaaid gras, sporen van een egel, een rijpe moerbei. Mijn lichaam geeft mij door voelen, ruiken, horen, zien en proeven een beleving van de natuur in mijn tuin. Een beleving die ik vervolgens weer probeer over te brengen op anderen. Het liefst zou ik het van de daken schreeuwen: “Zie nou toch eens hoe mooi en wonderlijk dat allemaal is!” Maar zo eenvoudig werkt het niet. Want als je hoofd niet besloten heeft dat iets belangrijk of interessant is, dan nemen je zintuigen het gewoonweg niet waar. Dan loop je voorbij aan dat prachtige plantje of dat grappige kevertje. Een mooi voorbeeld zijn de excursies van de natuurvereniging IVN waar ik vroeger aan deelnam. Met een groepje natuurliefhebbers trokken we dan een natuurgebied in. Onder de deelnemers waren vooral plantenkenners en vogelaars. Het wandeltempo was laag, want er was elke paar meter wat interessants te bekijken. Maar het grappige was dat ondanks al die spiedende blikken op zoek naar iets moois, ik altijd degene was die de leuke insecten vond. Je ziet waar je oog naar zoekt en wat je oog geleerd heeft om te vinden. In mijn geval zijn dat kleine kriebelbeestjes. |
Natuur beleven kan ook nog heel anders. Dat ervoer ik toen ik tijdens een cursus enkele maanden lang intensief bezig was de natuur te ervaren via de verschillende elementen. Tot mijn stomme verbazing bleek ik in staat de energie van bomen te ervaren. Dat was niet iets waar ik op voorhand op uit was geweest. En ook niet iets wat ik vooraf geloofd zou hebben. Ook voor energie geldt kennelijk dat je het kunt leren waarnemen. Weer opgeslokt door het gewone leven heb ik deze vaardigheid snel verloren, maar ik weet nu wel dat het kan. En die wetenschap opent allerlei nieuwe perspectieven. Zo hou ik voor de zekerheid de optie open voor mogelijke elfjes en andere natuurwezens in mijn tuin. Want wie zegt me dat je die niet ook kunt leren ‘zien’? Misschien ga ik het ooit nog wel eens proberen. |
|
blogs
Op naar het Franse platteland Gonny Kruisdijk |
||
|
Op een dag had ik genoeg van de drukte om me heen en verlangde naar stilte. Korte tijd daarna kreeg ik daar een kans voor. Als ik volmondig 'Ja' zeg, terwijl ik nog niet eens weet waar het allemaal over gaat, is het meestal mijn intuïtie die dit zegt. En mijn ervaring zegt me dat ik daar rustig gehoor aan kan geven, zonder al te veel te willen weten. Het pakt vrijwel altijd beter uit, dan ik zelf had kunnen denken of kan zo vreemd klinken dat mijn verstand 'nee' zou kunnen zeggen. Ik moet hier gewoon gehoor aan geven en er voor gaan. Gewoon kijken wat er gebeurd. Ik kan ook een volmondig 'nee' zeggen, in dat geval is het duidelijk dat het tijd is om iets te veranderen. Ook die 'nee' heeft een beter effect dan ik zelf zou kunnen denken. Tussen deze sterke signalen, zitten de normale ja's en nee's. Maar wanneer ik dat volmondige gevoel heb, moet ik er gehoor aan geven. Het is meestal het gevolg van een eerder gestelde wens. En zo heb ik 'ja' gezegd voor een klus in een oud huis, midden in een klein dorpje ergens in Zuid-Frankrijk. Voor wel 4 maanden. Het was een bouwval, waar jarenlang allerlei vogels en andere dieren onderdak vonden. Er was een keukentje, een douche en electra. Ik had geen auto en sprak geen frans. Meer afgelegen en op mezelf aangewezen had ik het niet kunnen treffen. Ik kwam er helemaal tot rust, de eenzaamheid was een weldaad en de stilte was alom om me heen. Gelouterd kwam ik terug. En pakte de draad weer op. Ik uitte de wens dat ik zelf ook zou kunnen wonen zoals ik die 4 maanden gedaan had. Mijn wonen in Amsterdam is uniek, mijn werk was heerlijk en veelzijdig. Maar op een dag zei ik volmondig 'nee' tegen een opdracht waar ik altijd al naar uitkeek en waarvan de condities optimaal lagen. Voor mij een heel duidelijk signaal, waar anderen niks van begrepen. Tijd om te gaan. Ik wist nog helemaal niet waarheen, hoe of wat. Mijn huis was in no-time verkocht en een maand later ging ik in Frankrijk (het had ook Italië ofzo kunnen zijn, maar hier lagen de meeste mogelijkheden, ik beperkte me tot de streek waar ik me toe aangetrokken voelde) kijken naar een nieuwe woning. Ook had ik nog geen idee had wat ik wilde en wat voor soort huis en zo had ik een 10 tal verschillende woningen uitgezocht bij één makelaar die me wel wat leken. Mocht mijn huis er niet tussen zitten, dan weet ik iets beter wat ik voor soort huis zoek. Mijn vriendin bood aan te mee te gaan en te rijden. En het dagje huizen bekijken brak aan, het was leuk vele huizen te bekijken, in verschillende omgevingen. Het is nl zeer Frans dat de makelaars niet melden wáár het huis staat. Het laatste huis was een oude pastorie in een klein dorp. Nog voor ik het binnen gezien had, borrelde al het volmondige 'ja' gevoel. Het huis was van binnen uitgeleefd, maar de basis was erg goed. Het uitzicht was prachtig en de plek was geweldig. Het volmondige 'ja' werd zeer sterk, zodat ik meteen een bod deed. De volgende dag gingen ging het onderhandelen van start en kwamen we uit op een heel mooi bedrag. Daarna mocht ik ook nog meubels uitkiezen. Het was zo gunstig allemaal, dat ik een volledige huisraad kreeg en met een nog goed werkende houtkachel, gasfornhuis, en geyser. |
Met een heel goed gevoel gingen we weer naar Nederland terug. Mijn vriendin was wel heel erg verbaast rondom deze gang van zaken. Normaal hoor je verder te kijken, te vergelijken, taxaties te verrichten, kostenplaatjes te maken. En ik deed niets van dat alles. Maar zij kent mij, weet dat ik ook niet onbezonnen te werk ga. En ze genoot daardoor mee. De overdracht liep voorspoedig, 2 maanden later kan ik terug en tekenen. Ik besloot mijn huisraad op te slaan in containerboxen, zodat die op oproep naar Frankrijk vervoerd kunnen worden. En een auto vol spullen gaat mee. Kleren, gereedschap, beddengoed, handdoeken, wat servies en pannen, mijn koffie apparaat en boeken. Er zat een weekje tussen het verlaten van mijn oude woning en het vertrekken naar de nieuwe. Met de vol geladen auto tufte ik nog even heen en weer in Nederland, om hier en daar 'afscheid' te nemen. Op zaterdag kwam ik aan, de vorige bewoners stonden me al op te wachten, ze hadden het huis opgeruimd en de spullen die ik kreeg stonden klaar. Er kwam enthousiast nog een mededeling, dat ze tijdens het opruimen een waterbron in de cave vonden, hij was met grafstenen bedekt met aarde overheen. Na uitleg hoe ik de kachel aan moest maken, vertrokken ze weer. Maandag zullen we met z'n allen naar de Notaris gaan. Ik was heel moe, maakte het bed op en kroop erin. De volgende ochtend stond ik op met een heel raar triomfantelijk rijk gevoel. Het was me gelukt. Onwennig liep ik rond in een huis, dat de mijne zou worden. Het was dus een statige woning geworden, geen boerderijtje. En het voelde heel goed. Een gekke ontdekkings tocht langs de kamers, zolders, kelders, oud en spookachtig. Maar ook vreselijk spannend. Ik liep voor het eerst de tuin in, een enorm oppervlak, vol onkruid en onbestendige struiken en bomen. Met dat prachtige uitzicht over de vallei, hier en daar een huisje en de pastorie staat statig naast een andere statige gebouw en de kerk. Een plaatje. Ik liep het dorpje in met al haar geheimen: zal ik de bewoners allemaal leren kennen..? Zullen ze mij accepteren..? Met veel gepruts kreeg ik de kachel aan, het rookte vreselijk, dit gaat nog wel wat oefenen vergen. Zal ik dit straks dagelijks gaan doen..? Ik ben van een luxe woning hartje levendige stad terecht gekomen op het platteland, primitief, sober en stoer. Ik ben begonnen aan mijn nieuwe avontuur. De volgende dag reed ik met de vorige bewoners naar de Notaris, waar ook de makelaar was. De makelaar nam van te voren de stukken met me door en de overdracht zelf ging op z'n Frans. Omdat ik er niks van verstaan kon, zat ik gewoon de hele situatie te aanschouwen. Het is dan even of je in een franse film terecht bent gekomen. Ik tekende de vele papieren, ook dat ik instemde met de wetten van het natuurpark, dat mijn nieuwe omgeving is. En na afloop dronken we champagne met cake in het nieuwe huis van de vorige bewoners. Vòila, mijn nieuwe leven kan beginnen. Ik ben eigenaresse van een oude pastorie. |
|
Tarot: Queen of disks
Petra Stam
Deze Koningin van schijven van Crowley ziet er toch heel anders uit dan de Koningin van Pentakels van Waite. Het element aarde (schijven/pentakels) is hier verbonden met de lichamelijkheid: het lichaam van de aarde en dat van de mens. De Schijven Koningin heeft een lange, zware weg door de woestijn afgelegd en is in een vruchtbaarder gebied aangekomen. Ze heeft kennis omgezet in wijsheid en staat met beide benen op de grond. De winterperiode brengt misschien eenzaamheid, ontbering en schraalheid, maar daarna is er weer zicht op nieuwe groei. Deze Koningin is de moeder van de groei- en levenskracht en beschermt dat wat zij nodig acht. Zij is de menselijke vorm van de Grote Godin, het scheppend principe. De gedraaide horens op haar hoofd tonen dat ze zeer instinctief is: ze geeft leven maar kan het ook nemen. In de winterperiode zal ook niet alles overleven, maar ook dood is een deel van het leven.
Op de bol in haar hand is een netwerk te zien van elkaar snijdende cirkels, die staan voor de natuurlijke cycli. Iedere cyclus heeft zijn eigenschappen en kwaliteiten. Ook het gewaad van reptielenhuid symboliseert de vernieuwing van de aarde.December brengt de tijd van Steenbok, het sterrenbeeld dat staat voor taaiheid, volharding en onafhankelijkheid. Met geduld, creativiteit en doorzettingsvermogen zal de levenskracht een nieuwe vorm aannemen en nieuwe vruchtbare tijden gaan opleveren. In deze tijd is haar aandacht echter naar binnen gericht, op de braakliggende talenten die zich beginnen te ontplooien. Het is een tijd van creativiteit waarin volharding en doorzettingsvermogen belangrijk zijn. Richt je op dat wat voor jou belangrijk is. Wees je bewust van je doelen voor de komende tijd en steek daar je energie in (ook als je niet direct resultaat ziet). Schijven Koningin geeft ook letterlijk het belang aan om aandacht aan je lichaam te schenken. Ons lichaam is de tempel van de ziel - luister wat het nodig heeft. Heb je extra vitamines nodig in deze tijd? Zorg je goed voor je lichaam? Eet je gezond of is het tijd om op dieet te gaan? Het is een tijd om praktisch bezig te zijn met schoonheid, gezondheid en voldoening. Maar ook met de geborgenheid van familie en de behoefte om bij een familie of groep te horen. Zoek elkaar op en steun elkaar. Zet kennis om in wijsheid, leer van de periode die hiervoor was. Voor je het weet is er alweer een omslagpunt naar een volgende fase in je leven. |
interviews
|
Tulayoga
An interview with Louka LeppardBy Teresa Pinto Much has been written about Tulayoga these days and no matter whom the practitioner is, Louka Leppard is always the name behind it. I booked a session with Louka some years ago in Haarlem. I announced myself at the reception of the hotel where he was giving the treatments, and after a few minutes I saw this slim young man, dark hair and a broad smile coming down the stairs. You wouldn’t know you were in the presence of an English man were it not for his impeccable accent and his gentlemanly manners. I found Tulayoga very special. It felt like an experience of total surrender in which I lost all notion of my body, space and time. So now starting a magazine online (in the air!) and having ‘the body’ as theme, what else could I wish for than to interview Louka Leppard himself? Louka suggested we meet in Amsterdam for breakfast but due to a change in his schedule he asked later if we could ‘meet’ on Skype. And there he was, sipping his tea, comfortably seated on the couch in his apartment in Berlin. I also put my teapot on the table and as if we were sitting there drinking tea together, started our lovely conversation. |
 |
|
Tulayoga: how did it all started? When I was young I didn’t feel comfortable in my body. I had a negative idea of what my body was like. I thought I was weak and "skinny". I had been living in Holland for some years and moved back to England when I was 25. On the first week of my return I stopped smoking and started practicing yoga in the evenings. It wasn't something I consciously decided to do, I was alone in the house and I just started to stretch in the evenings and listen to music, just for the pleasure. I am naturally flexible so it wasn't the painful process that it can be for some people. Also in that first week two friends came by one evening who had just taken a weekend course in Acrosage and they wanted someone to practice on. Although I had began practicing massage a few years before I had never heard about the idea of aerial bodywork and the 5 minutes of floating freely in space that she was able to give me, however short, was something completely out of the ordinary. The lights were low, there was a slow repetitive trance track playing softly in the background and I experienced some kind of "return to the womb". I then saw her giving a treatment to her friend and the aesthetic quality of the postures struck me. I connected with the idea immediately on many levels. it was very clear and instant. All I said to her was: ‘you have to teach me everything you know….’ 15 years on it's obvious that this was the birth of something but back then I only felt a strong "click". There was no thought of a long term goal. It wasn't a career move. It was just the excitement and the discovery of a new practice. Over the following few weeks she taught me the little she new and together we became confident and able to float each other for longer periods. It then continued as part of my daily life, I practiced on anyone and everyone that was open to it. The joy of being more deeply in touch with my own body and seeing the reaction in other people was deeply satisfying. It was wonderful to find something I could do well with my skinny/flexible body type that people enjoyed and admired and that brought me so much pleasure.  Is there any resemblance to Acrosage and your work? Two years after starting to practice I went to have a weekend workshop in England with Paul Terrel who trained in Acrosage with the originator Benjamin Marantz and had re-named it Inversion Therapy. After that weekend I realized that although the core postures were the same I had began to develop something of my own. I had added postures and was practicing with a more slow, meditative and gentle approach and my practice purposefully does not contain any new age ideology. So I decided to continue developing in my own way and to call it Tulayoga. There's no doubt in my mind though that the roots of Tulayoga began in the great idea that Benjamin had back in the 80's. I am very grateful to his genius. How did you come to this name, Tulayoga? I was looking on the internet for a word, in Sanskrit, to describe what I was doing and so I looked up words like rebirthing, floating, inversion etc.… ideally I would have called it rebalancing but this is already the name of a bodywork technique, I like the unpretentiousness and simplicity of it. Anyway, in the end I found the word Tulayoga which is the word for the use of, or harnessing, balance. This was perfect because during a treatment you are not using muscle strength to carry a person but rather using balance points to transfer their weight to the ground. Did you have any difficulties or big learning experiences along the years? I think I was born into difficulties. I was a very emotional and sensitive kid. It's only when I hit my 30's that things started to become easier and more understandable. But if you are talking about defining moments I think the most critical one was the year my mother died. This was a huge initiation for me. Prior to that moment I wasn't completely happy about being born or living an embodied life. I was a dreamer, I experienced physical life as happening to me, a series of events that I had little control over or understanding of. I wanted to escape into fantasy, back into the ether; I didn't understand the beauty of being physical, of living in the world or of my own creative capacity. I spent the last 3 months of my mother’s life with her at her home on the coast. Watching her leave woke me up to how fleeting and precious life is and how final death is, at least on the physical plane. 2 years later, after sorting out my mothers’ affairs with my sister Sacha, I took a break for a year and we went to India together. It was like coming home, I had no culture shock what so ever. From the first day there I started to offload years of stress and grief and to feel the enjoyment of just being alive. It was a complete and welcome break from the stress of paying bills, trying to gain a foothold of financial security and acquiring and identifying with possessions. It was the first time I didn’t have any stress. and from that new state of mind and feeling I started to understand that life is too short to be doing a job that doesn't make me joyful, or that doesn't fulfill or nourish me. I started asking myself, what makes me happy? If I had no limits or fears, what would I be doing with my time? And I started to see that the things that fulfill me are giving massage and aerial bodywork, drawing and writing. These acts bring me happiness in the moment. After this year of feeling and introspection in India I came back to England. That was a shock. When you live in India you start to come into your body and heart and to slow down into the moment. Returning to a city like London, to the western mind set, full of fast thinkers, made me feel like I only had cotton wool between my ears. So I decided to move to Barcelona and to start making my money through bodywork. It sounds so easy when it's put in a short paragraph like that but it took a lot of courage. At the same time, I really didn't feel like I had a choice. I had to move forward and out into the unknown or I would have stagnated in the known. And how was it in Barcelona? Everything that happens in life, seems to me to be the play between the choices one makes and what comes back to meet you because of those choices. I made the choice of going to Barcelona and to do what I really love instead of staying in England doing "jobs" I didn’t feel connected to. I took the risk, and life came back to me with some beautiful coincidences. On the bus from the airport to Barcelona centre I sat next to a Chilean girl and she said she had some friends that wanted to rent their apartment. They happened to be yoga teachers in one of the nicest schools in the centre of Barcelona, aptly named "Happy Yoga". So there I am, I knew no one, I didn’t speak Spanish and suddenly I had an apartment and connections for a place to work. It’s as if life said: ok you jumped, here are some wings to help you fly, enjoy! A year later I was again fortunate enough to meet the psychotherapist and author Marie Lise Labonté. She is the founder of the technique, MLC - Méthode de Liberation des Cuirasses (www.marieliselabonte.com/). She gives seminars and courses throughout Europe and Canada. She received a treatment with me and had such a strong and positive reaction to the work; she was vibrating and flying all over the place. She said: ‘right! you’re coming with me!’. She started inviting me to her seminars and she would introduce me in the beginning saying: ‘this is Louka Leppard, his work is amazing and you have to try it’. I don’t have any qualifications from large organizations; I only had my practice and a natural feeling for what I do. So to have someone in her position supporting me was a great lift. I was giving more than thirty treatments a week and my fee rose to a more serious level. It was an interesting time. Marie Lise’s work centers on how repressed feelings and emotions build up in different areas of the body, how they affect the posture and how to liberate the body and mind from these tensions. For me it was a great education. Since then I have continued to travel to give treatments and have lived in various countries. For the last 4 years I have lived in Berlin. |
How do you experience your body? How do I experience my body? That's a big subject... The first thought that comes to mind is the idea of body and spirit; for me they are not separate. I have a bit of a problem with this idea of the spirit being high and light and the body being something low and animalistic. Or the idea that sex is not spiritual. When you are conscious sex is a way of expressing love, caring and your whole being. I have a problem with these thoughts because that is how I was brought up to see it, through the Christian ideology. It took me a long time to realize it isn't like that. To realize that "My animal" is me. Even to use the word connection would be misleading because it would mean they are separate and that they have to come together to meet. There's a lot of pink between red and white. I prefer to think that our bodies are consciousness expressing itself through matter. We are whole. I see our consciousness as an axis or a filament that manifests and permeates out into physicality. Our feelings, ideas and thoughts emanate out into space. Being in my body is an experience of feeling, of sensation and emotion. Of expression and reception. I read my body. It talks. Everything I feel and thinking gets expressed through my body weather I want to share it or not. When I don’t breathe fully, when I don't have a free flow of expression, when I hold or repress my feelings, I begin to accumulate tension and to become denser. For example, if I am angry but not expressing it, those chemicals, those feelings running through my body, I feel them getting stuck in my body. It's essential that I remain free, to vocalized clearly or express myself through movement. I think this is another reason people find massage intimate. People talk about the intimacy of massage and it’s because there is no hiding. In the hands of a good masseur you can’t hide. You might wear certain clothes, act in a certain way, or hold certain physical postures that give the appearance of being a certain way, but if a good body worker starts to touch you it’s quite clear where and who you really are. I’m not talking about judging anybody; I'm just saying that it becomes clear through tension and density in the body where there are tensions in the personality. That’s why some people don’t want to be touched; it brings them into contact with their true nature and vulnerability. The beauty of good bodywork and conscious touch is that in that exposed space, there is the potential for release and deep healing. How would you describe the effect of Tulayoga on people and yourself? Everything is in the opposite when you receive Tulayoga, where gravity is usually compressing you, suddenly gravity is running through your body in the opposite direction, you begin to decompress and space is opening up inside you. All your receptors are relieved and your body starts to feel light, elongated and open. The perception of up or down, left or right fades away and you become consciousness in an undefined space. It's hard for people to understand if they haven't had the experience. Tulayoga is not about active postures or positions or doing something. In fact it is an undoing. People get attracted by the aesthetic of the postures, as I did, but in the end it has little to do with the experience. Tulayoga is a way to transcend the physical, to return to your centre and enter into silence. Sometimes, in a really beautiful session, I don’t know who is floating who anymore because we both go into the balance point and we both start to relax very deeply. The more the person above me relaxes the more I relax and the more I relax the more they relax. And suddenly you are in this place where you are so deep in the balance that you stop feeling the body above you as separate. Your thoughts settle into silence. I feel their weight descending through my legs and sacrum into the ground like a flow but it's hard to know who is floating who? And it’s very, very peaceful. What surrounds you drops away and there is a pure and timeless connection. It’s an honor to have someone relaxing so deeply into trust with you. Everything seems right in the world and I feel a lot of gratitude.  It is a totally surrender, isn’t it? Surrender to… actually to nothing, to whatever. Just not knowing and not needing to know. Yes, it’s quite different being with someone when you’re both quietly surrendering. You both help each other somehow and it's comforting to have company on the journey with you. It's a quiet and subtle expression of understanding and care. That’s what I felt in the session. At a certain moment there was no Louka Leppard there; there was only pure love. I feel that as well. It’s important to go out of your mind, out of your personality and to return to breathing and being in the heart. It‘s more complicated to achieve that in conversation. I find that thought and words can often get in the way of loving and feeling. Back then in Haarlem you showed me the wonderful drawings you make. Are you still doing them? And are there any plans for this work? In 2000 I made a decision to put all my focus into Tulayoga. And I had the idea that when Tulayoga was successful I would then have the financial stability to complete some pieces. I only realized last year that it's hard to measure success and Tulayoga will never be complete. It will continue to grow and evolve as I refine it. So now I am back to spending time drawing as well. I'm also starting to see that there is some connection between all the creative things I do. The similarity between Tulayoga, massage, my writing and drawing is clear. Perhaps you remember they both have the same continuous lines and clear space… (yes, I do remember: to me they were like movement in quietness). They all come from this place without thought. It’s a meditative process through action. I am fulfilled when I create. There is nothing more I need in that moment. If I’ve given a good free flowing massage or if I draw some lines on my work that interact with the whole in a harmonious way it makes me feel deeply fulfilled. I have a number of apparently separate projects on the go but I feel like all these things are starting to converge. Massage, Tulayoga, writing, drawing, and designing. I have the feeling it's coming together in some kind of book. But as with most things in my life, it's not linear. So I just keep working on the different projects I enjoy and as they expand I assume they will merge at some point. Can you tell something more about what you write? I enjoy writing about my experiences. Human anecdotes about learning processes that people can relate to. I also enjoy reducing experience and ideas to the minimum of words. Beyond Haiku, to seed sentences or even just a word or two that may grow in people’s minds. And poetry, about love, of course, what else? Info: www.tulayoga.com
|
 Snotneuzen
Mijn ouders zijn op hun 77ste en 78ste twee snotneuzen. Wat een mooie kijk op het leven! Hoe jong van geest is iemand die zo praat?! In gesprek met mw. Holdorp Door Teresa Pinto |
|
|
Toettoet... uit van de weg! Dat is mevrouw Holdorp door de gangen, in haar elektrische rolstoel. Als ze wat dichterbij komt, maakt ze een vuist en zegt: wil je iets met me? Ik zou niet durven!, zeg ik. En we lachen. Mevrouw Holdorp is op haar 96ste één van de oudste bewoners van Eben Haezer. Dat zou je niet zeggen, en zeker niet kunnen raden. Een keer vroeg ze me: hoe oud zijn je ouders? 77 en 78, antwoordde ik. Ze keek me aan met een stoute blik en zei op een gedecideerde toon: oh, snotneuzen, dat zijn nog groentjes! In haar kamer zit ze vaak bij de verstelbare stoel een boek te lezen of aan het kleine tafeltje haar zegelcollectie op orde te brengen. Daar zit ze vandaag ook, alleen wat minder geconcentreerd op haar werk. Mw. Holdorp kijkt uit het raam en lijkt het landschap in zich op te nemen. Haar raam heeft uitzicht op de bomen en het weggetje heeft iets pittoresks, het heeft iets van een ‘laantje’ zoals mw. Holdorp het noemt. Ik zit tegenover haar en begin haar te interviewen. Mw. Holdorp, u bent 96 jaar oud en u bent zó een fitte dame. Ik zou zeggen dat u minimaal 10 jaar jonger bent. Hoe krijgt u dat voor elkaar? Hèhè, dank u! Grapt ze met een trots hoofdknikje, terwijl ze haar keel schraapt. Tja, hoe moet ik dat nou zeggen? Je wordt zo oud… daar heb je niets over te vertellen. Ik doe er niets voor. Ik probeer een beetje bij te blijven, mee te leven, en brutaal te zijn, natuurlijk! (we barsten allebei in lachen uit). Als er een zuster bijdehand is dan zeg ik… (en ze maakt een vuist). Krijgen ze op hun billen, hoor! Ik zie hier een enorme collectie ansichtkaarten en zegels… en boeken. De ansichtkaarten probeer ik voor de hobbyclub te verkopen. Het zijn hoofdzakelijk kerstkaarten en ik probeer de dames een beetje te ondersteunen. En ik houd veel van lezen. Ik houd van levensromances, maar met een beetje inhoud. En de zegels, heb ik hele boeken van. Zegels van verschillende landen. Het wordt nu een beetje vermoeiend voor mij; mijn vingers worden een beetje gevoelloos. Maar ik doe het nog. Lichamelijk gaat het nu een beetje minder… Ik heb het aan mijn hart, en mijn benen, en de vingers, hè?!... voor de rest kan ik nog veel. Ik loop een beetje met de rollator, ik kan een beetje badderen,… Maar mijn hersentjes (lachend) die doen het nog goed! Dat is héél belangrijk, vind ik. Als je dat niet meer hebt dan… Ik zeg weleens: je kan van alles krijgen maar als je de kop niet meer hebt dan heb je helemaal geen contact. |
Het bevalt u hier… Ik ben er aan gewend. Ik woon hier al tien jaar dus… En ik ga ’s morgens beneden koffie drinken. We hebben zo’n club… het is natuurlijk wel jammer dat weleens iemand uitvalt, begrijp je wat ik bedoel? (ik toon begrip met een geste van mijn hoofd en er volgt een stilte). En ik ga ook naar de hobbyclub. Dat is ook heerlijk. En ik schilder een beetje… Margret (Margret is de teammanager) heeft een schilderij van mij in haar kantoor, moet je een keertje gaan kijken. Soms ga ik naar de concerten hier beneden als het… deze laatste was van die Jordaan muziek, daar ben ik weer niet zo gek op. Ik houd van vrolijke muziek, licht klassiek vind ik ook mooi. En er is een bekende zanger waar ik veel van houd maar de naam schiet me niet zo te binnen. Maar die komt hier niet, hoor. Was maar waar! U maakt niet alleen veel contact met mensen hier binnen, u krijgt ook veel bezoek over de vloer. Ja, de kinderen… Ik heb drie kinderen, en drie kleinkinderen en nog de achterkleinkinderen. De jongste is een jaar. Het is toch leuk, dat ze af en toe toch langs komen?! Mijn oudste dochter woont in Zeeland dus die zie ik niet zo vaak maar ze belt me elke week en we zitten wel een uurtje aan de telefoon (glimlacht tevreden). Dat je zo heerlijk met je kinderen nog kunt praten dat is iets heerlijks. En soms geef ik ze raad nog ook. (lacht) Mw. Holdorp kijkt naar de foto’s die op de muur hangen en brengt mij op reis door bij elke foto een korte beschrijving te geven van wie ze zijn en wat ze doen. Daarna vraagt ze me over mijn eigen dochter en ze lijkt mij te willen interviewen:-) ik zet de recorder uit en we blijven gezellig aan het praten. Interesse voor de ansichtkaarten? Neem contact op met de activiteiten begeleidster Claudia Trapman, tel. 020.5642000 (receptie Eben Haëzer; u wordt doorverbonden). Claudia is aanwezig van mandaag t/m donderdag van 08:00 tot 16:00u. |
 Gedwongen rust…
Van een levendige vrouw, met een passie voor dans, tot een rolstoel patiënt. In een klap kan je leven zomaar veranderen. In gesprek met mw. Holdorp Door Teresa Pinto |
|
|
Mevrouw Kruijswijk zit in een rolstoel. Na een paar maanden in Gaasperdam (ook een verzorgingshuis) te hebben gewoond, is ze naar Eben Haëzer gekomen, nu vier en een half jaar geleden. In de ochtend wacht mw. Kruiswijk om uit bed gehaald en gewassen te worden. Voordat ze klaar is om haar ontbijt te nuttigen, hebben de zusters al een aantal handelingen verricht met behulp van de til lift. Vaak zie ik haar in de hoofdgang naar buiten kijken. In haar kamer kijkt ze ook vaak door het raam. Zo ook vandaag. Buiten beginnen de bladeren prachtige gele en rode tinten te krijgen maar het valt ons allebei op dat er nog zoveel groene bladeren zijn. Ik zit op de comfortabele stoel tegenover mw. Kruijswijk, en begin haar te interviewen. Wat is de reden dat u in een rolstoel zit? Ik heb een herseninfarct gehad, mijn linkerkant is verlamd. Dat vind ik vreselijk dat ik zo afhankelijk ben van iedereen. Dat vind ik heel erg. Als u lichamelijk minder kunt wordt uw wereld wat kleiner… Ja, dat is het ja. Ik kan een boterham klaar maken en dat is het. Gelukkig ga ik nog veel op pad, met mijn elektrische rolstoel. Maar het is nu en beetje koud, dan doe ik het minder. Gisteren ben ik weer naar Ger geweest, mijn vriend, maar het was koud hoor, veel te koud. Maar hij komt echt vaak bij mij. Hij doet heel veel voor mij. Kort geleden zijn jullie in Zeeland geweest met z’n tweeën… Ja, daar hebben we een heerlijke week gehad. We zijn ook bij de Sail geweest. En 15 november gaan we naar de Wezep. Dat is ook een huis waar je verzorgd wordt, van het Rode Kruis; een soort vakantiehuis, in Gelderland. Mijn vriend gaat ook mee. Daar blijven we van maandag tot zaterdag. We hebben ook vroeger veel gereisd. We zijn ook in Spanje en in Portugal geweest. Toen kon ik nog lopen. Zijn dochter was er ook bij; met z’n vieren zijn we ook een keer geweest. Hoe lang kennen jullie elkaar? In april wordt het 5 jaar. We hebben elkaar leren kennen op dans. Dat was mijn grootste passie. Ik had er in het begin heel erg moeilijk mee hoor, toen ik het niet meer kon. …stilte… Maar ja, we moeten verder, hè?! Ger is de optimist, ik ben het tegenovergestelde… hij is heel positief! |
De liefde ziet de beperkingen niet, de liefde ziet de mogelijkheden. Ja, mijn vriend is geweldig! Hij is alles voor me geworden Hij doet álles voor me! Toen ik kon lopen was ik straalverliefd op hem, nu nog natuurlijk, maar op een andere manier. Maar dat ik niets voor hem kan doen… daar zit ik ook zo mee. Je voelt je… zo nutteloos! Ik was een bezige bij, deed alles zelf. Was altijd bezig, was heel creatief; ik naaide mijn eigen kleren. Dat was niet nodig maar dat was gewoon mijn hobby. Breien deed ik ook, borduren… ik was altijd bezig met mijn handen. Nu heb ik een gedwongen rust, echt gedwongen! Het is fijn dat ik nog zoveel reis. Dat is Ger die organiseert. Of zijn dochter: die helpt er ook wel mee. Een lieve dochter, hij heeft een lieve dochter. Ze lijkt precies op haar vader in die dingen allemaal. En die doet ook heel veel voor mij. Dat is helemaal goed! Maar de lichamelijke afhankelijkheid… kon ik nu nou maar twee pasjes lopen, dat ik in die stoel kon komen maar… (en wijst naar de elektrische stoel) Totaal fysieke afhankelijkheid! Ja, je voelt je gewoon een baby’tje, zeg maar; je hebt luiers om en je plast in je luier en doe je het ook weer in je broek. Dat vind ik ook zo erg. Maar ja, Ger zit er niet mee: dat wassen we wel weer, zegt hij. Het is heel liefdevol van hem maar voor mij voelt het vernederend… je voel je net een kind, een baby. Ik zie dat het moeilijk voor u is… Ja, dat is ook heel moeilijk. In het begin toen ging het helemaal natuurlijk niet. Ik heb er nou een beetje vrede mee, nou ja… maar ik voel me net een baby. En hier, door het tekort aan personeel, is het af en toe verschrikkelijk. Dan komt iemand nieuw en ik moet het allemaal uit gaan leggen. Daar word ik ook nerveus van. Af en toe valt het niet mee. Als iets verkeerd gaat dan ben ik alweer van slag. ( stilte) Maar ja… Beneden hebben ze allerlei activiteiten. Doet u weleens aan mee? Bv. een concertje bijwonen? Dat doe ik weleens, ja. Maar afgelopen zondag was het met liedjes van de Jordaan en zo, daar ben ik niet zo’n liefhebber van. Maar als het mooi weer is ga ik liever naar buiten. Met mijn vriend gaan we vaak een eindje lopen of ergens naartoe. Daar hou ik echt van! |
Een ondernemende geest
met wat we tegenwoordig noemen: een ‘hands on’ mentaliteit. Maar op een dag voel je je zwakker, je begint een beetje te kwakkelen, je lichaam doet overal pijn… nee, het valt níet mee!In gesprek met mw. De Vente Door Teresa Pinto |
|
|
Mevrouw de Vente, dochter van Friese ouders, is in 1916 in Limburg geboren. Net als haar ouders is zij ook veel verhuisd en heeft heel veel meegemaakt. Het leven is, sinds haar geboorte, geen makkelijke opgave geweest: een zenuwzieke moeder die vaak opgenomen moest worden, een echtgenoot die een gesplitste persoonlijkheid had, veel problemen rond de bevalling van één van haar kinderen, heel veel operaties achter de rug… ze is zelfs ooit eens, na een coma, al opgegeven en uit de dood herrezen. Maar mevrouw De Vente is, in de woorden van haar eigen dokter: ‘niet kapot te krijgen!’ Ze heeft vrijwilligerswerk gedaan bij de UVV (Unie Vrouwelijke vrijwilligers) en in die hoedanigheid ging zij werken in verzorgingshuis De Kimme, heeft een rummikub club opgericht, is lid geweest van de Bond voor Ouderen en heeft busreisjes georganiseerd. Het laatste wat ze gedaan heeft is het voorzitterschap van de Cliëntenraad van Eben Haëzer, waar ze al vijf jaar woont. En… waar mw. De Vente zo trots op is: ze heeft een aantal jaren bij een prins in huis gewoond. Een Indonesische prins, Raden Nempoene, die met zijn gezin naar Nederland was gekomen om hier Maleis te onderwijzen. Deze schone, knappe dame is de laatste dagen een beetje ziek aan het worden en verliest langzamerhand de vitaliteit die ik altijd in haar heb bewonderd op die hoge leeftijd. Vandaag trof ik haar, zeer ongebruikelijk, in haar nachthemd toen ik haar kwam interviewen. Mw. de Vente hoe gaat het met u? Nu, op het ogenblik heb ik een echt slechte dag; heel veel pijn, een katheter die helemaal niet goed zit, en ineens een hele dikke teen die vreselijk pijn doet. Ik kan haast niet lopen… pijn overal in mijn lichaam… ik weet het niet. Ik ben op! Ik vind het helemaal niet leuk, ik mankeer van alles. Ik heb het gevoel dat ik een wrak ben, alles doet zeer, prikt aan alle kanten. Mijn hand is ook steeds slechter... En als ik sta ben ik bang dat ik val. (Ik praat een poosje off the record met mevrouw de Vente. Dan gaat ze verder…) Ik heb vorige week bezoek gehad van mijn neef en nicht en de kinderen hebben mij een boekje gegeven, ze hebben het op Schiphol gekocht. Ze weten dat ik zo slecht kan zien. (de bibliotheekservice van Eben Haëzer heeft boeken met een groter lettertype maar die zijn voor mw. de Vente ook een beetje klein geworden). Ik pak het boekje van ‘Visje’, met de mega letters, en lees de lieve ‘woorden’ in kinderhandschrift: ‘U bent lief. Auke’ en ‘Ik hoop dat u dit een leuk boekje vindt. Marjolein‘. Het ontroerde me zo, zegt mevrouw de Vente. Dan blader ik en lees: ‘als je Jezus geen bal aan vindt… waarom trap je dan tegen Hem aan?’ Ik moest lachen; het kon zo’n spreuk van Loesje zijn maar dan voor gelovigen. Verder lees ik: ‘Toppunt van eigenwaarde: naar jezelf kijken met de ogen van God’. Mevrouw de Vente praat dan verder over het programma:’Hour of Power’, een kerkdienst op zondagochtend. De TV is de grootste bron van afleiding gezien het feit dat lezen wat minder is geworden. En een programma als ‘Pauw en Witteman’ bijvoorbeeld, is voor deze dame die bij de tijd is, een kolfje naar haar hand. |
En nu hier een mooie brief, in de vorm van een gedicht, dat een lieve vriendin heeft geschreven voor haar 93ste verjaardag en dat ik zo typerend vind voor mevrouw de Vente; een vrouw die, ondanks alle tegenspoed, zich altijd dapper overeind heeft kunnen houden. Zoals zij zelf zegt: ik regelde alles en ik ging overal op af! Amsterdam, 8 februari 2009 Lieve Joke, Ik mag toch zeker wel zeggen: dit is een heel bijzondere en blije dag, Want het is vandaag precies 93 jaar geleden, dat u het levenslicht zag. Natuurlijk zijn er dagen vol ongemakken, pijn en soms ook verdriet, Maar u zegt het altijd zelf al lieve joke: wie kent zulke dagen niet! Uw positivisme helpt u dag uit om pittig in het leven te staan, En iedere dag weer tip top gekleed en gekapt er gewoon voor te gaan, Want laten wij eerlijk zijn, als echte dame is ijdelheid u niet vreemd, Zo eentje, die met veel gemak de titel van mrs. Eben Haëzer claimt. Een oefeningetje hier en een oefeningetje daar voor de stijve botten, Want ja, als je 93 jaar bent dan wil het lopen iets minder vlotten, En afhankelijkheid komt in het geheel niet in uw woordenboek voor, Ben je gek, ik kan het allemaal nog best wel, kijk maar goed hoor! Vele lieve neven, nichten en vrijwilligers helpen graag eventjes mee, En geven haar warmte, liefde en samen drinken zij een kopje thee. Het moment om je zegeningen te tellen, hoor ik Joke dan vaak zeggen, Nare herinneringen, nee, daar behoort men zich niet neer te leggen. De mogelijkheden op hoge leeftijd worden wel wat meer beperkt, Maar dat bovenkamertje is iets,dat nog zeer gedreven en prima werkt. Ook humor speelt nog een belangrijk en ondeugend rolletje met 93 jaar, De verpleegsters weten daar alles van: vraag ze daar maar eens naar. Genieten doet Joke ook van lezen.André Rieu en Pauw en Witteman, Heerlijk afleiding, maar ook zo fijn, dat zij dat nog allemaal kan. Lieve Joke, de schrijfster van dit gedicht wil u natuurlijk feliciteren En naar zij gaarne moge hopen: in de toekomst nog heel veel keren! Heel veel liefs van Els (ook namens Astrid en Bob). |